Εκπνέει λοιπόν το 2014, ένα έτος που δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε πληκτικό. Από την αρχή ως το τέλος του μας κράτησε σε εγρήγορση, με επικαιρότητα κάθε είδους.
Θα ήταν άχρηστο εκ μέρους μου άλλη μία εξαντλητική ανασκόπηση των σημαντικών γεγονότων του χρόνου που μας πέρασε. Γίνονται άλλωστε αμέτρητες αυτές τις ημέρες, με εικόνες και βίντεο από την πολιτική, την τέχνη, τη showbiz, τους ζωολογικούς κήπους... Θα μπορούσα επίσης να ανεβάσω τα βίντεο από τις πρώτες υποδοχές του 2015, στην Ιαπωνία και τη Ν. Ζηλανδία, όπως αγαπούν να κάνουν ΟΛΑ τα site και τα blog. Ξεχωρίζω τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου και την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου στις 29 Δεκεμβρίου (μετά την αποτυχημένη προεδρική εκλογή) ως τα κορυφαία ίσως πολιτικά γεγονότα του 2014. Οι πρώτες όριζαν την πολιτική ατζέντα από την αρχή του χρόνου, με την αναζήτηση υποψηφίων, τους διαξιφισμούς προσώπων και κομμάτων κλπ., να απασχολούν καθημερινά την επικαιρότητα. Η δεύτερη μας στέρησε μεν τις γαλήνιες διακοπές, γιατί γιορτές και εκλογές δεν πάνε μαζί, αλλά μας κάνει να βλέπουμε με ελπίδα το νέο έτος. Όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, κόμβο θεωρώ πως αποτέλεσε η παρουσίαση του προγράμματος αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης στη ΔΕΘ. Ενός προγράμματος συγκεκριμένου, μελετημένου και κοστολογημένου, που αποτελεί βασικό "οδικό χάρτη" για την κυβέρνηση της Αριστεράς που έρχεται. Στεκόμαστε συνεπώς μπροστά στο νέο έτος, με ελπίδα και ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον για τις εξελίξεις που μας επιφυλάσει (λ.χ. ποιος είναι ο νεκρός της Αμφίπολης, ο Αλέξανδρος ή ο ΕΤ). Ελπίδα για το αύριο που ξημερώνει, για τη στροφή στη δημοκρατία και την αλληλεγγύη, για την άλλη κοινωνία που ονειρευόμαστε. Δεσμεύομαι το Κόκκινο Βελούδο να είναι πιο πλούσιο θεματικά, πιο δραστήριο, γενικά πιο ! Εύχομαι λοιπόν υγεία, αγάπη και δύναμη για το 2015! Και ευτυχία, γιατί χωρίς χαμόγελο δεν πάμε πουθενά!
Ωιμέ,
κλαυθμός και οδυρμός. Μας τελείωσε η ανάπτυξη. Οι ανοδικοί οικονομικοί
δείκτες πέφτουν ραγδαία, το Χρηματιστήριο καταρρέει και οι αγορές
πανικοβλημένες ετοιμάζονται να χορέψουν πεντοζάλη. Η χώρα βρίσκεται ξανά στο χείλος της καταστροφής, στα πρόθυρα του Αρμαγεδόνα, στο περιθώριο του ευρώ και της Ευρώπης.
Το
σκηνικό θυμίζει πολύ το 2012. Όχι τη χρονιά, την ταινία. Εκείνη που ο
πυρήνας και οι μαγνητικοί πόλοι της Γης παθαίνουν νευρική κρίση κι
αρχίζουν να στριφογυρίζουν, με αποτέλεσμα τεράστια τσουνάμι, σεισμούς
και καταποντισμούς.Και λιμούς βέβαια, οι οποίοι θα ακολουθήσουν το "λάθος εκλογικό αποτέλεσμα".Η
σωτηρία βρίσκεται στα πλοία (180 τον αριθμό) που θα αναζητήσουν στεριά
στον πλημμυρισμένο πλανήτη στεριά, κατά προτίμηση μνημονιακή. Κάτι
δισεκατομμύρια ανθρώπων χάνονται, αλλά οι κυβερνήσεις και μερικοί
πλούσιοι επιβιώνουν.
Κοινή αιτία της κοσμογονίας το αποτέλεσμα της κάλπης, αβέβαιο τότε-σίγουρο σήμερα.Οι αγορές αγαπούν, προφανώς, μία συγκεκριμένη πολιτική, και γίνονται "ασταθείς" όταν αυτή απειλείται με κατάργηση.
Τρέχουν λοιπόν τώρα οι θεσμικοί εκπρόσωποι των τραπεζών να υποστηρίξουν τη συγκυβέρνηση, επαινώντας την Ελλάδα.Οι
θυσίες πιάνουν τόπο, και είναι κρίμα να πάνε χαμένες. Τόσο πολύ
προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι μια χώρα δεν έχει ανάγκη τους πολίτες
της για να αναπτυχθεί, θα μας το χαλάσετε σ' αυτό το κρίσιμο σημείο;
Τώρα που συνηθίσαμε να βαράμε εμείς το νταούλι κι εσείς να χορεύετε;
Γιατί
όμως παραπονούνται οι αγορές; Γιατί απειλούν και επενδύουν στο φόβο; Ο
δικός τους άνθρωπος δεν προκάλεσε αυτήν την "αστάθεια"; Ο Σαμαράς με το
Βενιζέλο δεν αποφάσισαν την επίσπευση της προεδρικής εκλογής, βάζοντας
τη χώρα σε "κίνδυνο εκλογών-πιστωτικού γεγονότος";Άντε,
ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από ανεύθυνους αναρχοκομμουνιστάς, που έχουν
εμμονή στο "χάος". Η κυβέρνηση γιατί το προσέφερε μια ώρα αρχύτερα;
Αγαπημένες
αγορές και φίλτατοι κεντρικοί τραπεζίτες, καλά κάνετε και ανησυχείτε.
Το πρόγραμμα εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας πέτυχε, αλλά μέχρι εδώ.
Με ή χωρίς 180, είναι τελειωμένο κι αυτό και οι πολιτικοί εκφραστές του.
Βάλτε λοιπόν στο youtube κάνα χορό, να μάθετε τα βήματα. Ακούω τα
νταούλια και τους ζουρνάδες να πλησιάζουν!
Εγώ το 4,5%
(ενίοτε 3% και ενίοτε 6%) έγινα μέσα σε λίγον καιρό 35% και ίσως γίνω
40%. Γιατί; Διότι η κρίση δημιούργησε μια νέα κατάσταση στη χώρα, όπου ο
ταξικός πόλεμος εναντίον των εργαζομένων αποχαλινώθηκε. Οι πλούσιοι (οι
εγχώριοι) μπόρεσαν κατά μέγα μέρος τους να γίνουν πλουσιότεροι,
οδηγώντας στη φτώχεια, στην ανεργία (κι όλη την υπόλοιπη γνωστή
παθολογία) όλο και περισσότερους πολίτες. Ταυτοχρόνως οι εξωχώριοι
πλούσιοι έπαιρναν τη χώρα στα χέρια τους, τους πόρους, τον πλούτο και το
μέλλον της
οδηγώντας έτσι
το κράτος, το έθνος και τον λαό από την υποτέλεια στη σκλαβιά. Ο
ταξικός όλεθρος για τους εργαζόμενους θεσμοποιήθηκε και από «κοινωνία
των δύο τρίτων» η ελληνική κοινωνία έγινε τριτοκοσμική, με σχολεία,
νοσοκομεία, διοίκηση και άμυνα ανάλογου επιπέδου.
Το σοκ
για τους Ελληνες ήταν μεγάλο κι ένα μεγάλο μέρος τους έχασε τις
αυταπάτες του, διαπίστωσε ότι ο εκμαυλισμός ορισμένων και το πελατειακό
σύστημα ήταν παγίδα, καθώς και ότι η ψευδής ευμάρεια δεν ήταν τίποτε
άλλο παρά η μετάβαση προς την αιχμαλωσία. Προσέτι όλο και πιο πολλοί
διακρίβωναν ότι η αιχμαλωσία αυτή (στη σκλαβιά) δεν ήταν με τη σειρά της
μια άλλη μετάβαση προς μιαν ανάκαμψη έστω ισχνή, αλλά ότι ήταν καθήλωση
όλων μας πλην Συβαριτών και γενιτσάρων σε μια κατάσταση νεκρωτική (εις
όσα τουλάχιστον αφορούν στην ουσία της ζωής ενός ανθρώπου). Ενα μεγάλο
μέρος των εργαζομένων,
των αυτοαπασχολούμενων, των γεωργών, των νέων, των μικροεπιχειρηματιών
αντέδρασε και, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συν τω χρόνω αλλά με ταχύς
ρυθμούς, εγώ το 4,5% έγινα 35% και πάω για παραπάνω. Γιατί όμως έγινε
αυτό; Το 4,5% ήταν καλύτερο απ’ τους άλλους που όλα αυτά τα χρόνια δεν
του έδιναν σημασία; Οχι. Δεν ήταν καλύτερο. Απλώς ήθελε το καλύτερο για
όλους. Μια ουτοπία δηλαδή που τώρα αποδεικνύεται πόσο γόνιμο είναι να
υπάρχει. Σ’ αυτό το 4,5% ήταν όλοι ενάρετοι; καλοί και αγαθοί;
Οχι
βεβαίως. Οχι όλοι. Αλλά πολλοί. Ωστε να κάνουν τη διαφορά. Μαζί τους
συνυπήρχαν κι ορισμένοι που συναλλάσσονταν (ευκαιριακώς ή μονίμως) με το
σύστημα ή άλλοι που επωφελούνταν απ’ το ήθος της Αριστεράς για να
κάνουν καριέρα στην κουμπούρα των ανθρώπων της. Ετσι είναι τα ανθρώπινα
και οι παρεκβάσεις αναπόφευκτες. Ομως δεν έδινε στο 4,5% τον τόνο η
παθολογία του, αλλά το όραμά του και ο τρόπος που προσπαθούσε να το
πραγματοποιήσει – ανοιχτός, δημοκρατικός, με διάλογο. Απόδειξη της
υπεροχής του καλού σε αυτό το 4,5% είναι ότι ο λαός στράφηκε προς το
μέρος του και το έφερε στο 35%. Εκτός από εκείνους που νομίζουν ότι ο
λαός είναι ηλίθιος και δεν τους καταλαβαίνει, η ιστορία έχει αποδείξει
ότι ο λαός στην ανάγκη του είναι τόσον σοφός, όσον μπορεί να ‘ναι νωθρός όταν κυριαρχείται απ’ τις αυταπάτες του.
Το στοίχημα
της πολιτικής του «σοκ και του δέους», ώστε η «οικονομική φρίκη» που
έχει επιβληθεί, να οριστικοποιηθεί, ήταν ο λαός να φοβηθεί. Στα χρόνια
της κρίσης, η ιδεολογική τρομοκρατία, η απηνής προπαγάνδα, ο αυταρχισμός
και ο εκφασισμός της δημοκρατίας σκοπό είχαν να ενοχοποιήσουν τον λαό,
να τον φοβίσουν και, αν δεν καταφέρουν ούτε το ένα ούτε το άλλο, να τον
απογοητεύσουν.
Απ’ ό,τι έδειξε
η πορεία των εξελίξεων έως τώρα η ενοχοποίηση ξεγυμνώθηκε και η
κατατρομοκράτηση δεν πέτυχε να ουδετεροποιήσει εκείνο το αναγκαίο και
ικανό ποσοστό του λαού που θα καταδίκαζε το σύνολό του στη σκλαβιά.
Μένει τώρα να δοκιμασθεί το τελευταίο όπλο: η απογοήτευση. Οχι πως το
όπλο αυτό έως τώρα δεν εχρησιμοποιείτο, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά δεν έχει
αποτύχει ακόμα, όπως η ενοχοποίηση και η κατατρομοκράτηση.
Οταν
ήμουν το 4,5%, το κατά την εξουσία γραφικό και ακίνδυνο, ποια ήταν ως
αριστερού η διαφορά μου από έναν τίμιο δεξιό, έναν ξεγελασμένο Πασόκο,
έναν οποιονδήποτε καλοπροαίρετο πολίτη; Σε ηθική βάση, καμμία. Σε
πολιτική βάση πολλές, διότι εμείς προτείναμε να αλλάξει ο κόσμος. Με
τρόπους που ίσως δεν έπειθαν τους άλλους, τους φόβιζαν, ή τους άφηναν
αδιάφορους, αλλά που εμείς τους προτείναμε. Με την κρίση όμως αυτό το
υπόβαθρο της κοινής ηθικής λειτούργησε, οι άνθρωποι στράφηκαν προς το
4,5% και το έκαναν 35%. Είναι όλο αυτό το 4,5% ηθικό; Οχι. Το είπαμε.
Είναι όλο το 30% που στράφηκε προς το μέρος του ηθικό; Οχι βεβαίως!
Αλλωστε ουδέποτε τα ποσοστά της ηθικής σε μια κοινωνία υπήρξαν και τόσο
φιλόδοξα. Η ανάγκη είναι που έστρεψε τον λαό σε έναν χώρο που διέθετε
την έξωθεν καλή μαρτυρία
κατά το ειδικό βάρος που οι στρατευμένοι υπέρ του λαού μέσα σ’ αυτό το 4,5% προσέδιδαν και προσδίδουν.
Δεν ερωτεύθηκε αίφνης ο λαός τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τις παθογένειες που και
αυτός διαθέτει. Προσέδεσε τις ελπίδες του και συνέδεσε την τύχη του με
ένα πολιτικό σχήμα της Αριστεράς (χωρίς να του δίνει λευκή επιταγή) που
απέδειξε κατά τη διάρκεια της κρίσης ότι είχε δίκιο για όσα έλεγε πριν
απ’ αυτήν. Και λέω ότι «απέδειξε» (ο ΣΥΡΙΖΑ) και όχι ότι γενικώς
«απεδείχθη» το δίκιο του, διότι σε αυτό το κόμμα οι διεργασίες για την
αντίσταση στην κρίση και την ανατροπή των συνεπειών της ήταν
πραγματικές, τίμιες και σχετικές με το εφικτό. Και επειδή ο λαός ούτε
«τεμπέλης», ούτε «διεφθαρμένος», ούτε ηλίθιος είναι, άρχισε να
παρακολουθεί αυτή τη διαδικασία. Και μάλιστα να συμμετέχει. Με τον τρόπο
του. Με τα στραβά του και τα καλά του. Ετσι είναι τα ανθρώπινα. Η
κατάσταση δεν είναι επαναστατική, ώστε να αρπάξουν την ιστορία απ’ το
λαιμό διάφορες πρωτοπορίες (με κίνδυνο να την πνίξουν – αλλά αυτό είναι
μια άλλη ιστορία), η κατάσταση είναι τραγική. Σημαδεμένη απ’ την
ιστορική υποχώρηση της Αριστεράς παγκοσμίως και την παλινόρθωση μιας
Αντίδρασης αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, εκφασισμού των αστικών
δημοκρατιών και θανατηφόρου ιμπεριαλισμού. Σε αυτές τις συνθήκες η
στροφή ενός λαού προς τα Αριστερά, όπως στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, την
Ισπανία με το Podemos, στην Πορτογαλία, το Βέλγιο και όπου αλλού οι
αριστερές δυνάμεις επανενισχύονται, είναι φαινόμενα που το σύστημα
πρέπει να πνίξει εν τη γεννέσει τους, ώστε να αποφύγει μελλοντικούς
κινδύνους.
Το εγχείρημα
για την Ιερά Συμμαχία της εποχής μας φαίνεται εύκολο. Για παράδειγμα
στην Ελλάδα το Διευθυντήριο του Βερολίνου (εργολαβία απ’ την
Ουάσινγκτον) δεν θα δίσταζε να θυσιάσει τον κ. Σαμαρά
για να αποδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ μια παρένθεση και να ολοκληρωθεί η «δουλεία»
(της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών στην Ευρώπη) μια και καλή.
Η δυσκολία
για αυτήν τη στρατηγική, πάντα μιλώντας για την Ελλάδα, βρίσκεται στο
γεγονός ότι αν το 1981 ο λαός στρεφόταν στο ΠΑΣΟΚ από προσδοκίες τώρα
στρέφεται στον ΣΥΡΙΖΑ από ανάγκη. Και οι μεν προσδοκίες μπορούν να
διαψευσθούν ή να ανασταλούν, η ανάγκη όμως αν δεν εξυπηρετηθεί ορίζει τη σκλαβιά για να αντιστρέψουμε το Μαρξικό εκείνο ότι «ελευθερία είναι η εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας».
«Πρέπει» λοιπόν
το 4,5% που έγινε 35% να αποτύχει (με ευρωπαϊκόν κι ευρύτερον
αντίκτυπο) και επειδή ο εκφοβισμός και η ενοχοποίηση απέτυχαν τελευταίο
(και ήδη παλαίμαχο όπλο) είναι η απογοήτευση. Εγω λοιπόν το 4,5% είμαι
κρυφοπασόκ, βλέπω τον Πάπα και συνομιλώ με τον Διάβολο, τα ‘χω βρει με
τη Χίλαρυ κι έχω δώσει τη χώρα στη Μπούνετσμπανκ, καλλιεργώ αυταπάτες
στον λαό, είμαι η νέα Διαπλοκή, είμαι μπαχαλάκιας, είμαι τσογλανμπόυ και
χρυσαύγουλο, συνελόντι ειπείν είμαι ένα πουλημένο τομάρι.
Σε αυτό το κλίμα θα πάμε ως τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κατηγορεί τον κ. Τσίπρα ότι βρίσκεται πίσω απ’ την υπόθεση Χαϊκάλη!!
Οπως και ότι βρίσκεται και μέσα στα ΑΤΜ για να τα χαλάσει, όπως και ότι
είναι ο ένας απ’ τους δύο πόλους της θεωρίας των δύο άκρων, όπως και
ότι είναι ο ένας απ’ τους δύο πόλους του νέου δικομματισμού – μπαράζ
απαξίωσης.
Το 4,5% που έγινε 35%
διεκδικεί τώρα ποσοστά κοινοβουλετικής αυτοδυναμίας. Ωστε από θέση
ισχύος να προχωρήσει σε μια κυβέρνηση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών
ικανή να ανταποκριθεί στις ανάγκες του λαού. Προς τούτο, κάθε τι που
ανακόπτει την πορεία προς την αυτοδυναμία είναι πολύτιμο για τους καθ’
ημάς Δυνατούς και κάθε τι που εξομοιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ με το υπάρχον
πολιτικό σκηνικό είναι ανεκτίμητο. Συνεπώς οι συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ με
πρόσωπα, πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικές δυναμικές πρέπει να μην έχουν
καμμιά σχέση με μνημονιακούς, τυχοδιώκτες, αμοραλιστές και
ιντριγκαδόρους. Η περίπτωση, φερ’ ειπείν, Κουβέλη (υποψηφίου για υποψήφιος Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, συγκυβερνήτης του κ. Μπαλτάκου) έχει πλέον τόση σχέση με την Αριστερά, όση σχέση έχουν οι τσαντογόβες της κυρίας Τζάκρη με τα υποσιτισμένα παιδιά. Ανθρωποι φυροί στο μυαλό, όπως ο κ. Παραστατίδης και ο κ. Βουδούρης
που ξεπέφτουν σε φασιστικές γενικεύσεις κι άλλοι ομοίων προδιαγραφών
δεν είναι απαραίτητοι για να κυβερνηθεί η χώρα προς όφελος του λαού,
είναι το αντίθετο. Δεν γνωρίζω αν οι «υποψηφιότητες» αυτών των ανθρώπων
για τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκυήματα της προπαγάνδας που
οργιάζει σε μεγάλο μέρος των ΜΜΕ ή αν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις
που ποντάρουν σε φθαρμένα υλικά.
Μπροστά μας υπάρχουν δύο εκδοχές: ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα φθάσει στις κάλπες με το ψηφοδέλτιο δαγκωτό (από ελπίδα) ή με το ψηφοδέλτιο δαγκωμένο
(από επιφυλάξεις). Στον αγώνα που η Αριστερά θα δώσει για την ανάταξη
της χώρας, άλλη δυναμική δίνει το δαγκωτό και άλλη το δαγκωμένο.
Στη διάρκεια της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ ανδρώθηκε και εκπαιδεύτηκε. Διαθέτει πλειάδαστελεχών.
Πολύ πιο ισχυρή πλέον απ’ όποιαν διαθέτουν άλλα κόμματα. Που τη συνέχει
ο κοινός στόχος και η ικανότητα να συζητά και να επιλέγει τις
προσήκουσες κάθε φορά τακτικές. Με κυβερνητικήωριμότητα και φιλολαϊκήεγρήγορση – και, ίσως, ο τροχός της ιστορίας να γυρίσει αλλιώς...
πηγή: enikos.gr, 22-12-2014, στήλη "Ο Στάθης στον eniko"
"Για τον ΣΥΡΙΖΑ η παιδεία αποτελεί καθολικό ανθρώπινο
δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει
δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση ισότιμα σε όλους, με στόχο την ολόπλευρη
ανάπτυξη της προσωπικότητας και την ενεργό συμμετοχή στο κοινωνικό
γίγνεσθαι ανάλογα με την κλίση και τις ικανότητες του καθενός και της
καθεμιάς. Η άρση των ταξικών φραγμών και η απάλειψη κάθε λογής
διακρίσεων συνδέονται άμεσα με τη δωρεάν παροχή δημόσιας παιδείας υψηλού
επιπέδου και αποτελούν για μας θεμελιακές αξιακές στοχεύσεις." (από το προγραμματικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ για την Παιδεία)
Η Οργάνωση Μελών Φιλοσοφικής-Παιδαγωγικού της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Θεσσαλονίκης διοργανώνει ανοιχτή συζήτηση-διαβούλευση με θέμα τις θέσεις
του ΣΥΡΙΖΑ για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Ομιλητές: Γιάννης Αμανατίδης (βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης, μέλος ΕΕΚΕ Παιδείας), Παύλος Χαραμής (φιλόλογος, Πρόεδρος Κέντρου Εκπαιδευτικών Μελετών και Τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ), Θοδωρής Αζούδης (φιλόλογος, μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ). Παρεμβαίνουν φιλόλογοι και καθηγητές ξένων γλωσσών της Μέσης Εκπαίδευσης.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου και ώρα 18.00,
στην αίθουσα 108, στο νέο κτήριο της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.
Αυτό
ήταν λοιπόν, αρκετά καλοπεράσαμε και ξαναφάγαμε με χρυσά κουτάλια.
Ξεχάστε το πρωτογενές πλεόνασμα, ξεχάστε την ανάπτυξη, ξεχάστε τις
επενδύσεις. Η τρόικα βρίσκεται στα duty free, αρνούμενη πεισματικά να
μπει στο αεροπλάνο για να επιστρέψει να μας ελέγξει. Η απάντησή της στο
e-mail της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρη: «Ή θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα,
ή θα τρώμε μεγάλες Τoblerone μέχρι να σκάσουμε και να σας σκάσουμε».
Συνηθισμένα τα μνημονιακά βουνά στα χιόνια, ετοιμάζονται να ανεβάσουν
(για 5η συνεχή χρονιά) την επιτυχημένη παράσταση «Τα τελευταία επώδυνα
μέτρα». Πρόκειται για τυπική commedia dell' arte, με στερεότυπους
χαρακτήρες τον κακό συριζαίο, τον τεμπέλη συνδικαλιστή, το δικαίως
ωρυόμενο Άδωνη, το μάγκα Σαμαρά, το Βορίδη το καλό παιδί, τον πολλά βαρύ
Βενιζέλο και πολλούς ακόμα ερασιτέχνες βουλευτές και επαγγελματίες
ηθοποιούς.
Η υπόθεση είναι -φαντάζομαι- γνωστή σε όλους, διανθίζεται όμως κάθε
χρόνο με νέα μοτίβα. Φέτος προστέθηκε το κυνήγι των 180 θησαυρών, ένα
παιχνίδι επί σκηνής, με δηλώσεις-γρίφους, βαλίτσες και ανεξάρτητους. Το
πρωτογενές πλεόνασμα, που πρωταγωνιστούσε πέρυσι, έχει μικρό ρόλο, λόγω
διαφωνιών με το σκηνοθέτη και την αλήθεια. Για τον ίδιο λόγο δε
συμμετέχει στην παράσταση και η ανάπτυξη, με ανοιχτή την πιθανότητα
επιστροφής από το νέο έτος. Βασικό νέο στοιχείο της παράστασης το
Ποτάμι, που ήρθε να αντικαταστήσει τη ΔΗΜΑΡ, μετά την αποχώρησή της για
λόγους πολιτικής επιβίωσης.
Βασική ιδέα της παράστασης είναι η αντίθεση σταθερότητας-αστάθειας.
Εκπρόσωποι της πρώτης είναι η συγκυβέρνηση και οι συν αυτή, που
εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη εφαρμογή των Μνημονίων και κατ`επέκταση την
πολιτική ομαλότητα. Τη δεύτερη εκφράζουν όλοι οι υπόλοιποι, πολίτες,
βουλευτές, φορείς και λοιποί. Όσοι δε θέλουν τα μέτρα και τις
μεταρρυθμίσεις, που μάχονται την ανάπτυξη. Όσοι υπερασπίζονται
παρωχημένους θεσμούς, όπως το κοινοβούλιο, τα εργατικά σωματεία, τους
φοιτητικούς συλλόγους και άλλα συναφή.
Το τέλος της παράστασης είναι πια προβλέψιμο, με την ομαλότητα και τη
σταθερότητα να εγκαθιδρύονται πάνω στα συντρίμια της κοινωνίας. Ευτυχώς,
ο αριθμός των παραστάσεων είναι πια πολύ περιορισμένος, ενώ οι
εισπράξεις πέφτουν συνεχώς...
Το θέμα είναι πλέον γνωστό. Ο πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ και μέχρι πρότινος Αντιπρύτανης του ιδρύματος καθηγητής Ιωάννης Τζιφόπουλος προέβη σε δήλωση περί αναγκαιότητας φασιστικοποίησης όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας, προκειμένου να εφαρμοστούν οι νόμοι και να μπει σε τάξη η χώρα. Το θέμα και το ανάλογο βίντεο δημοσιοποιήθηκε μετά τη χθεσινή Γενική Συνέλευση του συλλόγου φοιτητών Φιλολογίας, λαμβάνοντας αμέσως μεγάλες διαστάσεις. Η κατακραυγή εξώθησε σήμερα το μεσημέρι τον κ. Τζιφόπουλο σε παραίτηση από τη θέση του Αντιπρύτανη Ακαδημαϊκών Υποθέσεων του ΑΠΘ.
Ως φοιτητής του Τμήματος Φιλολογίας, ενεργό μέλος του φοιτητικού συλλόγου και έχοντας ψηφίσει την καταγγελία στον κ. Τζιφόπουλο, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις για το ζήτημα. Όχι τόσο ως απάντηση σε αναρτήσεις και δημοσιεύματα, όσο ως συμβολή στο διάλογο που ξεκινά γύρω από το θέμα.
1) Τέτοιου είδους δηλώσεις δεν "ξεφεύγουν", δεν είναι "άστοχες", ούτε "παρεξηγήσιμες". Η θέση του Αντιπρύτανη είναι και πολιτική, συνεπώς κάθε λέξη του είναι μετρημένη. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα Φιλόλογο, και μάλιστα καθηγητή. Η πολιτικότατη φόρτιση της λέξης "φασισμός" και όλων των παραγώγων της είναι προφανής, και στις μέρες μας -δυστυχώς- επίκαιρη, ενώ δεν επιδέχεται παρεξηγήσεων.
Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε το -αφελές- επιχείρημα του γλωσσικού ατοπήματος, η ουσία της δήλωσης δεν αλλάζει. Αν αντικατασταθεί η "φασιστοποίηση" από την "αυταρχικοποίηση" λ.χ., το νόημα παραμένει: ο κ. Τζιφόπουλος προκρίνει μια στροφή προς τον ολοκληρωτισμό. Η λογική της (μεταφορικής ή κυριολεκτικής) σφαλιάρας στον ανυπάκουο είναι καθαρός ολοκληρωτισμός, καθαρή αυταρχική πολιτική επιλογή.
Αναρωτιέμαι εάν όσοι υποστηρίζουν εδώ το "ατόπημα", μιλούν για "συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης" το 1922, ή για "επανάσταση" το 1967. Ατοπήματα λοιπόν, ή δηλώσεις πολιτικής θέσης...;
2) Μπορεί κάποιος που αναλαμβάνει υψηλή θεσμική θέση σε Πανεπιστήμιο, να μιλά για φασιστοποίηση; Χωρούν αυτές οι λογικές σε ένα χώρο που -είναι προορισμένος να- αποτελεί το προπύργιο της δημοκρατίας και της κριτικής σκέψης;
Εάν ρωτήσουμε το Λοβέρδο, τον Αρβανιτόπουλου ή τη Διαμαντοπούλου, μάλλον χωρούν. "Παιδί" τον νόμων τους είναι ο Τζιφόπουλος, ο οποίος τους υπερασπίστηκε από όποιο πόστο κι αν βρέθηκε. Ο Φορτσάκης θα βρήκε σίγουρα έναν καλό σύμμαχο στο πρόσωπό του, ενώ ο Μήτκας είχε βρει έναν άξιο και προφανώς ομοϊδεάτη συνεργάτη. Δυστυχώς τον έχασε.
3) Δε χωρίζει άβυσσος τις δηλώσεις Τζιφόπουλου από την πρακτική του όλα αυτά τα χρόνια. Αποχωρήσεις από συνεδριάσεις Τμήματος καθηγητών μόλις εισέρχονταν οι φοιτητές, καταπάτηση (κυριολεκτικά, με το παπούτσι) των αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου, στελέχωση της Πρυτανείας των μπράβων και των λουκέτων.
Χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες, γίνεται νομίζω φανερό ότι η "φασιστοποίηση" είχε -ως ένα βαθμό- προβαριστεί στο τμήμα μας.
4) Επειδή έγινε και για αυτό πολύς λόγος. Ο Ι. Τζιφόπουλος είναι ένας λαμπρός επιστήμονας, με πλούσιο έργο σε πολλούς τομείς. Ο τρόπος που διδάσκει -προσωπικά- μου αρέσει, και είναι πραγματικά αποδοτικός.
Όμως αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τις δηλώσεις και τις πολιτικές απόψεις του. Δεν κατακρίνεται ο κ. Τζιφόπουλος ως κακός φιλόλογος, κατακρίνεται ως υποστηρικτής του ολοκληρωτισμού και της φασιστοποίησης της εξουσίας. Δεν κατακρίνεται το επιστημονικό σκεπτικό των βιβλίων του, καταδικάζεται η λογική που -όπως αποδείχθηκε- ήθελε να εφαρμόσει από θέσεις ευθύνης.
Ο κ. Τζιφόπουλος παραιτήθηκε από τη θέση του Αντιπρύτανη, και πολύ καλά έκανε. Αντιλήφθηκε ίσως ότι, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν, η λογική της σφαλιάρας δε θα ριζώσει στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Η λογική του βούρδουλα, του αυταρχισμού και της φασιστοποίησης δεν αρμόζει σε ένα πνευματικό ίδρυμα, που στοχεύει στην προαγωγή της δημοκρατίας.
Απέναντι στη λογική και στις πρακτικές τους, θα επιβάλουμε τον ειλικρινή πολιτικό διάλογο φοιτητών-διοίκησης. Όσο κι αν τους ενοχλεί, όσο κι αν το σιχαίνονται, όσο κι αν κλειδώνονται στα θερινά ανάκτορα της Θέρμης για να το αποφύγουν, θα τον υποστούν. Η λογική της σφαλιάρας στους ανυπάκουους δεν παραιτείται, ανατρέπεται...!
Από τις Εφορείες ως τα
νοσοκομεία, καθημερινά τα ΜΜΕ αναζητούν και προβάλουν μία περίπτωση
γραφειοκρατίας. Συνεχίζει να ταλαιπωρεί προκαλώντας λάθη και παράδοξα,
αν και έχουν γίνει μεγάλα βήματα για την αντιμετώπισή της (π.χ.
ηλεκτρονική υποβολή φορολογικής δήλωσης). Το ότι αυτές πολλές φορές δεν
αντιμετωπίζεται με στόχο τη μείωση προσωπικού, είναι ανακριβές, ανεύθυνο
και αντιτίθεται στο success story...
Αληθεύει πάντως ότι η
"Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση", αφού απέκτησε δικό της Υπουργείο,
διευκόλυνε πολύ τη διεκπεραίωση διάφορων διοικητικών μας συναλλαγών. Στο
χώρο του Πανεπιστημίου λ.χ., ο θεσμός της Ηλεκτρονικής Γραμματείας
λύνει με ταχύτητα μικρές (αλλά σημαντικές) υποθέσεις. Οι δηλώσεις
εγγραφής, μαθημάτων και συγγραμμάτων ήταν χρονοβόρες διαδικασίες, που
τώρα πραγματοποιούνται από τον προσωπικό μας υπολογιστή.
Παρατηρώντας την επιτυχία της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, η νέα
διοίκηση του ΑΠΘ αποφάσισε να την επεκτείνει. Για να
διευκολύνει τις συνεδριάσεις της Συγκλήτου, ο πρύτανης κ. Π. Μήτκας
ζήτησε από τους φοιτητικούς συλλόγους να στέλνουν τα προβλήματά τους με
e-mail, για να τίθενται σε συζήτηση. Επειδή όμως οι - άσχετοι με την
τεχνολογία- φοιτητές θέλησαν να κοινοποιήσουν δια ζώσης τα αιτήματά
τους, ο Πρύτανης κλείδωσε τη Σύγκλητο στην αίθουσά της, κι έφερε και
10-20 φουσκωτούς να τη φυλάνε.
Σε ανακοίνωσή του, τόνισε το διοικητικό χαρακτήρα
του προβλήματος και ζήτησε ηλεκτρονικά τα προβλήματα των φοιτητών. Οι
τελευταίοι, αντιτιθέμενοι σφόδρα στον "εξηλεκτρισμό", ζητούν από τη
διοίκηση να να συζητήσει μαζί τους, live και όχι μέσω facebook.
Η πρακτική αυτή άρεσε τόσο πολύ στο νέο πρύτανη του ΕΚΠΑ κ. Θ.
Φορτσάκη, που είπε να την προχωρήσει ένα βήμα ακόμα. Πρότεινε λοιπόν,
αντί για τις πολύωρες Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, να
μπαίνουν οι φοιτητές
στο internet και να ψηφίζουν για τα προβλήματά τους. Θα αποφευχθούν
έτσι η ταλαιπωρία, οι εντάσεις και οι -ξεπερασμένες πια- συλλογικές
διαδικασίες.
Μέσα στη δύσκολη οικονομική συγκυρία, οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων
προσπαθούν να μειώσουν τα έξοδά τους. Μαζί με αυτά μειώνουν και τη
δημοκρατία. Γιατί, όσο να πεις, ο πολιτικός διάλογος κοστίζει...
Οι οργανώσεις Σπουδάζουσας Θεσσαλονίκης της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ διοργανώνουν, με αφορμή τα 41 χρόνια από της εξέγερση του Πολυτεχνείου, εκδήλωση-συζήτηση, με θέμα:
"Χούντα δε γνωρίσαμε, μα ούτε δημοκρατία: Οι αγώνες της νεολαίας από το 1-1-4 μέχρι τον αντιδικτατορικό αγώνα".
Θα μιλήσουν: ο Δημοσθένης Δώδος (καθηγητής του τμ. Πολιτικών Επιστημών), η Ρία Καλφακάκου (καθηγήτρια τμ. Πολιτικών Μηχανικών, μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου ΑΠΘ το 1973) και ο Σπύρος Σακέτας (δικηγόρος, πολιτικός κρατούμενος κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας). Την εκδήλωση θα χαιρετήσει ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης (αντιστασιακός, επικεφαλής της δημ. παράταξης "Θεσσαλονίκη-Ανοιχτή Πόλη").
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 16 Νοεμβρίου στις 18.00, στην αίθουσα 542 της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ.
Ανακοίνωση του Κεντρικού Συμβουλίου της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για το Πολυτεχνείο 2014
Χούντα δε γνωρίσαμε, ούτε δημοκρατία. Ούτε μια μέρα χαμένη!
Σαράντα ένα χρόνια συμπληρώνονται από την ηρωική εξέγερση του
Πολυτεχνείου. Σαράντα ένα χρόνια μετά, η λάμψη της εξέγερση μας
υπενθυμίζει πως το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στην εργασία και
την αξιοπρεπή ζωή κατακτιέται με αγώνες και θυσία. Το Νοέμβρη του ‘73 η
νεολαία και ο ελληνικός λαός πάλεψαν με αυταπάρνηση απέναντι στην
τυραννία της Χούντας, βροντοφωνάζοντας Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, και
απέδειξαν πως οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δίνονται ποτέ.
Σήμερα, στα χρόνια των μνημονίων, της φτώχειας, της ανεργίας και της
μετανάστευσης των νέων ανθρώπων, ο δρόμος δεν μπορεί να είναι άλλος από
την αντίσταση! Η ανατροπή της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας
και του ΠΑΣΟΚ αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσουμε να ζήσουμε αλλιώς.
Πλέον, ο αυταρχισμός, η καταστολή και η καταστρατήγηση των
δικαιωμάτων μας αποτελούν καθημερινότητα. Η μόρφωση τείνει να γίνει
προνόμιο των λίγων, με τους ταξικούς φραγμούς να εντείνονται σε όλες τις
βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ο υπουργός παιδείας, ως γνήσιος εκφραστής του
νεοφιλελευθερισμού, υλοποιεί το κυβερνητικό σχέδιο μετατρέποντας τα
σχολεία σε εξεταστικά κάτεργα και τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις με
manager. Κάθε διαφορετική φωνή που θα αντιδρά στις εφαρμοζόμενες
πολιτικές θα βρίσκει απέναντι της πρυτανικές αρχές, τύπου Φορτσάκη,
χουντικής έμπνευσης και ΜΑΤ που θα μας επαναφέρουν στην τάξη και την
νομιμότητα. Ο κοινός αγώνας μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων είναι αυτό
που φοβούνται. Γνωρίζουν καλά πως η νεολαία δεν πρόκειται να συμμορφωθεί
με τα σχέδια τους. Η νέα γενιά δεν φιμώνεται γιατί ο αγώνας της για
μόρφωση και δουλειά, ο αγώνας για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη
δεν είναι ούτε νόμιμος ούτε παράνομος, είναι δίκαιος.
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους νέους ανθρώπους να σταθούν εμπόδιο σε
όλους εκείνους που θέλουν τη γενιά μας μία χαμένη γενιά. Να τους
χαλάσουμε τα σχέδια! Εφοπλιστές, καναλάρχες και τραπεζίτες προσπαθούν με
κάθε τρόπο να κρατήσουν όρθια μία κυβέρνηση που καταρρέει. Στο πλάι της
και το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής που καθημερινά επιχειρεί
να συκοφαντήσει και να τρομοκρατήσει όλους όσους αγωνίζονται για μία
καλύτερη ζωή, Έλληνες και ξένους. Να τσακίσουμε τον φασισμό σε κάθε
γειτονιά, σε κάθε πόλη!
Όλοι και όλες μαζί, τώρα που η ελπίδα ανθίζει μέσα στο σκοτάδι της
κρίσης, να ανοίξουμε τον δρόμο για να γίνει η Κυβέρνηση της Αριστεράς
πραγματικότητα, μία κυβέρνηση στο πλάι των φτωχών και των αδύναμων, που
θα δρα με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων. Με
όπλα μας την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και την δημοκρατία ήρθε η
ώρα να πάρουν τα όνειρα μας εκδίκηση, ήρθε η ώρα να ζήσουμε αλλιώς!
Θέλω να
βγάλω γρήγορα και χωρίς κόπο πολλά λεφτά. Σκέφτομαι να το γυρίσω στη
δημοσιογραφία. Όχι όμως σε εφημεριδούλες και site, ειδικά στα
αντιπολιτευόμενα. Κατευθείαν σε κανάλι θέλω να πάω, να μου δώσουν μια
πρωινή εκπομπή.
Τη συνταγή της επιτυχίας την έχω έτοιμη. Θα ξεκινάω διαβάζοντας και
σχολιάζοντας τα πρωτοσέλιδα, με έμφαση στις εφημερίδες των "φίλων" μου.
Θα παρουσιάζω κάνα ρεπορτάζ για νέες επιχειρήσεις, καινοτόμες ιδέες και
άλλα ευχάριστα. Οι τηλεθεατές θα χαίρονται, γιατί κι αυτοί μια μέρα θα
κάνουν κάτι, άξιο να το "παίξει η τηλεόραση".
Το σημαντικό κομμάτι της εκπομπής μου θα είναι το πολιτικό. Βασική μου
φροντίδα η ισοτιμία των απόψεων. Ένας Νεοδημοκράτης, ένας Συριζαίος,
ένας Πασόκος κι ένας δημοσιογράφος είναι μια καλή και αντικειμενική
σύσταση πάνελ. Κατά προτίμηση, εάν δεν έρθει κάποιος υστερικός
Νεοδημοκράτης, θα καλώ τη Λιάνα Κανέλλη. Μην κοιμηθούν κιόλας οι
τηλεθεατές πρωι-πρωί.
Η πολιτική μου στάση, δοκιμασμένη και επιτυχημένη, είναι αυτή του
πονεμένου Μνημονιακού. Δεν με πολυπειράζει δηλαδή η λιτότητα και η
εποπτεία, αλλά με ένα -όχι πάντα σταθερό- μέτρο. Θα αφήνω αρχικά το
Νεοδημοκράτη να μας πει τι καλά που τα κάνει όλα η κυβέρνηση. Εκεί θα
τον διακόπτω, και θα βγάζω σε σύνδεση ένα θύμα της κρίσης (μάλλον
συνταξιούχος) για να εκφράσει την καταγγελία του.
Εδώ επεμβαίνει ο πασόκος, ο οποίος μας θυμίζει τη φιλολαϊκή στάση του
Βενιζέλου και τις κόκκινες γραμμές που θέτει στην τρόϊκα. Οι
συγκυβερνώντες θα αλληλοκατηγορηθούν για λίγο, κι εγώ -για να σώσω την
κατάσταση- θα περάσω στο συριζαίο.
Εδώ ξεκινάει η ζούγκλα. Με άναρθρες κραυγές, οι πανελίστες πολιτικοί θα
επιτίθενται αμέσως στον ασόβαρο, άσχετο, ταραξία, ανθέλληνα και
οπορτουνιστή του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ, ως καλός και δίκαιος παρουσιαστής, θα
προσπαθώ να τους ελέγξω, διακόπτωντας με τη σειρά μου σε κάθε δεύτερη
λέξη τον ομιλητή.
Λίγο πριν ορμήσουν να λιντσάρουν το συριζαίο, θα περνάω στην κλήρωση του δώρου και τέλος για σήμερα.
Την επομένη το ίδιο πρόγραμμα, και την μεθεπόμενη και ούτω καθεξής. Ιδού λοιπόν, η συνταγή της επιτυχίας!
πηγή: εφημ. "ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ της Πιερίας, τεύχος 37, στήλη "Προβολείς Ομίχλης"
* To site του ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ, www.antilogospierias.gr, ανανεώνεται συνεχώς, με ειδήσεις και αρθρογραφία. Επισκεφθείτε το για την ενημέρωσή σας, και για να ξεφυλλίσετε τα προηγούμενα τεύχη.
* Το εγχείρημα του ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ, της μοναδικής έντυπης εναλλακτικής ενημέρωσης για την Πιερία, χρειάζεται τη στήριξη όλων...!
Τον
είχαμε υποτιμήσει τελικά το Σταύρο. Πέσαμε κατευθείαν να τον φάμε,
γιατί δεν έχει θέσεις, το κόμμα του εξυπηρετεί σκοπιμότητες κι άλλα
τέτοια. Σπασμούς του παλαιοκομματικού συστήματος θα τα αποκαλούσε ο
"εκφραστής του νέου στην
πολιτική ζωή".Όσο όμως περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο πείθομαι για την αλήθεια αυτών των
"σπασμών".
Ο Θεοδωράκης έχει και θέσεις και άποψη για τα φλέγοντα ζητήματα. Λαμπρό
παράδειγμα η οικονομική του ανάλυση στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου. Η
αύξηση των μισθών θα οδηγήσει σε αύξηση της κατανάλωσης μόνο των
εισαγόμενων προϊόντων. Αυτό με τη σειρά του θα αυξήσει το έλλειμμα, άρα
καλό θα ήταν να αποφευχθεί. "Ούτε πρωτοετής φοιτητής οικονομίας
δεν τα
λέει αυτά τα πράγματα" κατά το Σταύρο, που αφουγκράζεται την αγωνία του ελληνικού λαού αλλά χρησιμοποιεί και τη λογική...
Η θεοδωράκεια οικονομική ανάλυση χάρισε πολλές στιγμές γέλιου, χωρίς
καμία αναφορά στο Μνημόνιο. Ήταν σαν το -αποτυχημένο- παραγωγικό μοντέλο
να κατέρρευσε μια ωραία πρωία, κι από τότε να κυνηγάμε το χρέος και τα
ελλείμματα. Ούτε ΔΝΤ, ούτε δανειακές συμβάσεις, ούτε
τίποτα.
Αυτή είναι και η ουσία της ύπαρξης του "Ποταμιού". Δεν είναι κόμμα,
είναι ένα μεταπολιτικό εγχείρημα, που δημιουργήθηκε, προωθήθηκε και
υφίσταται σαν τηλεοπτικό προϊόν. Πλασάρει γι' αυτό "πρωτοποριακές"
εμφανίσεις και διαδικασίες, όπως π.χ. το υπαίθριο Συνέδριο στο Λαύριο ή
την "ανοιχτή πλατφόρμα πρότασης υποψηφίων βουλευτών"!
Τοποθετείται σε μια θολή Κεντροαριστερά, που κρατά αποστάσεις τόσο από
τη ΝΔ όσο και από το ΣΥΡΙΖΑ. Όμως κάποιες αποστάσεις είναι πιο ίσες,
όπως θα έλεγε και ο Όργουελ. Χαρακτηριστικές είναι οι καθημερινές
επιθέσεις στελεχών του "Ποταμιού" στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Χαρακτηριστική και η εμφάνιση του Σ. Θεοδωράκη ως τιμητή της Αριστεράς,
με αφορμή τη συνάντηση Τσίπρα-Καμμένου. Χαρακτηριστική επίσης η δήλωση
ότι "ο κόσμος δεν έχει
πρόβλημα να πληρώσει
τον ΕΝΦΙΑ, αν είναι για το κοινό καλό"...
Τον υποτιμήσαμε το Σταύρο. Δεν είναι "τρία πουλάκια κάθονταν". Είναι
ένα, μνημονιακό και συστημικό πουλάκι, που φυλάει τα μπόσικα των
συμφερόντων "στην άκρη στο Ποτάμι". Κι αν δε στεριόσουμε άνθρωπο,
Μνημόνιο δε στεριώνει...
Μια περιδιάβαση στο πώς είδαν οι Έλληνες Λογοτέχνες την Πιερική γη στον εικοστό αιώνα - Μέρος 1ο
Ιστορικοί, κοινωνιολόγοι,
οικονομολόγοι, δημογράφοι και άλλοι ειδικοί ερευνητές είναι σε θέση να
περιγράψουν καθαρότερα την εικόνα μιας πόλης, ενός νομού, μιας ευρύτερης
γεωγραφικής ομάδας και φυσικά ενός ολόκληρου έθνους στηριγμένοι
ασφαλώς στις κατακτήσεις και την οικεία ορολογία των επιμέρους λόγων
τους. Από την άλλη, η φιλολογική επιστήμη έχει ήδη καταθέσει - όσο το
επιτρέπουν οι πηγές και η θεσμική στήριξη και στην περίπτωση της
Πιερίας- σημαντικά ευρήματα (αρχαιολογία, βυζαντινή και νεότερη ιστορία)
που αργά αλλά σταθερά μάς επιτρέπουν να οικοδομήσουμε μια πιο
ολοκληρωμένη εικόνα της ιστορίας του τόπου μας. Η ανάκαμψη της ιστορίας, η μελέτη και
το ενδιαφέρον για την μικροϊστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό των
τοπικών σχηματισμών (κοινότητες, σχολεία, εκκλησία και θρησκευτική ζωή,
λαϊκή παράδοση και γλώσσα) υπηρετούν εδώ και δύο περίπου δεκαετίες με
συνέπεια την παραπάνω έρευνα. Ωστόσο, ενώ σε επίπεδο εθνικό γράφονται
και δημοσιεύονται μελέτες που φωτίζουν τη σύνολη ιστορία από τις απαρχές
του ελληνικού κράτους μέχρι τις μέρες μας, η ιστορία της Πιερίας και η
αποτίμηση των μετασχηματισμών της τοπικής κοινωνίας περιμένει ακόμη τον
ειδικό της.
Λογοτεχνία και συγκριτική φιλολογία - λογοτεχνία και ανθρωπολογία
Στο πλαίσιο των νεότερων θεωρητικών
και μεθοδολογικών αναζητήσεων τα τελευταία χρόνια η λογοτεχνία
χρησιμοποιείται με μεγάλη συχνότητα ως πηγή πληροφοριών και πεδίο
έρευνας πολλαπλών αναγνώσεων. Για παράδειγμα η συγκριτική
στερεοτυπολογία, κλάδος της συγκριτικής φιλολογίας, μελετά τις διάφορες
εθνικές εικόνες όπως αυτές εμφανίζονται στη λογοτεχνία, στη λογοτεχνική
κριτική και σε άλλες περιοχές της φιλολογικής επιστήμης. Υπό αυτήν την
έννοια ερευνώνται θέματα όπως η διαχρονική εξέταση των εθνικών εικόνων, η
λογοτεχνική εικόνα της άλλης χώρας ως στοιχείο σύνθετων υπερεθνικών
σχέσεων, η ερμηνεία της γένεσης και της επίδρασης αυτών των εικόνων σε
λογοτεχνικό ή ακόμη και σε μη λογοτεχνικό πεδίο με την προϋπόθεση ότι ο
ένας πόλος της έρευνας είναι λογοτεχνικός. Η λογοτεχνία, δηλονότι, δεν
αντιμετωπίζεται με τη γνωστή πλατωνική καχυποψία, ως απατηλή
αναπαράσταση του κόσμου, αλλά ως χώρος εντός του οποίου οι ποικίλες
εκφάνσεις του αντικειμενικού κόσμου (η πόλη, η κωμόπολη, το χωριό, τα
μαγαζιά, η οικονομική δραστηριότητα, οι πεποιθήσεις, οι δημόσιοι χώροι
κλπ.) βρίσκουν προσεκτική αποτύπωση και δικαίωση.
Είναι
κάτι ιστορίες σαν οσμές βαριές, βρομίζουνε τον τόπο, όσο κι αν φυσούν
ενάντιοι άνεμοι, βγαίνουν νεκροί και ζωντανοί και αφηγούνται άθλιες
συνέχειες ή αποτρόπαια μυστικά, φήμες για ήρωες και για κιοτήδες, τόσο
που πέντε μέρες ύστερα από τον σκοτωμό του Τριαντάφυλλου και των τριών
ληστών (που τα κεφάλια, των τριών, μπηγμένα σε παλούκια είχαν εκτεθεί
στην κεντρική πλατεία Κατερίνης κι αγριεύανε τον κόσμο), ξέσπασε μια
περίεργη αντιδικία μεταξύ του Λίθαρη από τη μια, και του Σταθόπουλου και
κάποιων άλλων, μάλλον επηρμένων και κενόδοξων, από την άλλη[...] Νίκος
Μπακόλας
Λογοτεχνία και ιστορία
Η λογοτεχνία ωστόσο, ακόμη και όταν
αποτυπώνει την περιρρέουσα πραγματικότητα, δεν ταυτίζεται με την
καταγραφόμενη πραγματικότητα. Παραμένει μυθοπλασία, δηλαδή μεταπλασμένη
και αληθοφανής επινόηση και όχι ακριβές αντίγραφο της πραγματικότητας,
της υπαρκτής πόλης, των υπαρκτών ονομάτων και των υπαρκτών τόπων για να
μιλήσουμε για το θέμα μας. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο το γεγονός ότι ο
αυτόχειρ Καρυωτάκης έθεσε ως έναν πιθανό τίτλο στην γνωστή μας Πρέβεζα
τον τίτλο επαρχία. Η υπαρκτή Πρέβεζα διαβάζεται δηλαδή ως εκδήλωση
συνειδητή μυθοπλαστικής διάθεσης και όχι κατ’ ανάγκην ως αναφορά και
σχολιασμός στη συγκεκριμένη πόλη της δεκαετίας του ’20 (κάργιες εξάλλου
και γυναίκες που καθαρίζουνε κρεμμύδια συναντώνται και αλλού).
Οι τρόποι της λογοτεχνίας, το ονομαστικό τέχνασμα, ο ρόλος των τοπωνυμίων και ανθρωπωνυμίων
Ένας τρόπος για να δηλωθεί αυτή η πλαστότητα προκειμένου να επιδιωχθεί κάτι άλλο είναι και το λεγόμενο ονομαστικό τέχνασμα. Στο μυθιστόρημα του Ντίνου Σιώτη «Δέκα χρόνια κάπου»
ο μικρασιατικής καταγωγής και μικροαστικής προελεύσεως κατερινιώτης
προφέσορας, ειδικός σε μελλοντομετρικές αναλύσεις, ονομάζεται Καλέογλου
προκειμένου να φανεί η πρόθεση του συγγραφέα: η σκληρή δηλαδή κριτική
απέναντι σε μια άκρως εκλογικευτική και κομπιουτεροκρατούμενη λανθασμένη
αντίληψη. Στο διήγημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Ο χωματόδρομο»ς
ο μοναχικός ήρωας που αναβοσβήνει τα φώτα του αυτοκινήτου του στα τρένα
ονομάζεται Άγγελος Χορταριάς προκειμένου να δηλωθεί η διπλή ιδιότητά
του: αθώος, αγγελικός, τρυφερός άνθρωπος που διαθέτει μεγάλη ευαισθησία
για τα απλά και ξεχασμένα μονοπάτια, ενδεχομένως τους χορταριασμένους
δρόμους, συνυποδήλωση της επαφής του με τη φύση και την αρχετυπική
τρυφεράδα (για τον Σεφέρη ο άνθρωπος είναι μαλακός σαν το χόρτο). Ο
ήρωας και πρωταγωνιστής του αφηγήματος «Ιστορία ενός αιχμαλώτου»
του Στρατή Δούκα Νικόλας Κοζάκογλου ονομάζεται στην πραγματικότητα
Καζάκογλου. Ωστόσο, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας μας υπενθυμίζει στο βιβλίο
του, η τελική γραφή Κοζάκογλου επελέγη γιατί συμβολίζει κάτι από την
αγριάδα και τη λεβεντιά των Κοζάκων. Άλλα ονόματα επιλέγονται γιατί
συνδέονται με τυπικά, απρόσωπα και χωρίς ιδιαίτερη σημασία ανθρώπινα
χαρακτηριστικά. Ο «Λάκης» της Αλεξάνδρας Δεληγιώργη στο μυθιστόρημά της
είναι συνώνυμο του άβουλου, επιφανειακού και γραφειοκρατικού χαρακτήρα
όπως και τα γυναικεία ονόματα Βάσω (στο διήγημα του Αντωνίου) και Νίκος
είναι τυπικά γυναικεία ονόματα ακριβώς για να δηλωθεί και το επίπεδο
αυτών των γυναικών: καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς τίποτε το ξεχωριστό,
κοινοί (όχι όμως και κενοί) με τις αδυναμίες και τις αρετές τους. Ο
Γιώργος Χειμωνάς χρησιμοποιεί το Λιτόχωρο στο βιβλίο του «Ο γιατρός Ινεότης» με την έννοια του λιτού χώρου και όχι εκείνην του υπαρκτού τοπωνυμίου…
Από τον Αντώνη Κάλφα, φιλόλογο-συγγραφέα Δημοσιεύτηκε στον ΑΝΤΙΛΟΓΟ της Πιερίας, 10 Οκτωβρίου 2014
Όλοι εμείς οι κάτοικοι της Πιερίας που στηρίξαμε τις αγορές «Χωρίς
Μεσάζοντες» ζητάμε να μας εξηγήσετε γιατί ψηφίσατε αυτό τον νόμο. Το
ερώτημα δεν είναι ρητορικό και αναμένουμε άμεσα την έγγραφη δημόσια
απάντησή σας. Πιεριείς, στηρίξτε την πανελλαδική διαμαρτυρία Αγαπητοί συμπολίτες
Το κίνημα «Χωρίς μεσάζοντες» γεννήθηκε στην πόλη μας, εξαπλώθηκε σε
ολόκληρη την Ελλάδα, ανακούφισε εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικά
αδύναμους πολίτες και ανέδειξε διεθνώς το τεράστιο πρόβλημα της
αισχροκέρδειας. Μόνο στον νομό Πιερίας 6.345 οικογένειες έχουν
προμηθευτεί αγροτικά προϊόντα «Χωρίς Μεσάζοντες» από τις 42
υποδειγματικές διανομές που πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Κατερίνης
από τον Φεβρουάριο του 2012 μέχρι σήμερα.
Κι όμως, η κυβέρνηση, αντί να πατάξει τους μεσάζοντες και να περιορίσει
τα κέρδη τους, ανέλαβε την εξόντωση των λαϊκών αγορών και των κινημάτων
για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των μεγάλων
αλυσίδων σούπερ μάρκετ.
Πρόσφατα, ψηφίστηκε ο νέος νόμος περί λαϊκών αγορών σύμφωνα με τον οποίο
απαγορεύεται η άσκηση πλανόδιου εμπορίου σε δήμους άνω των τριών
χιλιάδων (3.000) κατοίκων (!!!) και δεν επιτρέπεται η έκδοση αδειών
πλανόδιου εμπορίου σε νέους αγρότες. Δηλαδή, στο εξής, ο νέος παραγωγός
που θα βάλει πχ. 10 στρέμματα πατάτες, δεν θα επιτρέπεται να πουλάει τα
προϊόντα του απευθείας στους πολίτες, παρά μόνο στους εμπόρους και στα
σούπερ μάρκετ.
Ναι, αυτό τον νόμο τον ψήφισαν και οι 4 βουλευτές του νομού μας. Όλοι εμείς οι κάτοικοι της Πιερίας που στηρίξαμε τις αγορές «Χωρίς Μεσάζοντες» ζητάμε από αυτούς να μας εξηγήσουν:
για ποιο λόγο απαγορεύσαν στους καταναλωτές το δικαίωμα προμήθειας προϊόντων της ελληνικής γης απευθείας από τους παραγωγούς;
Τι "κακό" έκανε ο Έλληνας παραγωγός και του απαγορεύσαν το πλανόδιο εμπόριο;
γιατί με τον απαράδεκτο αυτό νόμο
οδηγούν παραγωγούς και καταναλωτές απευθείας στην αγκαλιά των μεγάλων
πολυεθνικών αλυσίδων σούπερ μάρκετ; Δεν σκέφτηκαν πως με τον περιορισμό
αυτό κάποιοι θα ελέγξουν ολοκληρωτικά την τροφή μας;
γιατί επιχειρούν να βάλουν τέλος σε ένα κίνημα το οποίο έδωσε σημαντική οικονομική ανάσα σε χιλιάδες νοικοκυριά και παραγωγούς στον τόπο μας;
γιατί δημιουργούν παραγωγούς δύο ταχυτήτων; (αφού έχουμε αυτούς που τους ανανεώνεται η άδεια και άλλους που δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν;)
Πολίτες της Πιερίας
Εδώ
και τρία περίπου χρόνια οργανώσαμε με υποδειγματικό τρόπο 42 διανομές
που έγιναν γνωστές σε όλο τον κόσμο. Οι δράσεις μας εξασφάλισαν σε 6.345
οικογένειες ποιοτικά άριστα προϊόντα σε χαμηλές τιμές για τους
καταναλωτές και ικανοποιητικές τιμές για τους παραγωγούς. Στηρίξαμε τον
Έλληνα γεωργό, τις τοπικές καλλιέργειες, τα ελληνικά προϊόντα και την
τοπική οικονομία. Με όπλο την αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό πολεμήσαμε
την αισχροκέρδεια και τα μονοπώλια. Και τα καταφέραμε!
Όμως, οι
τέσσερεις βουλευτές του νομού μας είχαν διαφορετική άποψη και ψήφισαν
έναν νόμο που προσπαθεί να βάλει τέλος στις δράσεις μας «Χωρίς
Μεσάζοντες».
Σας καλούμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να
διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού το υπαίθριο πλανόδιο εμπόριο, διότι μέσα
απ' αυτό εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα των μικρών παραγωγών αλλά και των
επαγγελματιών, δίνοντας ταυτόχρονα στον καταναλωτή τη δυνατότητα
προμήθειας ντόπιων, ποιοτικών και φθηνών προϊόντων.
Σας καλούμε να
λάβετε μέρος στη διαμαρτυρία που ξεκινήσαμε σήμερα, και όλοι μαζί να
αναγκάσουμε την κυβέρνηση να τροποποιήσει τα επίμαχα σημεία του νόμου.
Δηλώνουμε
πως θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας και την οργάνωση νέων διανομών (25
Οκτωβρίου 2014: Φακές, Μήλα και Πατάτες) χωρίς να πτοηθούμε από την ύπουλη
προσπάθεια κατάργησης του κινήματος «Χωρίς Μεσάζοντες»
Σας καλούμε να καταθέσετε κι εσείς τη δική σας ψηφιακή υπογραφή κάνοντας κλικ εδώ και να στηρίξετε την πανελλαδική διαμαρτυρία . Στον ακόλουθο χάρτη κάντε κλικ στον κύκλο της Κατερίνης και στηρίξτε τον αγώνα κατά της αισχροκέρδειας!
Προχωρά η ανασκαφή. Όχι που δε θα
προχωρούσε. Με εντολή Σαμαρά οι αρχαιολόγοι στον τύμβο Καστά σκάβουν "με
αυταπάρνηση", περνούν από θάλαμο σε θάλαμο και βιάζονται να φτάσουν
στον τελευταίο. Στο μεταξύ, η ήσυχη Αμφίπολη έχει μετατραπεί σε διεθνές
press room, με τα ΜΜΕ σε κατάσταση υστερίας να αναζητούν τον ένοικο. Το Υπουργείο Πολιτισμού συμμετέχει
στην αρχαιομανία, δημοσιεύοντας νέες φωτογραφίες των Καρυάτιδων και των
δαπέδων, με τη μέθοδο 10 cm/μέρα. Με το που έρχονται στο φως, οι
τηλε-αρχαιολόγοι σπεύδουν να επιβεβαιώσουν ότι ο τάφος είναι μακεδονικός
και ανήκει στο Μεγαλέξανδρο. Ή στην Ολυμπιάδα. Ή στο Νέαρχο. Έντονο ενδιαφέρον για τον τάφο
επικρατεί στα περισσότερα Κόμματα. Ο Αντώνης Σαμαράς ελπίζει να βρει
στον τελευταίο θάλαμο κάτι, ό,τι να 'ναι. Αρκεί να το βρει το Σάββατο
πριν τις εκλογές, για να προλάβει να κόψει κορδέλα στον Τύμβο, να
φωτογραφηθεί και να αποδείξει ότι η ΝΔ εγγυάται τη σταθερότητα των
αρχαιολογικών ερευνών. Οι κακεντρεχείς έλεγαν ότι θα έβρισκε
εκεί το πρωτογενές πλεόνασμα. Όμως με το νέο προϋπολογισμό προβλέπεται
ανάπτυξη 2,9%. Συνεπώς, το πλεόνασμα υπάρχει, η οικονομία πάει καλά και
γενικά -δόξα τω Μνημονίω- λεφτά υπάρχουν. Ο Ε. Βενιζέλος από την άλλη περιμένει
να βρει τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι περιορίζονται πια στις ηλικίες
65+. Αυτοί οι γραφικοί παππούληδες που νομίζουν ότι ψηφίζουν ακόμη
Αντρέα, αλλά τους βγαίνει ΠΟΛΑΝ με ολίγη ΕΠΕΝ. Με το κόμμα του (που δεν
ξέρει κανείς πώς το λένε) να κατρακυλάει, ο κ. Αντιπρόεδρος επιχειρεί
και μια "αριστερή στροφή" για να προσεγγίσει το ΣΥΡΙΖΑ! Γελάν κι οι
Σφίγγες! Το ριάλιτι της ανασκαφής, που στήθηκε
από τα ΜΜΕ με ευθύνη της συγκυβέρνησης, δε μειώνει καθόλου την αξία των
ευρημάτων. Θέτει όμως σίγουρα εν αμφιβόλω τις προθέσεις των αρχαιολόγων,
ως προς την επιστημονική και ακαδημαϊκή σοβαρότητα με την οποία
αντιμετωπίζουν το έργο τους. Οι πληροφορίες που θέλουν τη γοργόνα
να εντοπίστηκε στα ανοιχτά της Αμφίπολης, ρωτώντας αν ζει ο βασιλιάς
Αλέξανδρος και με πόσες μονάδες θα κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ
ελέγχονται ως ανακριβείς...
Μια μικρή πόλη περίπου 50.000 κατοίκων στα
σύνορα Συρίας και Τουρκίας έγινε παγκοσμίως διάσημη, τον τελευταίο μήνα,
χάρη στην πεισματική αντίσταση των Κούρδων υπερασπιστών της απέναντι
στις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις των φανατικών ισλαμιστών. Στη
συλλογική συνείδηση των Κούρδων έχει ήδη πολιτογραφηθεί ως η δική τους
«Γκουέρνικα», κατ’ αναλογία προς τη μαρτυρική πόλη του ισπανικού
εμφυλίου πολέμου, που ενέπνευσε τον Πικάσο: σύμβολο ηρωισμού, αλλά και
προδοσίας από την πλευρά των γειτόνων και συμμάχων που θα έπρεπε,
θεωρητικά, να την προστατεύσουν. Εκείνο που δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό
είναι ότι η μικρή αυτή πόλη αποτελεί λίκνο μιας σιωπηλής, αλλά πολύ
ελπιδοφόρας επανάστασης, που κινδυνεύει να συντριβεί από τη βαρβαρότητα
των τζιχαντιστών.
Η πόλη Κομπάνι λέγεται στα αραβικά Αΐν αλ Αράμπ, που σημαίνει, για
ειρωνεία της ιστορίας, Αραβική Ανοιξη. Κατοικείται κυρίως από Κούρδους,
αλλά και από Αραβες, Τουρκμένιους και Αρμενίους. Οταν ξέσπασε η αρχικά
ειρηνική εξέγερση εναντίον του απολυταρχικού καθεστώτος Ασαντ, τον
Μάρτιο του 2011, η πλειονότητα των κατοίκων της τάχθηκε υπέρ του
δημοκρατικού κινήματος. Αυτή ήταν η θέση και του ισχυρότερου (και φυσικά
παράνομου) κουρδικού κόμματος της βόρειας Συρίας, του PYD – μιας
αριστερής δύναμης, που διατηρεί στενές σχέσεις με το ΡΚΚ του Αμπντουλάχ
Οτσαλάν στη γειτονική Τουρκία, αν και ιδεολογικά βρίσκεται πιο κοντά
στους Ζαπατίστας του Μεξικού, παρά στον Λένιν και τον Μάο. Στόχος του
είναι όχι η απόσχιση από τη Συρία, αλλά η δημιουργία μιας ζώνης άμεσης
δημοκρατίας, εθνικού και πολιτικού πλουραλισμού, στο πλαίσιο μιας
ενισχυμένης περιφερειακής αυτονομίας, στην ευρύτερη περιοχή της
«Ροτζάβα», δηλαδή το Συριακό Κουρδιστάν.
Όταν η εξέγερση κατά του Ασαντ εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο, το κοσμικό
PYD βρέθηκε ανάμεσα σε δύο πυρά – από τη μια οι δυνάμεις του καθεστώτος,
από την άλλη οι τζιχαντιστές. Για να προστατεύσει τον εαυτό του και τον
τοπικό πληθυσμό, δημιούργησε ομάδες λαϊκής αυτοάμυνας (YPG). Τον Ιούλιο
του 2012, ο κυβερνητικός στρατός αποσύρθηκε από την περιοχή για να
ενισχύσει την άμυνα των μεγάλων πόλεων, κυρίως της Δαμασκού. Καλύπτοντας
το κενό, το PYD κατέλαβε την εξουσία στο Κομπάνι και άλλες πόλεις της
Ροτζάβα. Ειδικά η κατάληψη της πόλης Κομπάνι είχε ξεχωριστή στρατηγική
σημασία, καθώς διέκοπτε την επικοινωνία ανάμεσα στην άτυπη «πρωτεύουσα»
του Ισλαμικού Κράτους, Ράκα, και τις δυνάμεις του που μάχονται τον Ασαντ
στη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας, το Χαλέπι.
Σύντομα το Κομπάνι και η γύρω περιοχή σχημάτισαν ένα από τα τρία
καντόνια της ντε φάκτο αυτονομημένης Ροτζάβα. Τη διοίκηση της περιοχής
ανέλαβε συνασπισμός κομμάτων με κυριότερους πόλους το PYD και το επίσης
κουρδικό KNC, το οποίο πρόσκειται στην τοπική κυβέρνηση του ιρακινού
Κουρδιστάν, υπό τον Μασούντ Μπαρζανί. Στο πρόσφατο παρελθόν, οι δύο
οργανώσεις είχαν συγκρουσθεί, ακόμη και ένοπλα, με το PYD να κατηγορεί
το KNC ως ενεργούμενο της Αγκυρας και να κατηγορείται από αυτό ως
μαριονέτα του Ασαντ – κατηγορίες εξόφθαλμα υπερβολικές.
Όπως και να ’χουν τα πράγματα, το PYD ήταν εκείνο που έδωσε τον τόνο,
χάρη στην πολύ ισχυρότερη κοινωνική επιρροή και στρατιωτική του δύναμη.
Σε σύντομο διάστημα, η απελευθερωμένη Ροτζάβα έγινε πεδίο μιας
πραγματικής κοινωνικής επανάστασης. Η διοίκηση των πόλεων και των
περιοχών ανατέθηκε σε λαϊκές συνελεύσεις και ανακλητά συμβούλια, όπου
συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. Η
ισοτιμία της γυναίκας κατοχυρώθηκε πλήρως, ακόμη και στο πεδίο της
μάχης, με τον σχηματισμό αυτόνομων γυναικείων πολιτοφυλακών. Εκτάσεις
απαλλοτριώθηκαν και σχηματίσθηκαν αγροτικοί συνεταιρισμοί. Το Συριακό
Κουρδιστάν εμφανιζόταν ως ο υπαρκτός τρίτος δρόμος, ανάμεσα στον κοσμικό
απολυταρχισμό του Ασαντ και τη θρησκευτική τύφλωση των τζιχαντιστών.
Αυτό το σπάνιο για τα δεδομένα της Μέσης Ανατολής κοινωνικό και πολιτικό
πείραμα κινδυνεύει να συντριβεί από τους τζιχαντιστές ή και από
ενδεχόμενη τουρκική κατοχή υπό τον μανδύα της «ουδέτερης ζώνης». Ηδη, η
ευρύτερη περιοχή γύρω από το Κομπάνι έχει ερημωθεί, καθώς περίπου
200.000 άνθρωποι, η τεράστια πλειονότητα των αμάχων, έχουν γίνει
πρόσφυγες για να αποφύγουν τη σφαγή.
Ενδεχόμενο, το οποίο ελάχιστα φαίνεται ότι ανησύχησε την τουρκική ηγεσία
– και, πάντως, πολύ λιγότερο από την προοπτική σταθεροποίησης μιας ντε
φάκτο κρατικής, κουρδικής οντότητας, φιλικής προς το ΡΚΚ του Οτσαλάν,
μπροστά ακριβώς από τα σύνορά της. Την περασμένη εβδομάδα, όταν οι
τζιχαντιστές του ISIS βρίσκονταν στις πύλες του Κομπάνι, ο συναρχηγός
του PYD Σαλέχ Μουσλίμ επισκέφθηκε την Αγκυρα, ζητώντας το ελάχιστο: να
ανοίξει η Τουρκία διάδρομο στα σύνορά της, ώστε οι Κούρδοι υπερασπιστές
της πόλης να έχουν ασφαλείς δρόμους ανεφοδιασμού. Η απάντηση των
τουρκικών μυστικών υπηρεσιών ήταν μια ξεκάθαρη υπεκφυγή, που
ισοδυναμούσε με πισώπλατο μαχαίρωμα την πιο κρίσιμη στιγμή: έθεσαν ως
όρο για την παραμικρότερη υποστήριξη, να ενταχθούν οι δυνάμεις των
Κούρδων στον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» των αντικαθεστωτικών που μάχονται
εναντίον του Ασαντ – με άλλα λόγια, να διαλυθούν, να εγκαταλείψουν την
εθνική τους υπόθεση και να δώσουν το αίμα τους για χάρη της έμμονης
ιδέας του Ερντογάν να ανατρέψει τον Ασαντ. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε
όλοι...
«Στους δρόμους της Ανατροπής σμιλεύουμε το μέλλον»
Το 3ο Φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει σε όλη την Ελλάδα. Το
Φεστιβάλ έρχεται στη Θεσσαλονίκη το 3ήμερο 3-4-5 Οκτώβρη, στο πρώην
Στρατόπεδο Παύλου Μελά. Συζητήσεις, συναυλίες, εκθέσεις και μία σειρά
από δραστηριότητες θα πραγματοποιηθούν σε έναν από τους τελευταίους
ελεύθερους χώρους της πόλης. Μία γιορτή δημοκρατίας και αλληλεγγύης, μία
γιορτή δημιουργίας ενάντια στα κυρίαρχα πρότυπα του ανταγωνισμού που
αντιλαμβάνονται τον πολιτισμό ως εμπόρευμα.
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ
καλεί κάθε νέο και νέα, που βιώνει την ανεργία και τη μετανάστευση, την
απόγνωση και την ανασφάλεια να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις του 3ου
Φεστιβάλ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης.
Για να δείξουμε ότι υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος να σκεφτόμαστε, να
συζητάμε και να διασκεδάζουμε, κόντρα στην κατάθλιψη και την εξαθλίωση,
πέρα από τα μνημόνια και το φασισμό. Για να φωνάξουμε, ότι η γενιά μας
μπορεί να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις και να ζήσει σύμφωνα με τις
ανάγκες, τις ελπίδες και τα όνειρα της.
Στο χώρο θα υπάρχουν δύο μουσικές σκηνές, εκθέσεις και αφιερώματα, κουζίνα, παιδότοπος και βιβλιοπωλείο. Το Σάββατο 4 Οκτωβρίου στις 21.00 η θεατρική ομάδα Πείρα(γ)μα θα παρουσιάσει τον αντιφασιστικό μονόλογο "ΜΑΜΜΑ ΤΟΝΙ" των Φράνκα Ράμε και Ντάριο Φο (θα αναρτηθεί αναλυτική ενημέρωση). Οι τιμές των εισιτηρίων είναι 4 ευρώ ανά ημέρα, 10 ευρώ για το 3ήμερο,
ενώ οι άνεργοι και οι μαθητές θα μπορούν να παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ
με 2 ευρώ την ημέρα. Τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ (οι γραμμές από το στρατόπεδο Π. Μελλά προς το κέντρο) θα εξυπηρετούν το 3ήμερο του Φεστιβάλ μέχρις τις 3.00 π.μ.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΑΥΛΙΩΝ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΟΚΤΩΒΡΗ
Κεντρική σκηνή: - NIGHTSTALKER - Beggar's Blues Diary - Baildsa
Λαϊκή σκηνή: - Φωτεινή Bελεσιώτου & Σοφία Νάτσιου, μαζί τους ο Ο. Μαυρομάτης και η Δ.Χατζηνικολάου - Από πριν και από μετά
ομιλητές: - Δημήτρης Στρατούλης βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Β' Αθηνών - Βάσω Κουκλίδου Αγωνιζόμενες Καθαρίστριες Υπ. Οικονομικών - Έλενα Καλημέρη Τμήμα εργατικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ
παρέμβαση από μέλος του Δικτύου Ανέργων & Επισφαλώς Εργαζομένων Θεσσαλονίκης
ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΟΚΤΩΒΡΗ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
“Νεολαία και κυβέρνηση της Αριστεράς” Η νέα γενιά στο πολιτικό προσκήνιο
ομιλητές: - Τάσος Κουράκης βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Θεσσαλονίκης - Γαβριήλ Σακελλαρίδης δημοτικός σύμβουλος Αθήνας, υποψήφιος δήμαρχος με την Ανοιχτή Πόλη - Κώστας Κάβουρας δημοτικός σύμβουλος Ιλίου και υποψήφιος δήμαρχος με την Αλληλέγγυα Πόλη, μέλος ΚΣ νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ - Παναγιώτης Αθανασιάδης Αντιπεριφεριάρχης ψηφιακής σύγκλισης και ψηφιακής δημοκρατίας στην Περιφέρεια Αττικής
ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΟΚΤΩΒΡΗ
“ResisΤΑΙΠΕΔ: Ιδιωτικοποιήσεις και αντιστάσεις”
ομιλητές: - Λίτσα Αμμανατίδου βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Β' Θεσσαλονίκης - Ιφιγέννεια Καμτσίδου καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ
Εκπνέει λοιπόν το 2014, ένα έτος που δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε πληκτικό. Από την αρχή ως το τέλος του μας κράτησε σε εγρήγορση, με επικαιρότητα κάθε είδους.
