Πρωτοχρονιά...;

"Άγιος Βασίλης έρχεται, Γενάρης ξημερώνει,
 ο μήνας που μας έρχεται το χρόνο φανερώνει"...
   
  Αυτό κι άλλα παρόμοια τραγούδια λέγαμε στο Δημοτικό, στις γιορτές των Χριστουγέννων. Κόκκινα σκουφάκια με φούντες, φωτάκια, στολίδια, γιρλάντες, δέντρα. Όμως από τότε, αυτό το "το χρόνο φανερώνει" δεν το καταλάβαινα. Τι σημαίνει δηλαδή, ότι όπως κυλήσει ο Γενάρης, έτσι θα πάει κι όλος ο χρόνος; Μάλλον αυτό. Τη φετινή Πρωτοχρονιά εύχομαι αυτός ο στίχος να βγει ψεύτης...
   
  Πάνω-κάτω όλοι ξέρουμε πώς θα κυλήσει αυτός ο Γενάρης, και σε κανέναν δεν αρέσει. Γιατί πώς να μας αρέσει η αποπνικτική ατμόσφαιρα στις πόλεις, από τα καυσόξυλα, την κάπνα και την αιθαλομίχλη; Πώς να μας αρέσουν οι άστεγοι και οι επαίτες στις εισόδους των πολυκατοικιών; Πώς να μας αρέσουν οι απολύσεις τις ημέρες των εορτών, τα άδεια μαγαζιά, τα μικρότερα γιορτινά τραπέζια; Πώς να μας αρέσουν τα νέα για τους συμπολίτες μας, φίλους και γνωστούς, που φεύγουν για δουλειά στο εξωτερικό; Πώς να μας αρέσουν τα σκυθρωπά πρόσωπα στις φωτισμένες,γιορτινές πλατείες; Αυτό θα είναι το 2013...;

  Στο χέρι μας είναι αυτό το θλιβερό σκηνικό να μη χαρακτηρίσει και τους 12 μήνες του νέου έτους. Γιατί μπορεί αυτό να προδιαγράφεται μελανό, όμως μπορεί να γίνει το έτος της μεγάλης ανατροπής. Στο χέρι όλων μας είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ζωή, με αξιοπρέπεια και προκοπή. Για μια καλύτερη κοινωνία, με αλληλεγγύη, αδελφοσύνη, πρόοδο. Για έναν άλλο κόσμο, με ελευθερία και δημοκρατία. Για να φωτίσει από το νέο έτος η ελπίδα τις ζωές όλων μας. Για να μπορέσουμε όλοι και όλες να γιορτάσουμε πραγματικά τα επόμενα Χριστούγεννα. Τα πρώτα λιθαράκια έχουν μπει, τα πρώτα βήματα έγιναν. Φέτος συνεχίζουμε!

   Κι ας μην ξεχνάμε ότι η αλλαγή ξεκινά από τον ίδιο μας τον εαυτό...!

   Καλή Χρονιά να έχουμε, με ευτυχία, υγεία και κάθε είδους επιτυχίες...! Ένα 2013 πολύ καλύτερο από το 2012 είναι στο χέρι μας. Ας το διεκδικήσουμε...! Θα τα καταφέρουμε...!!!
  

Φοίβος

Μέρες αργίας: Μια έκκληση

του Γιάννη Γκλαρνέτατζη

 Τούτες τις άγιες μέρες των εορτών οι εκκλήσεις για αλληλεγγύη και γενναιοδωρία πάντα πολλαπλασιάζονταν. Αυτό βέβαια ισχύει πολύ περισσότερο τώρα με την κρίση. Από την πλευρά μου θα σας ζητήσω μια διαφορετική μορφή αλληλεγγύης. Δηλαδή να μην κάνετε κάτι (τουλάχιστον).

   Είμαι σίγουρος πως ξέρετε ότι για μας που εργαζόμαστε στο λιανικό εμπόριο αυτές οι μέρες δεν είναι άγιες αλλά «άγριες». Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε δεκάωρες βάρδιες με τις υπερωρίες να δίνονται ως επιπλέον ρεπό κάπου στο μέλλον, αλλιώς μιλάμε για ατέλειωτες ώρες («όσο μπαίνει κόσμος», «όσο έχει δουλειά», «όσο πάει γενικώς») απλήρωτης εργασίας υπέρ... δυσπραγούντων κεφαλαιοκρατών. Κι όλα αυτά συνέβαιναν ήδη π.Κ. (προ Κρίσεως).
   Φέτος προστίθεται κι η αφαίρεση μιας Κυριακής. Της πρώτης γιατί έρχονται πλέον οι εφτά (για πολλές περιπτώσεις κι όλες οι Κυριακές) και τέλος... η κυριακάτικη τεμπελιά των υπαλλήλων. Τα επιχειρήματα περί τόνωσης της αγοράς, ανάπτυξης και καταπολέμησης της ανεργίας είναι ολοφάνερα χονδροειδή ψέματα. Πέρα από το γεγονός ότι αυτό που λείπει για αγορές είναι τα χρήματα, ποια άραγε άτομα δεν είχαν χρόνο να ψωνίσουν αρκετά αυτές τις μέρες με τα καταστήματα ανοιχτά από το πρωί ως το βράδυ; Οι επιβάτες κρουαζερόπλοιων, οι τράνζιτ ταξιδεύοντες αεροπορικώς, τίποτα εξωγήινοι επισκέπτες; Το μόνο τμήμα του πληθυσμού που (αν είχε χρήματα) δεν είχε χρονική άνεση για ψώνια, είμαστε εμείς οι υπάλληλοι του εμπορίου, αλλά βέβαια αφού θα δουλεύουμε την Κυριακή πάλι δεν θα προλάβουμε.
   Όσο για την ανεργία, αυτή θα αυξηθεί καθώς θα κλείσουν τα μικρότερα καταστήματα ενώ τα μεγαλύτερα απλώς θα «τεντώσουν» τα ήδη εξωφρενικά ελαστικά ωράρια των υπαλλήλων τους κι οι όποιες προσλήψεις θα αφορούν θέσεις ημιαπασχόλησης (τύποις, αλλά «κάτσε καμιά ωρίτσα παραπάνω τώρα που έχει δουλειά») με λιγότερο από 300 ευρώ. Και το πιο μακάβριο αστείο είναι ότι η κυβέρνηση μιλάει για κυριακάτικο άνοιγμα με τήρηση των κανόνων της εργατικής νομοθεσίας (όσο νόημα έχει ακόμα αυτή η έκφραση), λες και συνεργεία της Επιθεώρησης Εργασίας θα αλωνίζουν κυριακάτικα τις αγορές να καταγράφουν ποια καταστήματα είναι ανοιχτά και πόσα άτομα εργάζονται για να ελέγξουν μετά αν θα πληρωθούν την προσαύξηση του 75% του μεροκάματου που προβλέπει ο νόμος!
   Γι' αυτό, λοιπόν, σας παρακαλώ, την τελευταία Κυριακή του χρόνου (30.12) να μην αγοράσετε τίποτα, ούτε τσίχλα από περίπτερο που λέει ο λόγος. Ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι αυτό θάναι και για το δικό σας καλό (εκτός αν κάνετε διακοπές σε μέρη όπως το Γκστάαντ κι οι Μπαχάμες). Γιατί οι άθλιες εργασιακές σχέσεις -ημιαπασχόληση, ωρομίσθιο, αποσύνδεση ωραρίου εργασίας από ωράριο λειτουργίας καταστημάτων (αυτό π.χ. σημαίνει ότι μια επιχείρηση μπορεί να βάλει το προσωπικό της να ξεφορτώνει στις 2-4 τα ξημερώματα, χωρίς καμία επιπλέον πληρωμή), ξεκινούν από μας πριν γίνουν κοινός τόπος. Έτσι και για τις Κυριακές είμαστε πάλι τα πρώτα θύματα. Οι μόνοι κερδισμένοι από τη λειτουργία των μαγαζιών και τις Κυριακές είναι οι ιδιοκτήτες μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων, καθώς θα αυξήσουν το μερίδιό τους στην αγορά αφού τα μικρά εμπορικά θα εξοντωθούν και θα κλείσουν. Κάθε ευρώ που θα δοθεί αυτή την Κυριακή σημαίνει αύξηση της υπερεκμετάλλευσης και της ανεργίας.
   Βέβαια, δεν σας προτείνω να μείνετε σπίτι και να βάλετε βίντεο. Όχι. Αν έχετε όρεξη βγείτε βόλτα κι ελάτε να μας στηρίξετε στις κινητοποιήσεις που θα κάνουμε όσες κι όσοι από μας μπορέσουμε, αντέξουμε, τολμήσουμε (όπως θέλετε πάρτε το) να απεργήσουμε. Για να μετατρέψουμε μια χαζοχαρούμενη «γιορτή» υποταγής και εξουθένωσης σε ελπιδοφόρο πανηγύρι αλληλεγγύης και αντίστασης.
*Γιάννης Γκλαρνέτατζης
(&) αντιπρόεδρος του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης


πηγή:  alterthess.gr

Χριστούγεννα στις 4 Φλεβάρη

του Γιάννη Αλμπάνη

   
  Όταν έφτασε 25 του Δεκέμβρη χωρίς να έρθουν τα Χριστούγεννα, δεν έκανε εντύπωση στους ανθρώπους της πολιτείας. Έτσι κι αλλιώς, τις μέρες εκείνες τίποτα δεν συνέβαινε όπως παλιά. Και τα πράγματα είχαν σταματήσει για τόσο καιρό να κυλάνε όπως θα έπρεπε, που οι περισσότεροι δεν ήθελαν πια να θυμηθούν πώς ήταν πριν. Πριν αλλάξουν όλα, πριν το φως του ήλιου σταματήσει να διαπερνάει τα σύννεφα, πριν ο ουρανός αρχίσει να βρέχει στάχτη, πριν η γη γίνει στείρα και οι πηγές ν’ αναβλύζουν λάσπη. Προτού η σιωπή απλωθεί και γίνουν όσα γίνονταν στο βουλευτήριο.

   Ούτε οι προφητείες των Ιερών Γραφών, ούτε οι σοφοί δημογέροντες που θυμούνταν τις ιστορίες από την αρχή του κόσμου είχαν προβλέψει όσα τρομερά θα έρχονταν. Κανένας δεν το περίμενε, κανένας δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι εκείνο το φθινόπωρο δεν θα έπεφτε βροχή, αλλά στάχτη, κι ότι ο ουρανός θα ήταν διαρκώς σκοτεινός, χωρίς να αφήνει τις ακτίνες του ήλιου να φτάνουν στην πολιτεία. Στην αρχή όλοι έμειναν άφωνοι και κανένας δεν μπορούσε να το εξηγήσει, γιατί κανένας δεν είχε ξαναδεί ποτέ να βρέχει στάχτη από τον ουρανό, κι ούτε οι Ιερές Γραφές, ούτε οι σοφοί δημογέροντες μπορούσαν να βοηθήσουν. Οι περισσότεροι πιάστηκαν απ’ αυτό που φαινόταν πιο εύκολο: «Κάτι παροδικό είναι, η στάχτη δεν θα κρατήσει πολύ».

   Η στάχτη όμως δεν σταμάτησε. Κι η έκπληξη γρήγορα έγινε φόβος, και μετά, πολύ γρήγορα πάλι, ο φόβος έγινε απελπισία και πανικός. Έτσι οι λιτανείες, όπου στην αρχή πηγαίνανε μια χούφτα άνθρωποι, έπειτα από λίγο έμοιαζαν με τεράστιες συγκεντρώσεις στις οποίες συμμετείχε όλη η πολιτεία. Ο κόσμος προσεύχονταν με δάκρυα στα μάτια κι έψελνε ύμνους. Στην αρχή παρακαλούσαν το Θεό να τούς βοηθήσει και να αρχίσει να βρέχει πάλι νερό· μετά όμως ακούστηκαν στην πολιτεία ύμνοι παλιοί, που οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είχαν ξεχαστεί γιατί είχαν γραφτεί πολύ παλιά, όταν ο κόσμος γεννιόταν· ύμνοι στους μοχθηρούς θεούς του Κάτω Κόσμου για να λυπηθούν τους ανθρώπους και να σταματήσει να βρέχει στάχτη.

   Όμως ούτε ο Θεός ούτε οι αρχαίοι χθόνιοι θεοί έσωσαν τους ανθρώπους της πολιτείας. Οι λιτανείες, οι ύμνοι και οι προσευχές δεν έκαναν τις αχτίδες του ήλιου να φτάσουν στην πολιτεία, δεν σταμάτησαν τον ουρανό να βρέχει στάχτη. Και όταν πια μαθεύτηκε ότι η σοδειά είχε  χαθεί και ότι δεν μπορούσε να βρεθεί καμία πηγή με πόσιμο νερό, τότε σταμάτησαν και οι προσευχές και οι ύμνοι και οι μεγάλες λιτανείες. Μόνο ψίθυροι ακούγονταν πια στην πολιτεία· ψιθύριζαν δυο-δυο, δυο-τρεις, γιατί κανένας δεν τολμούσε να φωνάξει αυτό που όλοι καταλάβαιναν ότι θα γινόταν σε λίγο· ίσα που το ξεστόμιζε στους λίγους που εμπιστευόταν. Γνώριζαν όλοι ότι οι αποθήκες με το στάρι θα άδειαζαν σε λίγες εβδομάδες· αλλά πριν από τις αποθήκες του σταριού θα άδειαζαν οι δεξαμενές του νερού. Μόνο ψιθυριστά μπορούσαν λοιπόν να πουν αυτό που όλοι καταλάβαιναν ότι έπρεπε να γίνει.

   Οι ψίθυροι σταμάτησαν όταν το συμβούλιο των δημογερόντων ανακοίνωσε τις αποφάσεις του. Η ανακοίνωση των σοφών ήταν οι τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν.  Όλοι συμφώνησαν με την απόφαση, αλλά από εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ξαναμίλησε. Σιωπή απλώθηκε στην πολιτεία· μια γκρίζα και άνυδρη σιωπή, σαν τη στάχτη που είχε καλύψει τα πάντα.

   Δεν μίλαγαν πια ούτε καν οι άτυχοι που έχαναν κάθε μέρα στην κλήρωση της κεντρικής πλατείας. Έπαιρναν αμίλητοι το δρόμο για το βουλευτήριο, χωρίς να προσπαθούν να το σκάσουν από το κακό που τους είχε βρει. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε κάπου αλλού να πάνε γιατί τα είχε καλύψει όλα η στάχτη· κι αν ακόμα βρισκόταν αυτό το «κάπου», ήταν σίγουρο ότι θα τους έπιαναν οι άλλοι που δεν είχαν κληρωθεί, και θα τους οδηγούσαν πάλι στο βουλευτήριο, εκεί που η μοίρα τους αναπόφευκτα το είχε γράψει. Εκεί οι σοφοί δημογέροντες, τώρα πια δήμιοι και χασάπηδες, δεν συνεδρίαζαν, αλλά έκοβαν τα κεφάλια των άτυχων της κλήρωσης της κεντρικής πλατείας·  και στη συνέχεια στράγγιζαν τα σώματά τους από το αίμα και το έδιναν στους υπόλοιπους για να ξεδιψάσουν· και μετά τεμάχιζαν τα άψυχα σώματα των άτυχων και τα έδιναν στους υπόλοιπους για να χορτάσουν την πείνα τους. Η ανακοίνωση το είχε εξηγήσει πολύ καθαρά: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να επιζήσει η πολιτεία, μέχρι να έρθουν οι φωτεινές μέρες κι η κανονική βροχή. Δεν είναι ευχάριστο σε κανέναν μας, μα έτσι πρέπει να γίνει».

   Οι τυχεροί που δεν είχαν κληρωθεί, εξίσου αμίλητοι με τους άτυχους, περίμεναν υπομονετικά στις ουρές που οδηγούσαν από την κεντρική πλατεία στο βουλευτήριο, για να ξεδιψάσουν με το αίμα και να χορτάσουν με τις σάρκες όσων στεκόντουσαν πριν λίγο στο πλάι τους. Οι λέξεις είχαν στερέψει πια στην πολιτεία. Λίγο πιο μετά στέρεψαν και τα δάκρυα.

   Στις 25 Δεκέμβρη τα Χριστούγεννα δεν ήρθαν λοιπόν. Και πώς θα μπορούσαν να έρθουν όταν όλα είχαν καλυφθεί από τη στάχτη, και ο ουρανός ήταν διαρκώς σκοτεινός, και η γη ήταν στείρα, και οι πηγές ανέβλυζαν λάσπη, και η σιωπή είχε απλωθεί στην πολιτεία; Πώς θα μπορούσαν να έρθουν τα Χριστούγεννα όταν οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να θυμούνται τους παλιούς καιρούς για να μπορέσουν να αντέξουν όσα γίνονταν στο βουλευτήριο· όσα οι ίδιοι έκαναν στο βουλευτήριο. Κι οι μέρες περνούσαν όμοιες και σκοτεινές, αφήνοντας πίσω τους τις 25 Δεκέμβρη, χωρίς καν να μπορεί κανείς με σιγουριά αν εκείνο τον καιρό είχε αλλάξει ο χρόνος.

   Μέχρι που μια μέρα, όμοια και σκοτεινή με όλες τις άλλες, εκεί που όλοι οι άνθρωποι της πολιτείας είχαν μαζευτεί πάλι στην κεντρική πλατεία για την κλήρωση, κάτι μοναδικό, θαυμαστό και αναπάντεχο συνέβη. Ένα μικρό παιδί, που το όνομά του κανείς δεν ήξερε, αλλά όλοι θυμούνταν να το έχουν ξαναδεί κάποτε, άρχισε να κλαίει. Το μοναδικό, θαυμαστό και αναπάντεχο δεν ήταν βέβαια το ότι οι κάτοικοι της πολιτείας έβλεπαν μετά από τόσο καιρό κάποιον να κλαίει. Ούτε το ότι το παιδί έκλαιγε, ενώ είχε σταθεί τυχερό και δεν είχε κληρωθεί. Το μοναδικό, θαυμαστό και αναπάντεχο ήταν το ότι όλοι μονομιάς κατάλαβαν αυτά τα δάκρυα τι ήθελαν να πουν· σαν να τους αποκαλύφθηκε ξαφνικά αυτό που ήταν μέχρι τότε καλά κρυμμένο. Και αποφάσισαν να σώσουν όσους είχαν κληρωθεί και να μην ξανακάνουν πια κληρώσεις, γιατί όλοι τους, σαν από θαύμα, είχαν ακούσει τα δάκρυα του μικρού παιδιού, που κανένας δεν ήξερε το όνομά του, αλλά όλοι θυμούνταν να το έχουν ξαναδεί κάποτε. Αυτά τα δάκρυα που έλεγαν ότι ήταν προτιμότερο να πεθάνουν από την πείνα και τη δίψα, παρά να φαγωθούν μεταξύ τους.


   Το ημερολόγιο έγραφε 4 Φλεβάρη, και τα Χριστούγεννα είχαν έρθει στην πολιτεία.


Πηγή: Ενθέματα Αυγής, 22-12-2012

Aνατροπές στην εκλογική βάση (πίνακας)

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ METRON ANALYSIS ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»

 

    Πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει κεφάλι σε ελεύθερους επαγγελματίες και δημόσιους υπαλλήλους, ενώ διατηρεί ισχυρό προβάδισμε σε ανέργους, φοιτητές και μισθωτούς ιδιωτικού τομέα. Μπροστά σε αγρότες και συνταξιούχους η Ν.Δ. Καταποντίζεται εκεί που άλλοτε ηταν κραταιό το ΠΑΣΟΚ

 

    «Κρυμμένους θησαυρούς» αποκαλύπτουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων, τα οποία καταγράφουν δραματική αλλαγή στην εκλογική συμπεριφορά των πολιτών. Εξι μήνες από τις εκλογές του Ιουνίου και η εικόνα που αποτυπώνεται ανατρέπει όχι μόνο δεδομένα ετών, αλλά δημιουργεί μια εντελώς νέα κατάσταση, η οποία προβληματίζει τους επικοινωνιολόγους κυρίως των μέχρι χθες κομμάτων εξουσίας.

 

    Σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση της Metron Analysis, για τον μήνα Δεκέμβριο καταγράφονται στοιχεία που σε άλλες περιόδους θα κινούνταν στον χώρο της «πολιτικής φαντασίας», όμως σήμερα φαίνεται να αποτελούν τη «μαγιά» τού υπό διαμόρφωση νέου πολιτικού τοπίου.

 

•    Το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ πιστοποιείται στην πρόθεση ψήφου ανά θέση στην απασχόληση αφού συγκεντρώνει 20,5% στους ελεύθερους επαγγελματίες, άλλοτε προνομιακός χώρο για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που ακολουθούν με 18,6% και 6,3% αντίστοιχα, ενώ το ΚΚΕ «κερδίζει» τη ΔΗΜΑΡ με 5,4% έναντι 4,4%.

 

•    Η Ν.Δ. κρατάει την πρώτη θέση σε όσους αυτοτοποθετούνται ως γεωργοί 29,0%, ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με 13,1%, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 3,3% (η οργή τής άλλοτε περήφανης αγροτιάς), η ΔΗΜΑΡ «λάμπει» διά της απουσίας της και το ΚΚΕ «κρατάει» το 5,7%.

 

•    Στους μισθωτούς του δημόσιου τομέα ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 22,6%, ακολουθεί η Ν.Δ. με 18,1%, το ΠΑΣΟΚ στο 3,0%, η ΔΗΜΑΡ στο 7,8% και το ΚΚΕ μόλις 1,9%, ενώ στον ιδιωτικό τομέα ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει το 25,1%, η Ν.Δ. μόλις 13,5%, το ΠΑΣΟΚ 4,0%, η ΔΗΜΑΡ 6,0% και το ΚΚΕ 6,2%.

 

•    Οι άνεργοι πριμοδοτούν τον ΣΥΡΙΖΑ με 27,5% και ρίχνουν στα «δημοσκοπικά τάρταρα» τη Ν.Δ.με 11,8%, το ΠΑΣΟΚ έχει 3,1%, η ΔΗΜΑΡ 1,1% και το ΚΚΕ 3,4%, ενώ καθαρά προηγείται η Ν.Δ. στους συνταξιούχους και τις νοικοκυρές 30,1% και 23,6% αντίστοιχα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί στις δύο αυτές κατηγορίες με 17,1% και 17,3% αντίστοιχα, το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 8,1% και 4,8%, η ΔΗΜΑΡ 4,9% και 3,5% και το ΚΚΕ 3,5% και 2,2%.

 

•    Οι φοιτητές δίνουν εξαιρετική πρωτιά στον ΣΥΡΙΖΑ με 33,2%, η Ν.Δ. ακολουθεί, με διαφορά, με 8,4%, το ΠΑΣΟΚ συντρίβεται στο 0,9%, η ΔΗΜΑΡ με 9,3% και το ΚΚΕ συγκεντρώνει το 5,4%.

 

•    Στην πρόθεση ψήφου ανά αστικότητα οι αγρότες φαίνεται να είναι το προπύργιο της Ν.Δ., αφού την προτιμά το 31,7%, όταν στις αστικές-ημιαστικές καταγράφει 17,7%, στην εργατική τάξη 15,4%, στους μικρομεσαίους 18,5% και τη μεσαία-ανώτερη τάξη 24,7%.

 

•    Ο ΣΥΡΙΖΑ στις αστικές-ημιαστικές προτιμάται από το 24,1%, στους αγρότες 11,9%, η εργατική τάξη τον ανεβάζει στο 22,3%, οι μικρομεσαίοι στο 24,8%, και η μεσαία και ανώτερη τάξη στο 20,3%. Το ΠΑΣΟΚ «ψάχνεται» με 4,6% σε αστικές-ημιαστικές, 6,7% στις αγροτικές, 5,5% στην εργατική τάξη, 3,2% στην άλλοτε ραχοκοκαλιά του τους μικρομεσαίους και 6,8% στη μεσαία και ανώτερη τάξη.

 

•    Αντίστοιχα η ΔΗΜΑΡ σημειώνει 5,5% στις αστικές-ημιαστικές έναντι 4,0% του ΚΚΕ, εξαφανίζεται στους αγρότες, όπου το ΚΚΕ «γράφει» 4,0%, ενώ η εργατική τάξη «συντηρεί» το ΚΚΕ 5,4% έναντι 2,8% της ΔΗΜΑΡ, οι μικρομεσαίοι δίνουν 5,0% στη ΔΗΜΑΡ και 3,9% στο ΚΚΕ, ενώ η μεσαία και ανώτερη τάξη «συμπαθεί» τον Φ. Κουβέλη κατά 9,2% και την Αλέκα Παπαρήγα μόλις κατά 2,9%.

 

•    Οι μεγάλες ανατροπές γίνονται στην πρόθεση ψήφου ανά φύλο και ηλικία. Ο Α. Τσίπρας συγκεντρώνει 22,7% στους άνδρες, 21,3% στις γυναίκες, στις ηλικίες 18-24 φτάνει το 28,8%, στο 25-34 20,6%, στο 35-44 23,6%, στο 45-54 24,5% και στο 55-64 φτάνει στο 26,3%. Στους άανω των 65 χρόνων πέφτει στο 14,3% – προφανώς δεν είναι συμπαθής στους συνταξιούχους.

 

•    Τη Ν.Δ. προτιμά το 19,7% των ανδρών, το 19,8% των γυναικών, στους νέους 18-24 χρόνων μόλις το 10,7%, στους 25-34 χρόνων το 15,0%, στους 35-44 το 14,7%, «ανεβαίνει» στο 16,3% και 17,2% για τους 45-54 και 55-64 αντίστοιχα και η ηλικία 65 άνω την πριμοδοτεί με 35,5%.

 

•    Το ΠΑΣΟΚ «χειμάζεται» με 6,2% στους άνδρες, 3,9% στις γυναίκες, 2,5% στους 18-24 χρόνων, 3,8% στους 25-34 χρόνων, 4,5% στους 35-44, 3,2% στους 45-54 (άλλοτε προνομιούχο πεδίο), οι 55-64 χρόνων του δίνουν 5,0%, ενώ οι πάνω από 65χρόνων του δίνουν 8,9%.

 

•    Η ΔΗΜΑΡ προτιμάται από το 4,3% των ανδρών και το 4,6% των γυναικών και σημειώνει το υψηλότερο ποσοστό αποδοχής στην ηλικία 25-34 με 7,2%, ενώ το ΚΚΕ σημειώνει 4,7% στους άνδρες, 3,6% στις γυναίκες, εμφανίζει ισορροπία στις ηλικίες 18-34 χρόνων με 5,2%, πέφτει στο 2,6% στους άνω των 65 χρόνων και βρίσκεται στο 4,1% για τους 35-44 και 4,8% στους 45-54 χρόνων.

 

•    Εκεί όπου σημειώνεται πλήρης ανατροπή είναι στην καταλληλότητα των κομμάτων για διαχείριση θεμάτων. Υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ στην οικονομία με 17%, ακολουθούν Ν.Δ. 16%, ΠΑΣΟΚ 2%, ΔΗΜΑΡ 1%, ΚΚΕ 3%, για το ζήτημα της ανεργίας 19% ο ΣΥΡΙΖΑ, 13% η Ν.Δ., 2% το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και 4% το ΚΚΕ, ενώ στην παιδεία ΣΥΡΙΖΑ 20%, Ν.Δ. 16%, ΠΑΣΟΚ 3%, ΔΗΜΑΡ 2% και ΚΚΕ 3%.

 

•    Όσο δε για την εικόνα που εκπέμπουν τα πολιτικά κόμματα στην κοινωνία, οι δείκτες είναι χαρακτηριστικοί: Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται πιο κοντά στους εργαζόμενους σύμφωνα με το 23%, η Ν.Δ. 9%, το ΠΑΣΟΚ 2% όπως και η ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ ανεβαίνει στο 19%.

 

•    Η Ν.Δ. θεωρείται ότι εκφράζει τα συμφέροντα των πλουσίων σύμφωνα με το 53%, το ΠΑΣΟΚ 25%, ενώ στο ερώτημα ποιο είναι πιο συντηρητικό κόμμα, το ΚΚΕ φτάνει στο 18%, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 3%, η Ν.Δ. 27% και το ΠΑΣΟΚ 8%.

 

 

πηγή: alfavita.gr

2ήμερο Αλληλεγγύης στην Ετεροτοπία

Πέμπτη 20-Παρασκευή 21 Δεκέμβρη

Ίωνος Δραγούμη και Πτολεμαίων,Θεσσαλονίκη

   Πέμπτη 20/12

• μετά τις 18.00: ανταλλακτικό παζάρι-παζάρι ρούχων & συλλογή φαρμάκων και τροφίμων 

 

• στις 21.00: cinetopia: "Τhe Νightmare Before Christmas"
• αμέσως μετά: PARTY καταστροφής κόσμου

 

 Παρασκευή 21/12 

• μετά τις 18.00: ανταλλακτικό παζάρι-παζάρι ρούχων & συλλογή φαρμάκων και τροφίμων 

• στις 19.00: Ακτίφ,με θέμα: Αλληλεγγύη:Γιατι τώρα,από ποιούς,για ποιούς.

• στις 21.00: Ετεροφαγία,με γευστική συλλογική κουζίνα

• στις 22.00: Live λαϊκή-ρεμπέτικη βραδιά

 

* Και τις δύο ημέρες στο χώρο θα διατίθενται υλικά (ημερολόγια/μπλουζάκια) του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης.

 

**Τα έσοδα θα διατεθούν στο Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης και σε άλλα εγχειρήματα Αλληλεγγύης της πόλης.

 

 

 

 

Να αγωνιστούμε ενάντια στο κράτος «έκτακτης ανάγκης»

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.  

Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Να αγωνιστούμε ενάντια στο κράτος «έκτακτης ανάγκης»

Η τρικομματική κυβέρνηση και η τρόικα έχουν εξαπολύσει μια βάρβαρη επίθεση ισοπέδωσης και λεηλασίας στα εισοδήματα, στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, στις συμβάσεις εργασίας, στην υγεία, στην παιδεία, κ.α. Την ίδια στιγμή χιλιάδες εργαζόμενοι ρίχνονται κάθε  μήνα στον καιάδα της ανεργίας, η φτώχια και η εξαθλίωση κατατρώνε καθημερινά την ελληνική κοινωνία, οι νέες γενιές οδηγούνται στη μετανάστευση.

Η τρικομματική κυβέρνηση και η τρόικα γνωρίζουν ότι αυτή η βαρβαρότητα θα βρει και ήδη βρίσκει αντίθετη όλη την ελληνική κοινωνία, τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Γι’ αυτό μέρα με την μέρα οικοδομεί ένα κράτος «έκτακτης ανάγκης» και προχωρά την αυταρχική θωράκιση του κρατικού μηχανισμού, με την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων και των διαδηλώσεων, με την καταπάτηση των πολιτικών, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών.

Στις 15/11 οι εργαζόμενοι στους δήμους διαμαρτύρονται στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ενάντια στις μαζικές απολύσεις των συναδέλφων τους. Μερικές μέρες μετά η ασφάλεια συλλαμβάνει 2 δημοτικούς υπαλλήλους και 1 δάσκαλο, οι οποίοι παρόλο που αθωώνονται πανηγυρικά στη δίκη τους στις 28/11 ο εισαγγελέας ασκεί έφεση στην αθωωτική απόφαση.

Στις 17/11 η αστυνομία καταπατεί το πανεπιστημιακό άσυλο, ξυλοκοπεί άγρια τους φοιτητές που βρίσκονται μέσα στο πανεπιστήμιο και περιφρουρούν τη κατάληψη της πρυτανείας από εργολαβικούς εργαζόμενους και συλλαμβάνει 16 αγωνιστές. Στις 30/11 τα ΜΑΤ ξανά παραβιάζουν το πανεπιστημιακό άσυλο για να σπάσουν την απεργία των εργολαβικών εργαζομένων και συλλαμβάνουν 11 εργαζόμενους. Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι απλήρωτοι εδώ και 5 μήνες και τώρα απολυμένοι, αγωνίζονταν για την επαναπρόσληψή τους και για την υπεράσπιση των μισθών τους. Στις 3/12 οι 11 εργαζόμενοι καταδικάζονται, με πρωτοφανή τρόπο, σε 8μηνη φυλάκιση με 3ετή αναστολή.

Στις 4/12 2 συναγωνιστές δάσκαλοι καλούνται να περάσουν ΕΔΕ, μόνο και μόνο γιατί με βάση τον νέο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα είχαν περάσει από δίκη από την οποία αθωώθηκαν πανηγυρικά, για τις μαζικές και παλλαϊκές διαμαρτυρίες στην περσινή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Στις 6/12 τα ΜΑΤ συλλαμβάνουν αναίτια 4 μαθητές και 1 φοιτητή στην μαθητική διαδήλωση για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τους στέλνουν στα δικαστήρια.

Αυτά τα περιστατικά αποτελούν την συνέχεια μιας σειράς απρόκλητων και βίαιων καταπατήσεων δικαιωμάτων και ελευθεριών (βασανιστήρια στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, ΕΔΕ για μία εργαζόμενη του πανεπιστημίου Ιωαννίνων που διαμαρτυρόταν για τις απολύσεις των συναδέλφων της, διώξεις αγωνιστών κατά των διοδίων στην Λάρισα και αλλού κ.α.). Δεν πρόκειται για υπερβάλλοντα ζήλο της αστυνομίας και των εισαγγελέων, δεν πρόκειται για μία απλή αντιδημοκρατική εκτροπή αλλά για μια συνειδητή και σχεδιασμένη προσπάθεια της τρικομματικής κυβέρνησης και της τρόικας να εγκαθιδρύσουν ένα κράτος «έκτακτης ανάγκης» και να συντρίψουν κάθε διαμαρτυρία και αγώνα των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ώστε να ρίξουν την κρίση στις πλάτες τους.

Καλούμε κάθε εργαζόμενο, νέο, κάθε μαθητή και φοιτητή, κάθε πολίτη, όλους όσους αγωνίζονται ενάντια στα μνημόνια, να παλέψουμε όλοι μαζί για να συντρίψουμε αυτό το κράτος «έκτακτης ανάγκης», να μην φοβηθούμε τη τρομοκρατία και τη προσπάθεια να ποινικοποιηθούν οι αγώνες μας, αλλά να συνεχίσουμε  ακόμα πιο δυναμικά για να καταργήσουμε στην πράξη τα μνημόνια και τα μέτρα τους, για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας, την ίδια μας τη ζωή.

Καλούμε 

Σε μαζική συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια
 για την δίκη των 16 συλληφθέντων φοιτητών   

την Τετάρτη 19 Δεκέμβρη στις 11πμ.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΔΙΚΤΥΟ – ΚΚΕ (μ-λ) – ΟΚΔΕ – ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Μπροστά σε νέο αδιέξοδο το ΑΠΘ

της Λίνας Κοϊνά

   «Φοβάμαι ότι οδηγούμαι σε παραίτηση», επισήμανε η αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Προσωπικού, Δέσπω Λιάλιου, αναφερόμενη στα προβλήματα που πηγάζουν από την έλλειψη προσωπικού ως προς τη διοίκηση του πανεπιστημίου και τη διεξαγωγή του εργαστηριακού έργου, το οποίο σχετίζεται άμεσα με την εκπαίδευση των φοιτητών.

   Με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας ετοιμάζονται να απαντήσουν τόσο η διοίκηση του ΑΠΘ όσο και οι διοικητικοί υπάλληλοι του ιδρύματος μετά τη διαγραφή από το Μητρώο Μισθοδοτούμενων Ελληνικού Δημοσίου 97 διοικητικών υπαλλήλων, κατηγορίας ΔΕ, με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ). «Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουν να δουλεύουν στις υπηρεσίες του ΑΠΘ και αφού θα αμείβονται για ένα χρόνο με το 75% του μισθού τους στη συνέχεια θα απολυθούν», τόνισε ο πρόεδρος του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων του Αριστοτελείου, Γιάννης Κουρμούλης, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχωρήθηκε χτες στην αίθουσα τελετών του ιδρύματος.

   «Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία του ΑΠΘ, με τέτοιο αριθμό συναδέλφων να απολύεται. Ισως το ΑΠΘ να είναι ο φορέας με το μεγαλύτερο αριθμό απολύσεων πανελλαδικά. Ενας φορέας που, όπως και πολλοί άλλοι, είναι ήδη δραματικά υποστελεχωμένος», επισήμανε ο κ. Κουρμούλης.
Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν χτες, μέχρι και πριν από δύο χρόνια το ΑΠΘ είχε περισσότερους από 1.100 διοικητικούς υπαλλήλους και σήμερα αριθμεί 853 μονίμους και ΙΔΑΧ. Αν συνυπολογιστεί ότι 136 υπάλληλοι ΙΔΑΧ με διδακτορικό έχουν εκφράσει την επιθυμία να μεταταγούν σε θέσεις ΕΕΔΙΠ και 97 τίθενται σε διαθεσιμότητα, ο συνολικός αριθμός των διοικητικών μειώνεται στους 620. «Το ΑΠΘ θα βρεθεί σε πλήρη αδυναμία να λειτουργήσει», υποστήριξε ο γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, Σάββας Παπαδόπουλος.

24ωρη απεργία σήμερα
   Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων εμφανίζονται αποφασισμένοι να κλιμακώσουν τον αγώνα τους προκηρύσσοντας για σήμερα 24ωρη απεργία και συμμετέχοντας στην απεργία της ΑΔΕΔΥ την προσεχή Τετάρτη. Παράλληλα, κάλεσαν εργαζόμενους και από άλλους φορείς να συντονιστούν με το Σύλλογο Διοικητικών του ΑΠΘ για την ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών για συλλαλητήρια και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Σε πρώτη φάση ο Σύλλογος θα καταθέσει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και αγωγή, προκειμένου να παραμείνουν στις θέσεις τους οι 97 υπάλληλοι.
Με τη διαγραφή από το Μητρώο έγινε το πρώτο βήμα για να τεθούν σε διαθεσιμότητα συνολικά 165 διοικητικοί υπάλληλοι τεσσάρων ΑΕΙ (ΑΠΘ, Ιωαννίνων, Αιγαίου και Παντείου) και πέντε ΤΕΙ.

Εκκληση της Δ. Λιάλιου
   Η αντιπρύτανης του ΑΠΘ Δέσπω Λιάλιου απηύθυνε έκκληση στον υπουργό Παιδείας, στον πρωθυπουργό και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εξετάσουν τα στοιχεία και να τοποθετηθούν, αν μπορεί να λειτουργήσει, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο των Βαλκανίων. Το Αριστοτέλειο, σύμφωνα με την ίδια, αριθμεί 75.000 προπτυχιακούς φοιτητές, μεταπτυχιακούς και υποψήφιους διδάκτορες, πάνω από 1.000 ερευνητικά προγράμματα, 600 συμφωνίες ανταλλαγής φοιτητών, 100 διεθνείς συνεργασίες και 3.500 αλλοδαπούς φοιτητές.

   Ολα τα στοιχεία που αφορούν τη λειτουργία του ΑΠΘ έχουν σταλεί από τις πρυτανικές αρχές στα υπουργεία Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης. «Εμείς μένουμε με 620 υπάλληλους, ενώ το ΕΜΠ έχει 870 και το Καποδιστριακό 1.326», είπε η αντιπρύτανης, τονίζοντας πως και οι αξιολογήσεις της ΑΔΙΠ αναδεικνύουν τη δραματική έλλειψη προσωπικού στο ΑΠΘ. «Φοβάμαι ότι οδηγούμαι σε παραίτηση», ανέφερε η κ. Λιάλιου στο έγγραφό της προς τους δύο υπουργούς.

«Φρένο» στο εργαστηριακό έργο
   Με την ενδεχόμενη απομάκρυνση των 97 υπαλλήλων απειλείται η εύρυθμη λειτουργία γραμματειών σχολών όπου εξυπηρετούνται χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές, νησίδων υπολογιστών, εργαστηρίων και διοικητικών υπηρεσιών. Οι 20 υπάλληλοι ΙΔΑΧ εργάζονται σε γραμματείες, οι 30 στην κεντρική διοίκηση, 11 στις φοιτητικές εστίες και οι υπόλοιποι σε εργαστήρια και νησίδες υπολογιστών. Με τα νέα δεδομένα ορισμένες γραμματείες μπορεί να μείνουν με ένα ή δύο άτομα, ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να σταματήσει άμεσα το εργαστηριακό έργο. Ηδη, η Κοσμητεία της Παιδαγωγικής, σε ανακοίνωσή της, προειδοποίησε πως θα καταστεί προβληματική η λειτουργία βασικών τμημάτων της Σχολής, εάν μειωθεί το διοικητικό προσωπικό.


πηγή:  agelioforos.gr

Το άλλο σχολείο του εκπαιδευτικού διαφωτισμού

του Τριαντάφυλλου Τρανού *

   Η άγρια σύγκρουση μεταξύ των πραγματικών αναγκών της πλειοψηφίας της κοινωνίας και της επιθετικής κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που επιβάλλουν οι «αγορές» περιορίζει τα βασικά κοινωνικά αγαθά που ο Διαφωτισμός όρισε ως καθολικά δικαιώματα: κυρίως την Παιδεία και την Υγεία. Τα μετατρέπει βίαια σε ιδιωτικά πλεονεκτήματα μιας αδιάλλακτης ελίτ ταμπουρωμένης πίσω από τα προκλητικά προνόμιά της.

   Έτσι, η δύσκολη καθημερινότητα στα ελληνικά σχολεία μετατρέπεται πλέον σε αφόρητη πίεση, που ασκείται αδιακρίτως σε εκπαιδευτικούς, γονείς και κυρίως στους μαθητές, χωρίς ουσιαστικό μορφωτικό, κοινωνικό και εργασιακό αντίκρυσμα.

   Η αναγκαία σήμερα συζήτηση για μια άλλη αντίληψη στα εκπαιδευτικά ζητήματα έχει νόημα όμως μόνο όταν εντάσσεται σε μια διαφορετική στρατηγική για την εκπαίδευση συνολικά. Ήδη έχουν διαμορφωθεί ενδιαφέρουσες εναλλακτικές προτάσεις, ανάμεσα στους μάχιμους εκπαιδευτικούς του αριστερού χώρου, που απορρίπτουν κάθε απόπειρα επιβολής “από τα πάνω” επίσημων διδακτικών προτύπων και παιδαγωγικών κατευθύνσεων “παντός καιρού” - όπως αυτή, για παράδειγμα, που αφορά στη διδασκαλία της Τέχνης και στην εκπαίδευση της όρασης.

   Με παιδαγωγικό στόχο την ανάδειξη των πραγματικών κοινωνικών συγκρούσεων, του «διαφέροντος» όπως θα έλεγε ο Χάμπερμας, που κρύβεται επιμελώς πίσω από τη βιτρίνα του πολιτικού παιχνιδιού και των ΜΜΕ, πρέπει να σχεδιαστεί μια ευρείας έκτασης παρέμβαση με στόχο την εντατική εκπαίδευση των μαθητών να αντιστέκονται στην πλημμυρίδα των οπτικών σκουπιδιών και των «πληροφοριών» που παράγονται ακατάπαυστα.

   Το σχολείο είναι χώρος πολύπλευρης γνωστικής καλλιέργειας, κριτικής σκέψης και δημιουργικής αμφισβήτησης. Σκοπός του, η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, σε περιβάλλον ελευθερίας και συλλογικότητας. Οφείλει να παρέχει την αναγκαία για τον σύγχρονο πολίτη γενική παιδεία. Το σχολείο που διεκδικούμε είναι ανοιχτό στην κοινωνία, χωρίς να εξαρτάται από τις δυνάμεις που ελέγχουν την αγορά, με ενισχυμένη την εκπαιδευτική αυτονομία, τη συμμετοχή, την εσωτερική δημοκρατία. Απαραίτητη προϋπόθεση, η εφαρμογή αρχών κοινωνικού ελέγχου και συνδιαμόρφωσης της εκπαιδευτικής πολιτικής.

   Για τη διαμόρφωση αυτού του αναγκαίου νεωτερικού πλαισίου, επιμένουμε ιδιαίτερα στον ουσιαστικό ρόλο του συλλόγου των διδασκόντων, γι’ αυτό προτείνουμε να ενισχυθούν οι αρμοδιότητές του. Η εκπαιδευτική εμπειρία έχει ήδη δείξει ότι η συστηματική συλλογική παρακολούθηση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου από τους εκπαιδευτικούς της ίδιας ειδικότητας κατά σχολείο, τάξη και μάθημα μπορεί να έχει πολύ θετικά αποτελέσματα.

   Συνεπώς, μια αντίστοιχη οργάνωση των εκπαιδευτικών ανά ειδικότητα, σε επίπεδο σχολικής μονάδας, και η αξιοποίηση εκείνων που διαθέτουν αυξημένα προσόντα και μεγάλη εμπειρία σε ρόλο συντονιστή-συμβούλου των συναδέλφων, μπορεί να δοκιμαστεί και να καθιερωθεί. Ένας τέτοιος ρόλος του συλλόγου θεωρεί τους εκπαιδευτικούς ως συλλογικούς διανοούμενους, επαρκώς καταρτισμένους στα ψυχοπαιδαγωγικά θέματα, εξοικειωμένους με τη νεανική κουλτούρα, ευαισθητοποιημένους στις κοινωνικές και πολιτισμικές διαστάσεις των εκπαιδευτικών και κοινωνικών προβλημάτων.

   Ένα άλλο σχολείο που θα αναπτυχθεί υπό το πρίσμα ενός αναγκαίου σήμερα κινήματος κριτικού εκπαιδευτικού διαφωτισμού προϋποθέτει, επίσης, την οργάνωση ενός συστήματος συστηματικής και πολύπλευρης επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών. Σε αυτό το πλαίσιο, διεκδικούμε ενιαία 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση και 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, που θα παρέχεται δωρεάν σε κάθε παιδί, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

   Προτείνουμε τη δημιουργία ενός πραγματικά Ενιαίου Λυκείου, που θα βασίζεται στον συνδυασμό της θεωρίας με την πράξη, θα ενοποιεί τη γενική με την επαγγελματική εκπαίδευση, θα περιλαμβάνει τόσο θεωρητικά μαθήματα όσο και πρακτικές δραστηριότητες.

   Διεκδικούμε ένα Δημόσιο και δωρεάν σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης μετά την αποφοίτηση από το Ενιαίο Λύκειο για όσα επαγγέλματα δεν απαιτούν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Η εκπαίδευση αυτή πρέπει να εξασφαλίζει ένα στέρεο υπόβαθρο γενικών γνώσεων και να οδηγεί σε πτυχίο που θα συνοδεύεται με επαγγελματικά δικαιώματα.


* Ο Τρ. Τρανός είναι εκπαιδευτικός, πρόεδρος Γ' ΕΛΜΕ-Θ.


πηγή: εφημ. "Η ΑΥΓΗ", 13-12-2012

Μπόνους και παλιόπαιδα

του Θανάση Καρτερού

    Αυτό κι αν είναι για πολλούς περίεργο, ακατανόητο και άρα ύποπτο: Εκεί που συζητούσαν οι εγκέφαλοι της συγκυβέρνησης αν και πότε θα τους συμφέρει να στριμώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ με κάποιο σύστημα απλής -δηλαδή δήθεν απλής- αναλογικής, βγήκε αυτός με ένα μπαμ και κάτω: Πρόταση για έντιμη, απλή, απλούστατη, άδολη, άκρως δημοκρατική αναλογική. Και επικράτησε ταραχή στα επιτελεία και τρικυμία στα κρανία των πονηρών σοφών, οι οποίοι σχεδίαζαν επί χάρτου τη φοβερή τακτική τους κίνηση.

   Άλλος τώρα λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει το μπόνους των πενήντα εδρών για να μην υποχρεωθεί να κυβερνήσει! Άλλος ότι θέλει να διαλύσει το πολιτικό σκηνικό και τη χώρα! Άλλος ότι θέλει να αφοπλίσει τη ΔΗΜ.ΑΡ.! Και άλλος ότι κάνει μια πονηρή κίνηση για να εξουδετερώσει τα σχέδια αλλαγής του εκλογικού νόμου, που επεξεργάζονται οι Καλοί Σαμαρείτες του Μνημονίου. Οι οποίοι αναζητούν οδό διαφυγής από το κακό που επέρχεται ταχύτατα - ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα.

   Αυτά παθαίνει, μάτια μου, όποιος πολύ αγαπάει την εξουσία - και της πετάει τα μάτια έξω σε κάθε ευκαιρία. Το μυαλό του δουλεύει με τρόπο που τον καθορίζουν δύο πράγματα: Ο πολιτικαντισμός και η πονηριά, από τη μια. Και η έλλειψη ήθους, από την άλλη. Η εκδοχή να πιστεύουν όντως οι βλαμμένοι αριστεροί ότι πρέπει να εναρμονίζεται η κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων με την ψήφο των πολιτών δεν περνάει από το μυαλό τους. Όπως δεν περνάει από το μυαλό τους η εκδοχή να πιστεύουν οι ίδιοι βλαμμένοι ότι όσο περισσότερη δημοκρατία, όσο μεγαλύτερη αρμονία μεταξύ Βουλής και κοινωνίας, τόσο το καλύτερο για την Αριστερά, για τις δυνάμεις της προόδου, για όσους αντιστέκονται στις όποιες συντηρητικές πολιτικές.

   Γιατί συμφέρει στη χώρα, στη δημοκρατία και στην Αριστερά η απλή αναλογική έχει εξηγηθεί χρόνια και χρόνια. Σήμερα όμως υπάρχει ένας λόγος παραπάνω. Η σκληρή και δύσκολη μάχη κατά του καθεστώτος των δανειστών και των Μνημονίων απαιτεί καθαρά μέτωπα. Και θα δοθεί πρώτα απ’ όλα από την κοινωνία και στην κοινωνία. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι συνεπώς ανάγκη να αντιστοιχείται με την κοινωνική πλειοψηφία - τελεία και παύλα. Τα μπόνους είναι για τα καλά παιδιά της πολιτικής - όχι για τα παλιόπαιδα που θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω…

πηγή: εφημ. "Η ΑΥΓΗ", 13-12-2012

Τὸ Μυρολόγι τῆς φώκιας

   Κάτω ἀπὸ τὸν κρημνόν, ὁποὺ βρέχουν τὰ κύματα, ὅπου κατέρχεται τὸ μονοπάτι, τὸ ἀρχίζον ἀπὸ τὸν ἀνεμόμυλον τοῦ Μαμογιάννη, ὁποὺ ἀντικρύζει τὰ Μνημούρια, καὶ δυτικῶς, δίπλα εἰς τὴν χαμηλὴν προεξοχὴν τοῦ γιαλοῦ, τὴν ὁποίαν τὰ μαγκόπαιδα τοῦ χωρίου, ὁποὺ δὲν παύουν ἀπὸ πρωίας μέχρις ἑσπέρας, ὅλον τὸ θέρος, νὰ κολυμβοῦν ἐκεῖ τριγύρω, ὀνομάζουν τὸ Κοχύλι ―φαίνεται νὰ ἔχῃ τοιοῦτον σχῆμα― κατέβαινε τὸ βράδυ-βράδυ ἡ γρια-Λούκαινα, μία χαροκαμένη πτωχὴ γραῖα, κρατοῦσα ὑπὸ τὴν μασχάλην μίαν ἀβασταγήν, διὰ νὰ πλύνῃ τὰ μάλλινα σινδόνια της εἰς τὸ κῦμα τὸ ἁλμυρόν, εἶτα νὰ τὰ ξεγλυκάνῃ εἰς τὴν μικρὰν βρύσιν, τὸ Γλυφονέρι, ὁποὺ δακρύζει ἀπὸ τὸν βράχον τοῦ σχιστολίθου, καὶ χύνεται ἠρέμα εἰς τὰ κύματα. Κατέβαινε σιγὰ τὸν κατήφορον, τὸ μονοπάτι, καὶ μὲ ψίθυρον φωνὴν ἔμελπεν ἓν πένθιμον βαθὺ μυρολόγι, φέρουσα ἅμα τὴν παλάμην εἰς τὸ μέτωπόν της, διὰ νὰ σκεπάσῃ τὰ ὄμματα ἀπὸ τὸ θάμβος τοῦ ἡλίου, ὁποὺ ἐβασίλευεν εἰς τὸ βουνὸν ἀντικρύ, κ᾽ αἱ ἀκτῖνές του ἐθώπευον κατέναντί της τὸν μικρὸν περίβολον καὶ τὰ μνήματα τῶν νεκρῶν, πάλλευκα, ἀσβεστωμένα, λάμποντα εἰς τὰς τελευταίας του ἀκτῖνας.
    Ἐνθυμεῖτο τὰ πέντε παιδιά της, τὰ ὁποῖα εἶχε θάψει εἰς τὸ ἁλώνι ἐκεῖνο τοῦ χάρου, εἰς τὸν κῆπον ἐκεῖνον τῆς φθορᾶς, τὸ ἓν μετὰ τὸ ἄλλο, πρὸ χρόνων πολλῶν, ὅταν ἦτο νέα ἀκόμη. Δύο κοράσια καὶ τρία ἀγόρια, ὅλα εἰς μικρὰν ἡλικίαν τῆς εἶχε θερίσει ὁ χάρος ὁ ἀχόρταστος.
    Τελευταῖον ἐπῆρε καὶ τὸν ἄνδρα της, καὶ τῆς εἶχον μείνει μόνον δύο υἱοί, ξενιτευμένοι τώρα· ὁ εἷς εἶχεν ὑπάγει, τῆς εἶπον, εἰς τὴν Αὐστραλίαν, καὶ δὲν εἶχε στείλει γράμμα ἀπὸ τριῶν ἐτῶν· αὐτὴ δὲν ἤξευρε τί εἶχεν ἀπογίνει· ὁ ἄλλος ὁ μικρότερος ἐταξίδευε μὲ τὰ καράβια ἐντὸς τῆς Μεσογείου, καὶ κάποτε τὴν ἐνθυμεῖτο ἀκόμη. Τῆς εἶχε μείνει καὶ μία κόρη, ὑπανδρευμένη τώρα, μὲ μισὴν δωδεκάδα παιδιά.
    Πλησίον αὐτῆς, ἡ γρια-Λούκαινα ἐθήτευε τώρα, εἰς τὸ γῆράς της, καὶ δι᾿ αὐτὴν ἐπήγαινε τὸν κατήφορον, τὸ μονοπάτι, διὰ νὰ πλύνῃ τὰ χράμια καὶ ἄλλα διάφορα σκουτιὰ εἰς τὸ κῦμα τὸ ἁλμυρόν, καὶ νὰ τὰ ξεγλυκάνῃ στὸ Γλυφονέρι.
    Ἡ γραῖα ἔκυψεν εἰς τὴν ἄκρην χθαμαλοῦ, θαλασσοφαγωμένου βράχου, καὶ ἤρχισε νὰ πλύνῃ τὰ ροῦχα. Δεξιά της κατήρχετο ὁμαλώτερος, πλαγιαστός, ὁ κρημνὸς τοῦ γηλόφου, ἐφ᾿ οὗ ἦτο τὸ Κοιμητήριον, καὶ εἰς τὰ κλίτη τοῦ ὁποίου ἐκυλίοντο ἀενάως πρὸς τὴν θάλασσαν τὴν πανδέγμονα τεμάχια σαπρῶν ξύλων ἀπὸ ξεχώματα, ἤτοι ἀνακομιδὰς ἀνθρωπίνων σκελετῶν, λείψανα ἀπὸ χρυσὲς γόβες ἢ χρυσοκέντητα ὑποκάμισα νεαρῶν γυναικῶν, συνταφέντα ποτὲ μαζί των, βόστρυχοι ἀπὸ κόμας ξανθάς, καὶ ἄλλα τοῦ θανάτου λάφυρα. Ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς της, ὀλίγον πρὸς τὰ δεξιά, ἐντὸς μικρᾶς κρυπτῆς λάκκας, παραπλεύρως τοῦ Κοιμητηρίου, εἶχε καθίσει νεαρὸς βοσκός, ἐπιστρέφων μὲ τὸ μικρὸν κοπάδι του ἀπὸ τοὺς ἀγρούς, καί, χωρὶς ν᾿ ἀναλογισθῇ τὸ πένθιμον τοῦ τόπου, εἶχε βγάλει τὸ σουραύλι ἀπὸ τὸ μαρσίπιόν του, καὶ ἤρχισε νὰ μέλπῃ φαιδρὸν ποιμενικὸν ᾆσμα. Τὸ μυρολόγι τῆς γραίας ἐκόπασεν εἰς τὸν θόρυβον τοῦ αὐλοῦ, καὶ οἱ ἐπιστρέφοντες ἀπὸ τοὺς ἀγροὺς τὴν ὥραν ἐκείνην ―εἶχε δύσει ἐν τῷ μεταξὺ ὁ ἥλιος― ἤκουον μόνον τὴν φλογέραν, κ᾿ ἐκοίταζον νὰ ἴδωσι ποῦ ἦτο ὁ αὐλητής, ὅστις δὲν ἐφαίνετο, κρυμμένος μεταξὺ τῶν θάμνων, μέσα εἰς τὸ βαθὺ κοίλωμα τοῦ κρημνοῦ.

*
* *

    Μία γολέτα ἦτο σηκωμένη στὰ πανιά, κ᾿ ἔκαμνε βόλτες ἐντὸς τοῦ λιμένος. Ἀλλὰ δὲν ἔπαιρναν* τὰ πανιά της, καὶ δὲν ἔκαμπτε ποτὲ τὸν κάβον τὸν δυτικόν. Μία φώκη, βόσκουσα ἐκεῖ πλησίον, εἰς τὰ βαθιὰ νερά, ἤκουσεν ἴσως τὸ σιγανὸν μυρολόγι τῆς γραίας, κ᾿ ἐθέλχθη ἀπὸ τὸν θορυβώδη αὐλὸν τοῦ μικροῦ βοσκοῦ, καὶ ἦλθε παραέξω, εἰς τὰ ρηχά, κ᾿ ἐτέρπετο εἰς τὸν ἦχον, κ᾿ ἐλικνίζετο εἰς 〈τὰ〉 κύματα. Μία μικρά κόρη, ἦτο ἡ μεγαλυτέρα ἐγγονὴ τῆς γραίας, ἡ Ἀκριβούλα, ἐννέα ἐτῶν, ἴσως τὴν εἶχε στείλει ἡ μάννα της, ἢ μᾶλλον εἶχε ξεκλεφθῆ ἀπὸ τὴν ἄγρυπνον ἐπιτήρησίν της, καὶ μαθοῦσα ὅτι ἡ μάμμη εὑρίσκετο εἰς τὸ Κοχύλι, πλύνουσα εἰς τὸν αἰγιαλόν, ἦλθε νὰ τὴν εὕρῃ, διὰ νὰ παίξῃ ὀλίγον εἰς τὰ κύματα. Ἀλλὰ δὲν ἤξευρεν ὅμως πόθεν ἤρχιζε τὸ μονοπάτι, ἀπὸ τοῦ Μαμογιάννη τὸν μύλον, ἀντικρὺ στὰ Μνημούρια, καὶ ἅμα ἤκουσε τὴν φλογέραν, ἐπῆγε πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ ἀνεκάλυψε τὸν κρυμμένον αὐλητήν· καὶ ἀφοῦ ἐχόρτασε ν᾿ ἀκούῃ τὸ ὄργανόν του καὶ νὰ καμαρώνῃ τὸν μικρὸν βοσκόν, εἶδεν ἐκεῖ που, εἰς τὴν ἀμφιλύκην τοῦ νυκτώματος, ἓν μικρὸν μονοπάτι, πολὺ ἀπότομον, πολὺ κατηφορικόν, κ᾿ ἐνόμισεν ὅτι αὐτὸ ἦτο τὸ μονοπάτι, καὶ ὅτι ἐκεῖθεν εἶχε κατέλθει ἡ γραῖα ἡ μάμμη της· κ᾿ ἐπῆρε τὸ κατηφορικὸν ἀπότομον μονοπάτι διὰ νὰ φθάσῃ εἰς τὸν αἰγιαλὸν νὰ τὴν ἀνταμώσῃ. Καὶ εἶχε νυκτώσει ἤδη.
    Ἡ μικρὰ κατέβη ὀλίγα βήματα κάτω, εἶτα εἶδεν ὅτι ὁ δρομίσκος ἐγίνετο ἀκόμη πλέον ἀπόκρημνος. Ἐβαλε μίαν φωνήν, κ᾿ ἐπροσπάθει ν᾿ ἀναβῇ, νὰ ἐπιστρέψῃ ὀπίσω. Εὑρίσκετο ἐπάνω εἰς τὴν ὀφρὺν ἑνὸς προεξέχοντος βράχου, ὣς δύο ἀναστήματα ἀνδρὸς ὑπεράνω τῆς θαλάσσης. Ὁ οὐρανὸς ἐσκοτείνιαζε, σύννεφα ἔκρυπταν τὰ ἄστρα, καὶ ἦτον στὴν χάσιν τοῦ φεγγαριοῦ. Ἐπροσπάθησε καὶ δὲν εὕρισκε πλέον τὸν δρόμον πόθεν εἶχε κατέλθει. Ἐγύρισε πάλιν πρὸς τὰ κάτω, κ᾿ ἐδοκίμασε νὰ καταβῇ. Ἐγλίστρησε κ᾿ ἔπεσε, μπλούμ! εἰς τὸ κῦμα. Ἦτο τόσον βαθὺ ὅσον καὶ ὁ βράχος ὑψηλός. Δύο ὀργυιὲς ὡς ἔγγιστα. Ὁ θόρυβος τοῦ αὐλοῦ ἔκαμε νὰ μὴ ἀκουσθῇ ἡ κραυγή. Ὁ βοσκὸς ἤκουσεν ἕνα πλαταγισμόν, ἀλλὰ ἐκεῖθεν ὅπου ἦτο, δὲν ἔβλεπε τὴν βάσιν τοῦ βράχου καὶ τὴν ἄκρην τοῦ γιαλοῦ. Ἄλλως δὲν εἶχε προσέξει εἰς τὴν μικρὰν κόρην καὶ σχεδὸν δὲν εἶχεν αἰσθανθῆ τὴν παρουσίαν της.

*
* *

    Καθὼς εἶχε νυκτώσει ἤδη, ἡ γραῖα Λούκαινα εἶχε κάμει τὴν ἀβασταγήν της, καὶ ἤρχισε ν᾿ ἀνέρχεται τὸ μονοπάτι, ἐπιστρέφουσα κατ᾿ οἶκον. Εἰς τὴν μέσην τοῦ δρομίσκου ἤκουσε τὸν πλαταγισμόν, ἐστράφη κ᾿ ἐκοίταξεν εἰς τὸ σκότος, πρὸς τὸ μέρος ὅπου ἦτο ὁ αὐλητής.
― Κεῖνος ὁ Σουραυλὴς θὰ εἶναι, εἶπε, διότι τὸν ἐγνώριζε. Δὲν τοῦ φτάνει νὰ ξυπνᾷ τοὺς πεθαμένους μὲ τὴ φλογέρα του, μόνο ρίχνει καὶ βράχια στὸ γιαλὸ γιὰ νὰ χαζεύῃ… Σημαδιακὸς κι ἀταίριαστος* εἶναι.
    Κ᾿ ἐξηκολούθησε τὸν δρόμον της.

*
* *

    Κ᾿ ἡ γολέτα ἐξηκολούθει ἀκόμη νὰ βολταντζάρῃ εἰς τὸν λιμένα. Κι ὁ μικρὸς βοσκὸς ἐξηκολούθει νὰ φυσᾷ τὸν αὐλόν του εἰς τὴν σιγὴν τῆς νυκτός.
    Κ᾿ ἡ φώκη, καθὼς εἶχεν ἔλθει ἔξω εἰς τὰ ρηχά, ηὗρε τὸ μικρὸν πνιγμένον σῶμα τῆς πτωχῆς Ἀκριβούλας, καὶ ἤρχισε νὰ τὸ περιτριγυρίζῃ καὶ νὰ τὸ μυρολογᾷ, πρὶν ἀρχίσῃ τὸ ἑσπερινὸν δεῖπνόν της.
    Τὸ μυρολόγι τῆς φώκης, τὸ ὁποῖον μετέφρασεν εἰς ἀνθρώπινα λόγια εἷς γέρων ψαράς, ἐντριβὴς εἰς τὴν ἄφωνον γλῶσσαν τῶν φωκῶν, ἔλεγε περίπου τὰ ἑξῆς:

Αὐτὴ ἦτον ἡ Ἀκριβούλα
ἡ ἐγγόνα τῆς γρια-Λούκαινας.
Φύκια ᾽ναι τὰ στεφάνια της,
κοχύλια τὰ προικιά της…
Κ᾿ ἡ γριὰ ἀκόμα μυρολογᾷ
τὰ γεννοβόλια της τὰ παλιά.
Σὰν νά ᾽χαν ποτὲ τελειωμὸ τὰ πάθια κ᾿ οἱ καημοὶ τοῦ κόσμου.

(1908)

 A. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ, ΔΟΜΟΣ, ΑΘΗΝΑ, 1985, 

σελ. 297-300

από το papadiamantis.org (Ἱστοχῶρος Ἑταιρείας Παπαδιαμαντικῶν Σπουδῶν)

Μισές αλήθειες για τον νεοναζισμό

του Νικόλα Σεβαστάκη


   Το είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ερωτήθηκαν, κατόπιν, στις τηλεοράσεις: ο αγώνας εναντίον του νεοναζισμού και του ακροδεξιού εξτρεμισμού είναι, λένε, άλλης τάξεως ζήτημα από το θέμα του Μνημονίου και των διαφωνιών με τη λογική και τις πρακτικές της τρικομματικής κυβέρνησης. Εν μέρει, αυτό είναι σωστό: η διαιρετική τομή ως προς το Μνημόνιο είναι πολύ σημαντική αλλά, προφανώς, δεν δίνει απαντήσεις σε όλα. Η γοητεία, για παράδειγμα, που ασκεί ο νεανικός συμμοριτισμός και ένα κάποιο βίαιο στυλ στα σχολεία, σε λαϊκές αλλά και μεσοαστικές περιοχές, είναι μια σημαντική παράμετρος που επιτρέπει το «λανσάρισμα» της Χρυσής Αυγής ως μόδας. Πίσω από αυτή τη μόδα δεν βρίσκεται μία και μόνο αιτία, μια και μοναδική φύτρα. Ενδεχομένως, στη φαντασία των πιτσιρικάδων, η έλξη προς τις σβάστικες και τις σιδερογροθιές εμπνέεται περισσότερο από τους warriors των ηλεκτρονικών παιχνιδιών παρά από την ανεργία του πατέρα ή άλλες εμπειρίες της κρίσης. Το ίδιο μπορούμε να υποθέσουμε και για άλλες πλευρές οι οποίες έρχονται από παλιότερες εποχές και αποκτούν σήμερα μιαν άλλη, πολύ πιο επικίνδυνη, ορατότητα: αναφέρομαι στα κοιτάσματα του επιθετικού εθνικισμού, στις παρδαλές ελληνολατρικές μυθολογίες, στο φόντο μιας ανορθολογικής θέασης του κόσμου με όρους συνωμοσίας και παγκόσμιας πλεκτάνης. Όλα αυτά έχουν τη θέση τους στο αποτύπωμα της ακροδεξιάς εδώ και πολλά χρόνια, εδώ και δεκαετίες.

   Με μια έννοια, λοιπόν, ο αγώνας εναντίον των νεοναζιστικών ρατσιστικών λόγων και πρακτικών δεν μπορεί να περιμένει τη συμφωνία όλων για την καπιταλιστική κρίση ή την αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος. Η αντιπαράθεση στη Χρυσή Αυγή και στον «κόσμο της» χρειάζεται τη συνάντηση δυνάμεων από διαφορετικές αφετηρίες χωρίς δίκη προθέσεων και απαιτήσεις ιδεολογικής καθαρότητας.
 
   Εδώ, ωστόσο, προκύπτει μια εύλογη ένσταση. Είναι άλλο να ισχυρίζεται κανείς ότι η κοινωνικοοικονομική κρίση δεν εξηγεί - και δεν δικαιολογεί, πολύ περισσότερο- τα πάντα και άλλο το να υποτιμά τις συνέπειές της στα ήθη, στις συμπεριφορές και στην όλη ατμόσφαιρα της χώρας. Το «Κέντρο» και μια ορισμένη κεντροαριστερά συνεχίζουν να παραγνωρίζουν την αντικειμενική βία που εκλύεται στην κοινωνία με την καθημερινή ταπείνωση της εργασίας αλλά και τη γενίκευση της επισφάλειας και του άγχους επιβίωσης. Με την πρώτη ευκαιρία, το «Κέντρο», καταφεύγει σε μια αφηρημένη θεσμική ρητορεία για να αφήσει την ‘οικονομία’ έξω από το κάδρο της συζήτησης. Λες και η κοινωνική καχεξία είναι δευτερεύουσας σημασίας για τον προβιβασμό του χρυσαυγιτισμού από περιθώριο σε παράγοντα της δημόσιας ζωής.

   Είναι σαφές ότι το μέτωπο απέναντι στον νεοναζισμό και στον ρατσισμό πρέπει να είναι ευρύχωρο και ξένο προς κάθε είδους δογματικό σεκταρισμό. Ευρυχωρία, όμως, δεν μπορεί να σημαίνει ότι αποστρέφουμε τα μάτια από την πραγματικότητα.



πηγή: εφημ. "Η ΑΥΓΗ της Κυριακής", 9-12-2012

Το αυγό ή τα αυγά του φιδιού;

του Δημοσθένη Κούρτοβικ

   Ακούμε να λέγεται τόσο επίμονα και νευρικά ότι δεν είναι φασίστες το 13%-15% των Ελλήνων που δηλώνουν αποφασισμένοι να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, ή το 7% που πράγματι την ψήφισαν πριν από λίγους μήνες, ώστε αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι σαν ξόρκι, μια μαγική επίκληση για να διασκεδαστεί ένας βαθύτερος, ανομολόγητος φόβος: μήπως τελικά αυτό το σκοτεινό ρεύμα είναι κάτι περισσότερο από γέννημα της οικονομικής κρίσης, της αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος και του τρόμου μπροστά στην εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών;

   Δεν ήταν φασίστες, αν το πάρουμε έτσι, ούτε το 44% των Γερμανών που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933. Απλώς μισούσαν τους κακομούτσουνους εβραίους «πλουτοκράτες», σιχαίνονταν τους μαυριδερούς τσιγγάνους, βδελύσσονταν και έτρεμαν τους «μογγόλους» μπολσεβίκους, αισθάνονταν αδικημένοι και ταπεινωμένοι από τους ισχυρούς της διεθνούς πολιτικής. Δεν ήταν φασίστες, έλπιζαν όμως πως ο φασισμός θα τους απάλλασσε από όλους αυτούς, μαζί και από τη δημοκρατία που τους ανεχόταν ή τους κανάκευε.


   Τον γερμανικό φασισμό τον έθρεψαν οι Βερσαλλίες και το οικονομικό χάος της επιθανάτιας αγωνίας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αλλά δεν τον γέννησαν. Η Χρυσή Αυγή θέριεψε στο έδαφος που της πρόσφεραν οι συνθήκες της τελευταίας τριετίας. Αλλά οι ρίζες της διεισδύουν βαθύτερα στο εθνικό φαντασιακό μας από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε.

   Σχεδόν παντού στην Ευρώπη βρίσκονται σήμερα σε έξαρση ακροδεξιά κινήματα. Η Ελλάδα είναι όμως η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου ένα όχι απλώς ακροδεξιό αλλά απροκάλυπτα ναζιστικό κόμμα έχει τόσο μαζική αποδοχή. Ενώ αλλού η ακροδεξιά ρητορική εστιάζει, μάλλον αμυντικά, στην προστασία της εθνικής κουλτούρας από την πολιτισμική «διάβρωση» που συνοδεύει την παγκοσμιοποίηση, σ' εμάς μιλάει ανενδοίαστα για καθαρότητα της ελληνικής φυλής, λευκή ανωτερότητα και υπανθρώπους. Πουθενά αλλού ένα κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση δεν στρέφεται ανοιχτά κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και δεν ασκεί ωμή βία, καταπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας υπό τα χειροκροτήματα πλήθους «φιλήσυχων» και «νομοταγών» πολιτών.    Πολλοί ξένοι απορούν πώς είναι δυνατό να έχει τόση απήχηση ένα τέτοιο κόμμα σε μια χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα από τον ναζισμό, αλλά και του αντιστάθηκε ηρωικά. Αγνοούν ότι για πολλούς Ελληνες ο εχθρός δεν ήταν ακριβώς ο ναζισμός αλλά ο ούννος κατακτητής (άσε που για μια όχι ευκαταφρόνητη μερίδα έφταιγαν για τις θηριωδίες του οι αντάρτες, με τις «προκλήσεις» τους). Στην πραγματικότητα υπάρχουν στην επίσημη παιδεία μας, αλλά και στις λαϊκές αντιλήψεις, πολλά στοιχεία που φέρνουν ανησυχητικά προς τη φαιά ιδεολογία, στοιχεία από εκείνα που οι πολιτικοί επιστήμονες ονομάζουν «προφασιστικά».

   Και ο πιο πιστός ψηφοφόρος του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία δεν νοιάζεται για το αν το σόι του κρατάει από τον Βερκιγγετόριξ. Και ο πιο φανατικός οπαδός του ουγγρικού Γιόμπικ δεν φαντασιώνεται πως στις φλέβες του ρέει ανόθευτο το αίμα του φύλαρχου Αρπαντ. Αλλά αποτελούν μειοψηφία οι Ελληνες που δεν πιστεύουν πως κατάγονται αναντάν μπαμπαντάν από τον Μιλτιάδη και τον Περικλή. Ο μύθος της φυλετικής καθαρότητας του ελληνικού έθνους δεν είναι επινόηση της Χρυσής Αυγής. Είναι βασικό συστατικό του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος ανέκαθεν αναζητούσε βιολογικά ερείσματα. Απειρες οι «επιστημονικές» πραγματείες που γράφτηκαν και γράφονται για να αποδείξουν ότι ακόμη και οι αλλόγλωσσες ή αλλόθρησκες εθνοτικές ομάδες που ζουν στον ελλαδικό χώρο είναι «φυλετικά» γνήσια ελληνικές. Ακόμη και φωτισμένοι έλληνες συγγραφείς και ποιητές αποκαλούσαν μέχρι πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες το έθνος τους «φυλή» - μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια λογοτεχνία! 

   Από τότε που δεν μπορούμε πια να ισχυριζόμαστε, γιατί η πραγματικότητα μας διέψευσε εκκωφαντικά, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε είναι δυνατό να υπάρξει ρατσισμός προτάσσουμε ένα άλλο μύθευμα: ότι στην Ελλάδα δεν ρίζωσε ποτέ ο αντισημιτισμός. Ολοι οι ιστορικοί γνωρίζουν ότι πρόκειται για ψέμα, άλλο αν δεν το λένε ανοιχτά. Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα Ιστορίας. Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα, με εξαίρεση την Ουγγαρία, ο αντισημιτισμός δεν είναι σήμερα τόσο διάχυτος στα λαϊκά στρώματα όσο στην Ελλάδα. Είναι απίθανο να κάνεις μια βόλτα στην πόλη περνώντας από ψιλικατζίδικα, καφενεία, μανάβικα, μπακάλικα, χασάπικα, καφεκοπτεία, εστιατόρια χωρίς να ακούσεις τουλάχιστον ένα λογύδριο για τον σατανικό ρόλο των Εβραίων παντού και διαχρονικά. Πουθενά αλλού στον κόσμο, εκτός σε μερικές μουσουλμανικές χώρες, δεν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πιστεύουν ακόμη ότι τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» είναι αυθεντικό ντοκουμέντο.

   Ενα χαρακτηριστικό γνώρισμα των φασιστοειδών μορφών εθνικισμού είναι το ιδεολόγημα του αιώνια αδικημένου και προδομένου έθνους, που το επιβουλεύονται γείτονες κατώτεροι φυλετικά και πολιτισμικά, αλλά στηριγμένοι στις πλάτες σκοτεινών δυνάμεων. Είναι φασιστοειδές ιδεολόγημα όχι μόνο για τις ρατσιστικές πτυχές του αλλά, προπαντός, επειδή η ιδέα ότι το έθνος περιζώνεται και απειλείται διαρκώς από εχθρικούς λαούς συνεπάγεται μια μόνιμη κατάσταση πολιορκίας, όπου είναι επιβεβλημένα όλα τα «έκτακτα» μέτρα για την αντιμετώπιση του κινδύνου. Η δημοκρατία, γι' αυτή την αντίληψη, είναι πολυτέλεια και μάλιστα οδηγεί στον συβαριτισμό, οπότε πρέπει να βρίσκεται πάντοτε υπό αναστολή. Εδώ δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Ολοι ξέρουμε ότι η περιγραφή αυτή ταιριάζει γάντι στην αυτοεικόνα μας ως έθνους που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη, αλλά αντί για ευγνωμοσύνη εισπράττει από παντού αχαριστία, φθόνο και δόλιες συνωμοσίες κατά των συμφερόντων του και της ίδιας της ύπαρξής του, με μοχλό βάρβαρους γείτονες.


   Εκπλήσσονται πολλοί για την έλξη που ασκεί η Χρυσή Αυγή ιδιαίτερα σε νέους. Κακώς εκπλήσσονται. Οχι μόνον επειδή η «εθνικά ορθή» παιδεία που παρέχεται στα σχολεία μας είναι σαν λεκιθίνη στο αυγό του φιδιού αλλά και επειδή η εναλλακτική «πολιτικά ορθή» διαπαιδαγώγηση από κάποιους δάσκαλους και παιδαγωγούς επιχειρείται με τρόπο που δεν μπορεί ν' αγγίξει τις ψυχές των νέων, τρέπει μάλιστα πολλούς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό ας το αφήσουμε όμως για μια άλλη φορά.    





πηγή: εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 8-12-2012