Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Αχρείος και Επικίνδυνος...σαν το ληγμένο φάρμακο


του Χρήστου Γιαννούλη

  Καλών προθέσεων και καλόπιστος, μια... δυο... ε στην τρίτη ξεπερνάς την ημερομηνία λήξεως διάθεσης του προϊόντος, καλή πρόθεση.

   Η περίπτωση του Υπουργού Υγείας και της διαλεκτικής τακτικής που επιλέγει, δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται ούτε με τα τελευταία υπολείμματα ανοχής και αντοχής στο προφανές πλέον παιχνίδι αχρειότητας και επικινδυνότητας.

  Δεν θα ήθελα να προσβάλω καμία ευπαθή ομάδα συνανθρώπων μας, αναδεικνύοντας τις ομοιότητες που έχει, αλλά αρχίζει να αποτελεί  από μόνος του, μία νέα ομάδα, μία νέα τάση, ένα νέο βαρέλι δίχως πάτο.

  Τι κάνει λοιπόν συστηματικά αυτός ο άνθρωπος; Εκτός του να εξοργίζει με το στυλ του και τους πλέον ψύχραιμους και καλόπιστους παρατηρητές της δημόσιας ζωής;

  Αλλάζει την ατζέντα, χωρίς μέτρο στην γελοιοποίηση και την ευτέλεια της αφορμής, για να προστατεύσει τον πολιτικό αρχηγό που τον εμπιστεύτηκε και του ανέθεσε την πολιτική ευθύνη του τομέα της υγείας, ως αντίτιμο της πολύμηνης τηλεοπτικής στήριξης που παρείχε, αδιαφορώντας για την στοιχειώδη διαφύλαξη ακόμη και της ατομικής του αξιοπρέπειας.

  Λειτούργησε ως καμικάζι, με την διαφορά όμως ότι ενώ πήγαινε αποφασισμένος να πεθάνει στο στασίδι του Παπαδάκη και του Καμπουράκη, την τελευταία στιγμή τράβηξε το σκοινάκι της αυτόματης εκτόξευσης και βρέθηκε σε υπουργικό θώκο. Πήγαινε για να “πεθάνει” και τώρα κινδυνεύουμε να μας “πεθάνει” με  τις αστειότητες αφ ενός αλλά και τις επικίνδυνες αποφάσεις του αφετέρου.

  Το τι ακριβώς κάνει στην υγεία ο Γεωργιάδης αποτελεί αντικείμενο μελέτης, αξιολόγησης και κριτικής από όσους γνωρίζουν με ακρίβεια τις εύθραυστες ισορροπίες και τις απαιτήσεις ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος υγείας.

  Το τι ζημία προκαλεί όμως ο Γεωργιάδης στην “πολιτική” υγεία αυτού του τόπου είναι ευθύνη όλων μας να το αντιμετωπίσουμε άμεσα και δραστικά. Δεν αρκεί το συγκαταβατικό χαμόγελο, το τράβηγμα των μαλλιών μας, η αποδοχή με αρκετή δόση ανοχής “ ε καλά ρε παιδί μου ό άνθρωπος έχει πρόβλημα...” και άλλες μεγάθυμες προσεγγίσεις.

  Ο Άδωνις Γεωργιάδης εξελίσσεται στο “φίδι” που εκκολάπτεται στον κόρφο της ευτέλειας της πολιτικής μας ζωής, προσφέροντας ασπίδα προστασίας σε όσους θέλουν να δημιουργείται προπέτασμα καπνού για να σκεπάζει, τους πλειστηριασμούς, τις απολύσεις, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, των κωμικοτραγικών χειρισμών της κυβέρνησης και μίας σειράς ζητημάτων που συνθέτουν το ψηφιδωτό της κρίσης.

  Ο Γεωργιάδης...είναι Γεωργιάδης. Το έχει αποδείξει αποθεώνοντας τον Καρατζαφέρη, χλευάζοντας τον Σαμαρά, προ δίδοντας τον Καρατζαφέρη και άγιοποιώντας τώρα τον Σαμαρά

  Και επειδή δεν έχει τσίπα ή πολιτική ευθιξία, πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποτελεσματικότητα για τον πραγματικό πολιτικό ρόλο που έχει αναλάβει. Την εγκαθίδρυση της παραφροσύνης ως λογική διάσταση της δημόσιας συζήτησης.

  Αν το καταφέρει χωρίς αντίδραση, φοβάμαι ότι δεν θα βρεθεί φάρμακο, γενόσημο ή θεραπεία για την περίπτωση μας. 

πηγή: tvxs.gr

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Μούγκα το ψαράκι

του Βαγγέλη Θεοδώρου

  Η πολιτική διαδρομή του Αντώνη Σαμαρά συμπληρώνει αισίως τα 35 χρόνια. Η πολιτική του καριέρα ήταν εξασφαλισμένη. Υπήρχαν όλα τα εχέγγυα. Γιός γιατρού του Κ. Καραμανλή, ανιψιός βουλευτή της ΕΡΕ, εγγονός υπουργού, απόγονος της οικογένειας Μπενάκη. Αυτά συνήθως δεν πολύ-λέγονται. Αντίθετα, κάποια άλλα στοιχεία, κυρίως ότι είναι δισέγγονος – και όχι εγγόνι – της Πηνελόπης Δέλτα, μας τα υπενθυμίζουν διαρκώς.

  Τα πράγματα πήραν νωρίς τον δρόμο τους. Εκπαίδευση στο πολιτικό περιβάλλον του Ευάγγελου Αβέρωφ, Ρέιντζερς και Κένταυροι στην ΟΝΝΕΔ, γιορτές στον Μελιγαλά- ακόμα και όταν η μεταπολιτευτική καραμανλική δεξιά απείχε. Με τούτα και με κείνα δεν ήταν δύσκολο να εκλεγεί Βουλευτής Μεσσηνίας στα 26. Αυτός και αν «βγήκε μικρός στην πιάτσα» που λέει ένας άλλος Ευάγγελος. Η αριστερά του ’89 τον «τίμησε» συμφωνώντας να είναι υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη.

  Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Υπουργός Εξωτερικών, αποστάτης του αποστάτη, ΠΟΛ.ΑΝ., πολιτική εξαφάνιση μεταξύ 1996 και 2004- χρονιά που ο Κώστας Καραμανλής τον τοποθετεί στο ευρωψηφοδέλτιο-, αρχηγός της Ν.Δ (να,ι είναι ο ίδιος που έλεγε ότι δεν θα επέστρεφε ακόμα και αν τον έκαναν αρχηγό), πρωθυπουργός του μνημονίου. Σε αυτή την διαδρομή, γεμάτη από την τακτική της κωλοτούμπας και το παρασκήνιο, ο Αντώνης Σαμαράς δεν ξέχασε την ακραία δεξιά πολιτική καταγωγή του και παρέμεινε συνεπής σε αυτόν τον ιδεολογικό χώρο. Απλά φρόντιζε να καλλιεργεί εντέχνως ένα χαμηλών τόνων προφίλ και να μη σπαταλά ενέργεια στον δημόσιο βίο. Και ένα μόνιμο χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπό του, να φανερώνει την αμηχανία και ανασφάλεια του.

  Τα θυμήθηκα όλα αυτά παρακολουθώντας – χωρίς ήχο – την ομιλία του στην Βουλή προχθές. Η γλώσσα του σώματος λέει πάντα περισσότερα. Απλωμένα χέρια στο βήμα, ειρωνικό και κουτσαβάκικο ύφος, γελάκια, το κεφάλι να γέρνει κάθε φορά που νόμιζε πως θα πει καμία εξυπνάδα και κυρίως το υφάκι του «εσύ, μικρέ, τουμπεκί ψιλοκομμένο». Κάτι μεταξύ δασκάλου και ψευτόμαγκα της δεκαετίας του ’50. Τον κοίταζες και έλεγες τώρα θα σηκώσει τα μανίκια ή θα λύσει το ζωνάρι του. Αδυνατούσες να πιστέψεις πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Κακά τα ψέματα και να τα λέμε όλα.

  Ο Αντώνης Σαμαράς δεν το ’χει. Και το ξέρει. Γι’ αυτό και κρύβεται και δεν εμφανίζεται στη Βουλή. Γι’ αυτό και έχει στρατιές συμβούλων πιο ακραίων από αυτόν. Γι’ αυτό, όπου εμφανισθεί, είναι με γραπτό κείμενο και αδυνατεί να αντιπαρατεθεί πολιτικά χωρίς αυτό. Γι’ αυτό και μεθόδευσε να μην υπάρξει debate στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Γι’ αυτό και πάει μόνο σε στημένες συνεντεύξεις. Γι’ αυτό και δεν απαντά σε ερωτήσεις των πολιτικών αρχηγών, με την ίδια συνέπεια που και αυτός δεν πολύ-κατέθετε ερωτήσεις σε πρώην πρωθυπουργούς. Παρά μόνο αν ήθελε να φιτιλιάσει τις φοβίες και την ανασφάλεια του κόσμου σχετικά με την αύξηση της εγκληματικότητας. Αν βρεθεί σε διαφορετικό περιβάλλον πολύ εύκολα θα ξεπεταχτεί από μέσα του η πατριδοκαπηλία, η ακροδεξιά ρητορική, το πολιτικό κενό και οι αδυναμίες του. Βγαίνει από μέσα του ο χωροφύλακας.

  Μετά το σούσουρο που έγινε, έκατσα αυτή τη φορά να ακούσω τις ομιλίες στη Βουλή την περασμένη Κυριακή. Μέτρησα τουλάχιστον 25 ερωτήσεις που απηύθυνε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον πρωθυπουργό. Δεν απάντησε σε καμία. Όχι μόνο γιατί δεν υπήρχαν απαντήσεις στο χαρτί που είχε μπροστά του, αλλά γιατί αυτή είναι η φύση του. Όταν ρωτάνε για την ανθρωπιστική κρίση, τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, τη φτώχεια και τα νέα μέτρα, δεν μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας να γελάει. Δεν μπορεί να λέει φράσεις προέδρου πενταμελούς «κοιτάω αλλού για να μην γελάσω». Όταν ρωτάνε για την ΕΡΤ, για τις κόκκινες γραμμές, τη διαπλοκή, δεν γίνεται ο πρωθυπουργός της χώρας να λέει «αν είστε καλά και υπάκουα παιδιά, θα έρχομαι που και που στη Βουλή να τα λέμε». Όταν ρωτάνε για το ΤΑΙΠΕΔ, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα νέα μέτρα, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν απαντά με φράσεις «θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει». Γιατί τότε δεν είναι ο γελαστός πρωθυπουργός μιας χώρας που βιώνει τον μεγαλύτερο εφιάλτη. Ούτε καν χαζοχαρούμενος πρωθυπουργός για να το διασκεδάσουμε παρέα.

  Είναι μάγκας και τσαμπουκάς πρωθυπουργός. Ηγεμόνας. Ενός κράτους έκτακτης ανάγκης. Εκεί όμως, που ξεπερνά κάθε όριο υπομονής μας η σιωπή του πρωθυπουργού, είναι στις ερωτήσεις σχετικά με τον μεγάλο πλούτο. Γιατί από τις 6.575 offshore ακινήτων που έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα έχει ολοκληρωθεί ο έλεγχος μόλις σε 34; Γιατί είναι μηδέν τα έσοδα από τη λίστα Λαγκάρντ και τις άλλες λίστες; Γιατί από τα 25.000 εμβάσματα στο εξωτερικό σε μία τριετία, ελέγχθηκαν μόνο τα 2; Γιατί από το λαθρεμπόριο καυσίμων το δημόσιο χάνει δύο δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την σιωπή που απορρέει από τις αδυναμίες του πρωθυπουργού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την σιωπή που απορρέει από το πιο επικίνδυνο κράμα. Ενός νεοφιλελεύθερου, ακροδεξιού και ικανού για τα πάντα πρωθυπουργού.

  Αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ένας νεοφιλελεύθερος και μερκελιστής, που την τάξη του και τα συμφέροντά της εκπροσωπεί και αδιαφορεί για την κοινωνία. Ακραίος δεξιός και πατριδοκάπηλος. Δεν είναι το τελευταίο του καταφύγιο. Πάντα ήταν το πρώτο και μόνο. Πολιτικά και ηθικά επικίνδυνος για τον τόπο. Η χειρότερη επιλογή στην χειρότερη συγκυρία. Ένα λάθος εντόπισα στις ερωτήσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ρώτησε τον κ. Σαμαρά αν κοιμάται ήσυχος το βράδυ. Ατυχέστατη ερώτηση, πανεύκολη απάντηση. Μια χαρά κοιμάται, σαν πουλάκι. Για τα υπόλοιπα… μούγκα το μαγκάκι. 


πηγή: periodista.gr (Oι υπογραμμίσεις είναι του συντάκτη)

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»

  του Νίκου Μπογιόπουλου

  Και τώρα που ο «Αντώνιος» καμώνεται τον «Οκτάβιο», μετά τον «Εν δήμω της Μικράς Ασίας» καταιγισμό από «ειδήσεις για την έκβασι της ναυμαχίας, στο Άκτιον», πώς έχουν αλήθεια τα πράγματα;

  Οι απόψεις για τα μελλούμενα στην «Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.» πολλές. Αλλά: 

«Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.
Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία
εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία
μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί
αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ
δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,
γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,
κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.
Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙
ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:
ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,
κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,
κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙
εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;
σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.
Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,
βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙
πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.
Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,
κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,
ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,
νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική. –
Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.
Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.
Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.
Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;
Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός.»

  Και μέσα σε όλα αυτά - λες και δεν μας φτάνει η πολιτική ιδιοτέλεια που το ‘χει σύστημα να αναζητά άλλοθι στην «ανθρώπινη ατέλεια» κάθε φορά που το «πίσω» το βαφτίζει «μπρος» - έχουμε και τους άλλους. Που επιμένουν. Αυτοί είναι κάτι περίεργοι που όταν μιλούν για μομφή, εννοούν πως:
  • Ούτε τους «Αναμορφωτές» τους θέλουν.
  • Ούτε ότι θα ‘ρθει καμία «αναμόρφωση», είτε σε συνεννόηση, είτε σε διαπραγμάτευση με τους «Αναμορφωτές», πιστεύουν.
  • Ούτε – παρά την βαθιά τους εκτίμηση στον Καβάφη - εννοούν να ξεχάσουν τη διδαχή του Βάρναλη: Αν δεν απελευθερωθείς από τα «ντόπια θεριά», αυτά ποτέ δεν θα πάψουν να σέρνουν στον γκρεμό την «Αποικία».
  Τέτοια λένε! Πρόκειται για κάτι «δογματικούς», για κάτι «ψωνισμένους»! Που έχουν την απαίτηση να μας πείσουν (άκουσον – άκουσον!) ότι η «Αποικία» όσο διοικείται από τους «Αντώνιους» και τους «Οκτάβιους», με ή χωρίς έξωθεν «αναμορφωτές», θα παραμένει «Αποικία». Και ότι μόνο αν διοικηθεί από το λαό της, μόνο αν η εξουσία περάσει στο λαό της, θα πάψει να είναι «Αποικία». Μιλάμε, δηλαδή, για τρέλες! Για ελαφρότητες!

  Καλά κάνει λοιπόν ο εκάστοτε «Βυζαντινός άρχων» («δεξιός» ή «αριστερός», κατά περίπτωση) που τους μέμφεται.  Αλλά καλά κάνουν κι αυτοί να απαντούν:

«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.
Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
επιμελέστατος. Και θα επιμείνω (…)
Aυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.»

Υστερόγραφο: Ο πρωθυπουργός, στην τελευταία αποστροφή του λόγου του χθες, αποτόλμησε να συσχετίσει και να «τσουβαλιάσει» όσους ψήφισαν κατά της κυβέρνησής του, με τη Χρυσή Αυγή! Δεν πρόκειται απλώς για επαναφορά της άθλιας «θεωρίας των δύο άκρων». Πρόκειται για τη μέγιστη απόδειξη ότι το κέντρο που έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την πολιτική αξιοπρέπεια, διοικείται απευθείας από τον κ. Σαμαρά. Πρόκειται για την πιο θλιβερή ομολογία του κ. Σαμαρά ότι δεν αξιώθηκε να διδαχθεί ποτέ ούτε και να κατανοήσει τίποτα από το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον».

 πηγή: enikos.gr

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Η ΕΡΤ 3 συνεχίζει να εκπέμπει!

ΖΩΝΤΑΝΑ Η ΕΡΤ 3

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα στις 4.00 μμ στο κτήριο της ΕΡΤ 3 στη Λ. Στρατού. 

Θα είμαστε όλοι εκεί, να υπερασπιστούμε την ελευθερία και τη δημοκρατία! 

Να υπερασπιστούμε την ελεύθερη ΕΡΤ!

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Εποχές και Συγγραφείς: Γιάννης Ρίτσος



 εάν δεν παίζει, το βίντεο υπάρχει εδώ

 Σύντομο βιογραφικό του Γιάννη Ρίτσου
  
  Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά Λακωνίας το 1909. Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921 γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στη Διάπλαση των Παίδων με το ψευδώνυμο Ιδανικόν Όραμα. Το 1925 ολοκλήρωσε και τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο και έφυγε με την αδερφή του Λούλα για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί η οικονομική καταστροφή του πατέρα του και έτσι ο Ρίτσος εργάστηκε στην Αθήνα, αρχικά ως δακτυλογράφος και στη συνέχεια ως αντιγραφέας στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 αρρώστησε από φυματίωση και επέστρεψε στη Μονεμβασιά ως το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, οπότε γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Το Γενάρη του 1927 νοσηλεύτηκε στην κλινική Παπαδημητρίου και λίγο αργότερα μπήκε στο σανατόριο Σωτηρία, όπου έμεινε τελικά για τρία χρόνια. Στη Σωτηρία γνωρίστηκε με τη Μ. Πολυδούρη και με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής του. Στο χώρο της δημοσιογραφίας εμφανίστηκε επίσης στις στήλες του Ριζοσπάστη -όπου δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή (Τρακτέρ) με το ψευδώνυμο Ι.Σοστίρ- και των Ελεύθερων Γραμμάτων (1945). 

  Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου και της κατοχής ο Ρίτσος έζησε κατάκοιτος, παρόλα αυτά συμμετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ και αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα από έρανο όταν κινδύνεψε η ζωή του από τις κακουχίες. Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών επισκεπτόταν συχνά την Καισαριανή, συναντήθηκε με τον Άρη Βελουχιώτη και συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο Μακεδονίας. Το 1948 εξορίστηκε λόγω της αριστερής δράσης του στο Κοντοπούλι της Λήμνου, τον επόμενο χρόνο στη Μακρόνησο, το 1950-1951 στον Άη Στράτη. Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και πολιτεύτηκε στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μια κόρη την Έρη. Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος αντιπροσωπείας διανοουμένων και δημοσιογράφων και το 1959 επισκέφτηκε τη Ρουμανία. Το 1962 επισκέφτηκε ξανά τη Ρουμανία όπου συναντήθηκε με το Ναζίμ Χικμέτ και κατόπιν πήγε στην Τσεχία και τη Σλοβακία, όπου ολοκλήρωσε την Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών, την Ουγγαρία και τη Λ.Δ. της Γερμανίας. Το 1964 συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ. 

  Μετά το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου το 1967 εξορίστηκε ξανά, αυτή τη φορά στη Γυάρο και τη Λέρο, το 1968 στη Σάμο, όπου τέθηκε υπό κατ’οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του για λόγους υγείας. Το 1970 επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του χρόνου που μπήκε για εγχείρηση στη Γενική Κλινική Αθηνών. Το 1973 συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μετά την πτώση της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση έζησε κυρίως στην Αθήνα και τιμήθηκε για το έργο του από την Ελλάδα και άλλες χώρες του κόσμου. Ενδεικτικά, ο Γιάννης Ρίτσος τιμήθηκε με: το Μέγα Διεθνές Βραβείο Ποίησης της Biennale του Knokk-le-zont στο Βέλγιο (1972), το Διεθνές Βραβείο Δημητρώφ στη Σόφια (1975), το Μέγα Γαλλικό Βραβείο Ποίησης Alfred de Vigny , το βραβείο Λένιν (1977), το Διεθνές Βραβείο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης (1979), το βραβείο Ποιητή Διεθνούς Ειρήνης του ΟΗΕ, το Μετάλλιο Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη (1989). Το 1986 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ. Πέθανε το Νοέμβρη του 1990 και η σορός του ενταφιάστηκε στη γενέτειρά του. 

  Θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου στάθηκε η στράτευσή της στην υπηρεσία του ανθρωπισμού, της αγάπης και της ελληνικότητας. Κατά τη διάρκεια της εξηντάχρονης πνευματικής πορείας του ο Ρίτσος πέρασε γρήγορα από το χώρο του νεορομαντισμού-νεοσυμβολισμού του μεσοπολέμου στην πολιτικά στρατευμένη υπέρ του κομμουνισμού τέχνη, στα πλαίσια της οποίας διαμόρφωσε μια γνήσια λυρική γραφή και πρόβαλε την κοσμοθεωρία του, παραμένοντας σ’ όλη τη ζωή του ένας εξαιρετικά ευαίσθητος δέκτης των συνεπειών των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων τόσο στην Ελλάδα, όσο και σ’ όλο τον κόσμο.



(πληροφορίες από το blog ritsosgiannis.blogspot.gr)

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Το σκηνικό βάφεται κόκκινο

  του Φοίβου Τσικλιά

  Ζούμε μέρες δύσκολες και αινιγματικές, οι οποίες δε γνωρίζουμε που θα οδηγήσουν. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση βάφει το πολιτικό σκηνικό με αίμα, επιτρέποντας δολοφονίες, ωθώντας σε αυτοκτονίες και χρησιμοποιώντας εκτελέσεις εναντίον τον αντιπάλων της.
  
  Επέτρεψε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέσω της κωλυσιεργίας των αστυνομικών αρχών. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο μοιραίο βράδυ. Η δικαιοσύνη και οι διωκτικές αρχές στράφηκαν πολύ καθυστερημένα κατά των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας, αφήνοντας επιπλέον το έργο τους ημιτελές. Η ηγεσία της Χ.Α. αφέθηκε ελεύθερη για χρόνια ολόκληρα να δολοφονεί μετανάστες και να επιτίθεται ενάντια σε όποιον δε χωρούσε στην "Άρια" ιδεολογία της (μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, Ρομά, αριστεροί κλπ.). Η σύλληψή της με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης έμεινε ημιτελής, καθώς κορυφαία στελέχη της αφέθηκαν ελεύθερα.
  
  Η κυβέρνηση προσπαθεί να χρησιμοποιήσει προς όφελός της το τραγικό γεγονός της δολοφονίας των Φουντούλη και Καπελώνη, στοχοποιώντας τον ακροαριστερό και αναρχικό χώρο. Τα ελεγχόμενα αστικά ΜΜΕ από την πρώτη στιγμή αποφάσισαν ότι πίσω από τη δολοφονία κρύβονται τρομοκρατικές ομάδες -παλαιές ή νεοεμφανιζόμενες- που "βάζουν φωτιά στα θεμέλια της ομαλότητας". Εκτός από το αστείο περί ομαλότητας, οι κατευθυνόμενες αυτές τηλε-δίκες δίνουν τροφή στη θεωρία των δύο άκρων και ενισχύουν τη στρατιγική της έντασης. Θυμίζουν επίσης το τραγικό συμβάν της Marfin, όπου μια παρόμοια σκοτεινή και ανεξιχνίαστη ακόμα υπόθεση χρησιμοποιήθηκε από ακροδεξιούς κύκλους ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες.
  
  Η κυβέρνηση επιλέγει να χρησιμοποιήσει τη στρατιγική της έντασης. Επιθυμεί να εμφανιστεί ως η εγγυήτρια δύναμη της πολιτικής και κοινωνικής ομαλότητας, ενάντια αφενός στη νεοναζιστική βία και αφετέρου στη "βία" των κοινωνικών διεκδικήσεων. Αδυνατεί όμως να κρύψει την πραγματικότητα: το οικονομικό αδιέξοδο και την κοινωνική κατάρρευση που προκαλεί η πολιτική της. Θέλει να αποσυντονίσει, στρέφοντας τον πολιτικό διάλογο από την οικονομία στην ασφάλεια, για να ενεργοποιήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά του λαού.
  
  Βάφουν το σκηνικό με αίμα, ρίχνοντας προβοκατόρικα τις ευθύνες στην Αριστερά, για να ποινηκοποιήσουν τους κοινωνικούς αγώνες και κάθε μορφή λαϊκής κινητοποίησης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αυριανή Απεργία λαμβάνει άλλη έννοια: η μάχη ενάντια στα Μνημόνια και το Φασισμό είναι και μάχη ενάντια στο Φόβο και την κρατική τρομοκρατία. Είναι η μάχη για να ξανακερδίσουμε τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη, για να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας!



* Η εικόνα προέρχεται από την ιστοσελίδα artlessons.gr. Το έργο ονομάζεται "Ματωμένη Πόλη".
 

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

«Όσο μπορείς»: ταινία μικρού μήκους


    εάν δεν παίζει, το βίντεο υπάρχει και ΕΔΩ

  Μία τάξη διαπολιτισμικού σχολείου διδάσκεται Καβάφη. Ο μικρός Αμπντούλ από τη Συρία προσπαθεί, με τα σπαστά ελληνικά του, να διαβάσει φωναχτά τον στίχο "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, /τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις". Ο μικρός δυσκολεύεται να προφέρει τη λέξη "εξευτελίζεις". Με τη βοήθεια όμως της Ελληνίδας συμμαθήτριάς του, διαβάζει το ποίημα στην τάξη ενεργοποιώντας τα αλληλέγγυα συναισθήματα και των υπόλοιπων συμμαθητών του. Η μικρού μήκους ταινία "Όσο μπορείς" του Γρηγόρη Ρέντη, σε σενάριο της Σοφίας Βγενοπούλου, από το ομώνυμο ποίημα του Αλεξανδρινού, γυρισμένη στο Διαπολιτισμικό Σχολείο της Αθήνας, που παρακολούθησαν χθες το μεσημέρι όσοι βρέθηκαν στην παρουσίαση των δράσεων του Αρχείου Καβάφη, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αποτυπώνει μια πτυχή της σημερινής πρόσληψης του μεγάλου ποιητή. Η ταινία, που θα προβληθεί σε σχολεία της χώρας και σε κινηματογραφικές αίθουσες, είναι μία από της πολλές και πολλαπλών εκφάνσεων δράσεις που ετοίμασε το Αρχείο Καβάφη, το οποίο προ ολίγων μηνών περιήλθε στην κατοχή του Ιδρύματος Ωνάση, αποτρέποντας τον κίνδυνο να μεταναστεύσει αυτός ο πλούτος εκτός χώρας, στη Νέα Υόρκη.
  
  Πολλαπλή η στόχευση του Αρχείου Καβάφη, όπως την προσδιόρισε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση κ. Αντώνης Παπαδημητρίου, αποσκοπεί στην "προστασία του υλικού και την προσβασιμότητά του σε μελετητές και κοινό, στην υποστήριξη και διάδοση του έργου του ποιητή διεθνώς, στην επαφή του με τους νέους, στην εκπαίδευση των μη μυημένων με την ποίησή του και την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών". Ως "ανοιχτό αρχείο" και όχι ως "κλειστή πηγή κειμένων" επιδιώκει το Ίδρυμα Ωνάση τη λειτουργία του Αρχείου, έτσι ώστε πλήρως καταγεγραμμένο, καταλογογραφημένο και ψηφιοποιημένο θα επιτρέψει την έρευνα και θα εξασφαλίσει την πολλαπλή, πολυδύναμη και πολύμορφη χρήση του, κατά τα πρότυπα αρχείων όπως του Φουκό, του Μπένγιαμιν, της Ντίκινσον.
 
  Για τον Αναστάσιο-Ιωάννη Μεταξά, ακαδημαϊκό σύμβουλο του Αρχείου, "ο Καβάφης είναι πεδίο, όχι μόνο ποίηση" και ως εκ τούτου επιδιώκεται το "ανοιχτό αρχείο διότι είναι ανοιχτό το έργο". Παρ' ότι στο Αρχείο "είναι ευπρόσδεκτοι οι φιλόλογοι και οι ειδικοί", το Αρχείο θα επιδιώξει τη "διακλαδικότητα και τη διεπιστημονικότητα που προκύπτει από το ίδιο το έργο". Επιπλέον πρωτεύουσα σημασία, κατά τον κ. Μεταξά, δίνεται στον "σεβασμό του Καβάφη στην καθολικότητα της ύπαρξής του" και να αναδειχτεί μέσα από το έργο του "το σώμα, η σκέψη, ο στοχασμός, η εποχή του". Άλλωστε, "ο Καβάφης δεν είναι ανεξάρτητος απ' ό,τι συνέβαινε στην εποχή του. Λειτουργούσε στην περιφέρεια, αλλά έδωσε την οικουμενική διάσταση".
  
  Από το έργο και τον στοχασμό του ποιητή έως την ποπ πρόσληψή του, και από την ψηφιακή αποτύπωση των χειρογράφων του και την απόδοσή της ιδιόχειρης γραφής του σε ειδική γραμματοσειρά στα κομπιούτερ ώς τις εκδόσεις στη γραφή Μπράιγ για τους μη βλέποντες, οι δράσεις του Αρχείου, επιδιώκουν "να ιχνογραφήσουν τη σημερινή πρόσληψη αλλά και εμπλοκή του μεγάλου ποιητή στην καθημερινότητά μας" όπως επισήμανε ο project Manager Θοδωρής Χιώτης.
  
  Εκτός από την ταινία μικρού μήκους "Όσο μπορείς" και την αντίστοιχη για την έκδοση ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη σε γραφή Μπράιγ, που επίσης προβλήθηκε στην παρουσίαση, θα πραγματοποιηθούν επίσης, το διεθνές συνέδριο "'Να μένει εδώ' Το Αρχείο Καβάφη και η σημασία του" τον επόμενο Ιούνιο, το διεθνές διεπιστημονικό σεμινάριο "Ο Καβάφης στην Οξφόρδη" στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο, με ειδικές συζητήσεις σε θέματα που εκτείνονται από την κλασική φιλολογία, μέχρι τον "Ποπ Καβάφη". Στον κύκλο "Λέξεις και σκέψεις; Κύκλος 'Κ.Π. Καβάφης'" επιχειρείται η πρόσληψη και πολλαπλή χρήση της ποίησής του, στις υποενότητες "Ο Καβάφης σήμερα" (10/12), "Ο ερωτικός Καβάφης" (28/1), "Από τους Καβαφιστές στου Cavafistas" (14/4) συζήτηση του Αμερικανού πανεπιστημιακού και μεταφραστή του συνόλου του καβαφικού έργου στα αγγλικά Daniel Mendelsohn με τον Δημήτρη Παπανικολάου, λέκτορα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (21/1). Υπάρχουν επιπλέον Κύκλος Μαθημάτων "Κ.Π. Καβάφης για ενήλικες" τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, αλλά και "Ο Καβάφης Πάει Σχολείο" για παιδιά και εφήβους μέσα από κόμικς, κατασκευές και μισική χιπ χοπ (Οκτώβριος 2013-Απρίλιος 2014). Στο πλαίσιο του "Έτους Καβάφη" και σε συνεργασία με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο και θα τη φιλοξενήσει, θα εγκαινιαστεί στις 27 Νοεμβρίου η έκθεση "Ιδανικές μορφές κι αγαπημένες - Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη".


Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. 



πηγές: Άρθρο της Π. Κρημνιώτη στην "ΑΥΓΗ", 30-10-2013. 
            Αρχείο Κ.Π.Καβάφη (kavafis.gr)