Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Ναιναίδες και Τσιριμώκοι συνιστούν Σαμαρά. Αυτοί ξέρουν!

 του Φοίβου Τσικλιά

   Βρισκόμαστε στο 1849, στα υπό αγγλική "προστασία" Επτάνησα. Η Βουλή απαρτίζεται από 40 βουλευτές, μέλη των εξής κομμάτων: Προστασιανοί, Μεταρρυθμιστές και Ριζοσπάστες, με ευνόητες πολιτικές θέσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στα δύο πρώτα κόμματα, τα οποία ελεγχουν τη Βουλή και τη Γερουσία (κυβέρνηση). Ο Άγγλος Αρμοστής αποφασίζει, η κυβέρνηση κάνει την απόφαση νόμο και η Βουλή των ψηφίζει.
  
  Οι οκτώ πρώτες περίοδοι της Βουλής των Ιονίων Νήσων ονομάστηκαν από το λαό "βουβές", ενώ οι βουλευτές που τις συγκροτούσαν "ναιναίδες" και "κομεστάδες". Οι βουλευτές ψήφιζαν παθητικά τα νομοσχέδια, συνήθως με την ιταλική φράση "come sta, come sta" ("όπως είναι", χωρίς δηλαδή καμία τροποποίηση). Αρκετές φορές, η Βουλή έκλεινε και η Γερουσία εξέδιδε μόνη της τα νομοθετικά διατάγματα.
  
   Σε κάθε νησί υπήρχε ένας Άγγλος Τοποτηρητής και ένας ντόπιος Έπαρχος (διορισμένοι από τον Αρμοστή και τη Γερουσία αντίστοιχα). Αυτοί επέλεγαν τα "επαρχιακά συμβούλια" (κάτι σαν συμβούλια τοπικής αυτοδιοίκησης), ώστε να είναι αρεστά στους "προστάτες" και αντίθετα σε απόψεις ανεξαρτησίας και Ένωσης με την Ελλάδα.
  
  Το παραπάνω σύντομο "μάθημα" Ιστορίας ανήκει στον ιστορικό Γ. Αλισανδράτου, σε βιβλίο του για την πολιτική στα Επτάνησα του 19ου αι. Η ομοιότητα με σύγχρονες καταστάσεις είναι εκπληκτική. Κι άλλες πολλές αναλογίες θα μπορούσα να βρώ, αλλά νομίζω πως αυτό που θέλω να πω είναι ξεκάθαρο.Στους κυβερνώντες μας λείπουν πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και η φαντασία.
  
  Οι σύμβουλοι (εσωτερικού και εξωτερικού) είπαν στο Σαμαρά να πει στους βουλευτές του ότι, αν θέλουν να ξαναβγούν, θα ψηφίζουν "ναι, come sta". Και έγινε! Του είπαν: αφού άλλαξες την κυβέρνηση, κλείσ' τη τη ρημάδα τη Βουλή. Έτσι έγινε!
  
  Αφού λοιπόν εξασφάλισε μια Βουλή κλειστή ή (στη χειρότερη) βουβή, ο Σαμαράς τώρα καίγεται να βγάλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα κουκιά δεν του βγαίνουν δεν μπορεί -δυστυχώς να- ορίσει Αρμοστή από το ΔΝΤ. Οι σύμβουλοί του, μην ξέροντας τι να κάνουν, τον παρέπεμψαν στον Κ. Μητσοτάκη.
  
  Διότι 29 κατασκευαστές αποστασιών συνιστούν Μητσοτάκη. Αυτοί ξέρουν!

πηγή: "ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ της Πιερίας", τ.28

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Οι Ταγματασφαλίτες δικαιώνονται (Η Νέα Δεξιά Ιστοριογραφία)

  (Σημ.: Το άρθρο προέρχεται από τον "Ιό" της Ελευθεροτυπίας και γράφτηκε το 2003. Το δημοσιεύω με αφορμή το μάθημα "Θ.Βαλτινός, Ορθοκωστά - Β. Βασιλικός, Ζ" στο οποίο εξεταστήκαμε προχθές. Στη βιβλιογραφία του μαθήματος περιλαμβάνονταν άρθρα που "φώτιζαν" την περίοδο 1943-44 στην Κυνουρία (ΝΑ Αρκαδία), δικαιώνοντας κάποια τα Τάγματα Ασφαλείας, ενώ άλλα εκόμιζαν -όπως και η Οροκωστά- δικαιολογητικές μαρτυρίες για τη συγκρότηση και τη δράση τους. Η βιβλιογραφία δεν αρνούνταν φυσικά το δεξιό χαρακτήρα της και την ένταξή της στο ρεύμα του Ιστορκού Αναθεωρητισμού (historical revisionism). 
  Το εκτενές άρθρο του "Ιού" αναδεικνύει τις πολιτικές προεκτάσεις αυτού του -κάθε άλλο παρά αντικειμενικού- ρεύματος.)


  Όσο απομακρυνόμαστε από τη σκοτεινή περίοδο της Κατοχής, τόσο η μνήμη των επιζώντων αδυνατίζει, οι αξιόπιστες μαρτυρίες σπανίζουν και τα ιστορικά ντοκουμέντα εξαντλούνται. Τόσο το καλύτερο για την επιχείρηση "αναθεώρησης" της ιστορίας και την "επιστημονική εξαφάνιση" του ενοχλητικού παρελθόντος του εγχώριου δωσιλογισμού.
 

   Φαίνεται πως η μνήμη της δεκαετίας του '40 θα συνεχίσει για καιρό να στοιχειώνει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Το διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά φέτος το καλοκαίρι, με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο.

   Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Καραμανλή να αποποιηθεί τη σκοτεινή κληρονομιά της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης, επισκεπτόμενος μέχρι και τον Αη Στράτη, οι περισσότεροι από τους opinion leaders του κόμματός του προτίμησαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Εφημερίδες της παράταξης έκαναν ξανά λόγο για "ξενοκίνητους κομμουνιστοσυμμορίτες" κι "επίορκους εισβολείς", ενώ δεν έλειψαν αυτοί που αναρωτήθηκαν δημόσια, γιατί οι πανεπιστημιακοί κ.λπ. διανοούμενοι της Ν.Δ. αποφεύγουν ν' αντιπαραθέσουν στις "προκλήσεις" της άλλης πλευράς τη "σωστή" εκδοχή των γεγονότων της εποχής.

   Πολύ φοβούμαστε ότι, όσοι εκδήλωσαν μ' αυτό τον τρόπο την αγανάκτησή τους, δεν έχουν πάρει καθόλου χαμπάρι τις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στο πεδίο της εγχώριας ιστοριογραφίας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι οργανικοί διανοούμενοι της Δεξιάς, όχι μόνο δεν "σιωπούν" όσον αφορά τη δεκαετία του '40, αλλά κι έχουν από καιρό δρομολογήσει την αντεπίθεσή τους. Μόνο που αυτή η τελευταία δύσκολα μπορεί -προς το παρόν- να εκλαϊκευτεί πανηγυρικά, καθώς είναι μάλλον υπερβολικά προχωρημένη για τα γούστα του "μεσαίου χώρου".

  Ο λόγος είναι απλός: αντί ν' αντιπαρατάξει στο ΕΑΜ τις (μάλλον περιθωριακές, αριθμητικά) δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις της εποχής, όπως έκανε παλιότερα η επίσημη ιστοριογραφία, το νέο συντηρητικό ιστοριογραφικό ρεύμα προτιμά να συμφιλιωθεί με το σκληρό πυρήνα της κατοχικής εθνικοφροσύνης, παρακάμπτοντας την αντίθεση "αντίσταση-δωσιλογισμός" κι αποκαθιστώντας πολιτικά την πιο "καθαρή" (και μαζική) αντικομμουνιστική δύναμη της εποχής: τα Τάγματα Ασφαλείας του 1943-44!

   Δεν πρόκειται άλλωστε για ελληνική πρωτοτυπία, αλλά για το εγχώριο ισοδύναμο μιας σχολής με πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Η τελευταία εμφανίστηκε μετά το 1989 ξαναγράφοντας την αντιφασιστική αντίσταση του 1940-45, με κύριο ερμηνευτικό εργαλείο όχι πλέον τα πολιτικά χαρακτηριστικά της σύγκρουσης, αλλά την "εμφύλια βία". Ακραία εκδοχή του όλου ρεύματος συνιστά η περιβόητη "Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού", με την οποία έχουμε ήδη ασχοληθεί ("Ιός" 11.11.01).


Τα ελληνικά Ες Ες 

  Ας επανέλθουμε, όμως, στα δικά μας.

  Με την ονομασία "Τάγματα Ασφαλείας" έμειναν γνωστές οι μονάδες που συγκροτήθηκαν το 1943-44 από τις κατοχικές αρχές για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός της δημιουργίας τους, εκτός από την "εξοικονόμηση γερμανικού αίματος", ήταν -σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ- "να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας". Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο.

   Το εγχείρημα υλοποιήθηκε με δύο μορφές: (α) 9 "ευζωνικά τάγματα", οργανωμένα από την ίδια τη δωσιλογική κυβέρνηση, συνολικής δύναμης 5.725 ανδρών, και (β) 22 "εθελοντικά τάγματα", ως επί το πλείστον αυτοτελώς συγκροτημένα, συνολικής δύναμης 16.625 ανδρών. Γενικός προϊστάμενος, και των μεν και των δε, ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα.

   Στον ίδιο το Σιμάνα οφείλουμε και τον τελικό απολογισμό της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Σε αναφορά του προς το Γενικό Επιτελείο των SS (2.11.44), εκτιμά ότι τα μεν εθελοντικά τάγματα "ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών" από τη Βέρμαχτ, τα δε ευζωνικά τμήματα "πολέμησαν τον Κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία". Την εκτίμησή του θα συμμεριστεί, στην υπηρεσιακή του απάντηση (10.11.44), και ο αρχηγός των SS, Χάινριχ Χίμλερ: "Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του Ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε -σε αγαστή συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα- στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα".

   Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ταγματασφαλίτες ταυτίστηκαν με την πιο σκοτεινή πλευρά της δράσης των κατοχικών στρατευμάτων: μπλόκα, κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων. Συχνά, μάλιστα, αποδείχθηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως - κατηγορώντας λ.χ. τους εκπροσώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σαν "τροφοδότες των συμμοριτών" ή διαμαρτυρόμενοι για την "επιείκεια" των Γερμανών απέναντι στους αιχμάλωτους "κομμουνιστές".

   Η εικόνα που αποτυπώθηκε ως εκ τούτου στη συλλογική μνήμη για τα Τάγματα ήταν τέτοια, ώστε η Πολιτεία ουδέποτε τόλμησε να προχωρήσει στην επίσημη πολιτική αποκατάστασή τους. Μολονότι τα επιζήσαντα στελέχη τους τιμήθηκαν ποικιλότροπα από το μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων, αυτό έγινε με κάθε δυνατή διακριτικότητα. Ωσπου, στις αρχές της δεκαετίας του '90, το γενικότερο κλίμα φάνηκε να ευνοεί μια διαφορετική εξέλιξη.

   Το πρώτο βήμα έκανε, το 1994, ο Θανάσης Βαλτινός. Λογοτεχνική αναπαραγωγή των παραπόνων του ανώνυμου ταγματασφαλίτη, ότι ο ελασίτης συγχωριανός του που "έσφαξε κόσμο, τώρα παίρνει σύνταξη για αντίσταση", η "Ορθοκωστά" ανήκει βέβαια στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις παράλληλες δηλώσεις του συγγραφέα, που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα: "Ο μισός πληθυσμός της Πελοποννήσου ήταν στα Τάγματα. Ολοι αυτοί ήταν προδότες, που υπηρέτησαν συνειδητά τον Χίτλερ; Είναι αφέλεια και χοντράδα να το πιστεύουμε" ("Ε" 24.8.94). Το ίδιο το βιβλίο θ' αντιμετωπιστεί, άλλωστε, από τους οπαδούς της αναθεωρητικής σχολής σαν ένα καθαρά ιστοριογραφικό "ντοκουμέντο".

   Από κει και πέρα, τη σκυτάλη πήραν οι οργανικοί διανοούμενοι της εκσυγχρονισμένης δεξιάς. Η καταγραφή που ακολουθεί είναι απλώς δειγματοληπτική.                     
  
Η Συνομοσπονδία 
  
  Η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΣΕΑΟ) εκπροσωπεί "εθνικόφρονες" σχηματισμούς της Κατοχής, από αναγνωρισμένες αντιστασιακές οργανώσεις (όπως ο ΕΔΕΣ ή η ΕΚΚΑ) μέχρι ομάδες που έγιναν συνώνυμες του δωσιλογισμού (όπως η ΠΑΟ ή η "Χ"). Συνδετικό ιστό της κίνησης αποτελούν ο αντικομμουνισμός και η αναπόληση του παλιού καλού καιρού, πριν από τη νομοθετική αναγνώριση -"για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους"- της εαμικής Αντίστασης.

   Το 2001, η Συνομοσπονδία προχώρησε στην έκδοση της δικής της εκδοχής για την περίοδο 1941-45, με σκοπό την απόκρουση της αριστερής "αλλόφρονος επιδρομής κατά της αλήθειας" και την αποκατάσταση της εικόνας των φορέων της στη συλλογική συνείδηση. Το βιβλίο προλογίζει ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Κ. Μητσοτάκη Γιάννης Βούλτεψης, ενώ ο πρόεδρός της, αντιστράτηγος ε.α. Γεώργιος Καρούσος (γνωστότερος ως αρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ μετά το θάνατο του Γρίβα) δημοσιοποίησε πρόσφατα από τις στήλες του "Ελεύθερου Τύπου" (5.10.03) τη συστράτευσή του στον προεκλογικό αγώνα της ΝΔ.

   Μέχρι εδώ, όλα μοιάζουν περίπου αυτονόητα. Ομως η αποκατάσταση του "εθνικόφρονος" χώρου από την ΠΣΕΑΟ καταλήγει να συμπεριλάβει, ρητά και καθαρά, τα Τάγματα Ασφαλείας. Οι ένοπλοι υφιστάμενοι των SS χαρακτηρίζονται "Ελληνες που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα ο πατριωτισμός τους" (σ.261), ενώ υιοθετείται η εκτίμηση πως "το φαινόμενο των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν περισσότερο ζήτημα αυτοπροστασίας και όχι αντισυμμαχικού αγώνος" (σ.263). Η ευθύνη για το σχηματισμό των τελευταίων επιρρίπτεται αποκλειστικά και μόνο στο ΕΑΜ, με το επιχείρημα ότι, σε περιοχές όπως η Πελοπόννησος, "οι εκτελέσεις των αντιφρονούντων στον ΕΛΑΣ υπερέβαιναν κατά πολύ των εκτελέσεων των Γερμανών και στις πιο βάρβαρες και αποτρόπαιες εκδηλώσεις τους" (σ.261). Ως απόδειξη, επιστρατεύεται ο παράλογος αναχρονισμός, σύμφωνα με τον οποίο η σφαγή των ταγματασφαλιτών από τον ΕΛΑΣ το φθινόπωρο του 1944 "ερμηνεύει" και "δικαιολογεί" τον εξοπλισμό τους από τους Γερμανούς, ένα χρόνο νωρίτερα!

                                                               
Ο απόγονος

   Ο ελληνοαμερικανός γιατρός Κώστας Σαραντόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας, χωριό που οπλίστηκε το Μάιο του 1944 από το Τάγμα Ασφαλείας της Τρίπολης και καταστράφηκε διά πυρός και σιδήρου από τον ΕΛΑΣ τον επόμενο μήνα. Ο μεγάλος αδερφός κι ο πατέρας του ήταν ταγματασφαλίτες και σκοτώθηκαν από τους αντάρτες, ο πρώτος στη διάρκεια της μάχης κι ο δεύτερος με απόφαση ανταρτοδικείου.

   Μοιραία, λοιπόν, όταν αποφάσισε να γράψει την ιστορία της καταστροφής του χωριού του, μόνο για αντικειμενικότητα δεν μπορούσε να κατηγορηθεί. Στόχος του βιβλίου του "Βαλτέτσι 1944", που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι, είναι η απερίφραστη καταδίκη της εαμικής αντίστασης, η οποία καταγγέλλεται σαν "πρωτοφανής και αδικαιολόγητη ανταρσία" (σ.16), στηριγμένη στη "διαστροφή του ψυχισμού, που υπέστη από τα κηρύγματα του μίσους μια μερίδα του ελληνικού λαού" (σ.17). Και, φυσικά, η δικαίωση όσων -όπως οι δικοί του- πήραν όπλα από τους κατακτητές για να πολεμήσουν το αντάρτικο.

   Στηριγμένο στις αναμνήσεις του συγγραφέα και σε προφορικές κυρίως αφηγήσεις, το βιβλίο περιέχει κάποιες ενδιαφέρουσες (αν και καταφανώς μεροληπτικές) πληροφορίες, όσον αφορά τις ζυμώσεις που κατέληξαν στον εξοπλισμό του χωριού. Αυτό που κυριαρχεί, ωστόσο, είναι η θερμή συνηγορία υπέρ των Ταγμάτων Ασφαλείας: "μοναδικοί εγγυητές της ασφάλειας των πολιτών", "σχηματίστηκαν από την αδήριτη ανάγκη προστασίας των πολιτών από την εγκληματική δραστηριότητα του ΕΑΜ" (σ.53), η δε συνεργασία τους με τους Γερμανούς διαψεύδεται σαν προϊόν "πολιτικής σκοπιμότητας κι εμπάθειας" (σ.159) -κι αυτό, παρά την παραδοχή ότι, "σε ορισμένες περιπτώσεις", συμμετείχαν σε μπλόκα κι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ (σ.161).

   Ακόμη χαρακτηριστικότερη είναι η αντιμετώπιση της ηγεσίας τους. Οι επικεφαλής τους χαρακτηρίζονται "λαμπροί αξιωματικοί του ελληνικού στρατού" (σ.160), που "δεν είχαν καμία διάθεση να γίνουν όργανα του εχθρού" (σ.162), ενώ ιδιαίτερη μεταχείριση επιφυλάσσεται στο διοικητή τους, τον "γενναίο συνταγματάρχη" και "ήρωα" Διονύσιο Παπαδόγγονα (σ.168-71). Και, φυσικά, εξυμνείται ο δημιουργός τους: "Παραμερίζοντας όσο μπορούμε το διαχρονικό ελάττωμα της φυλής μας, να ανταμείβουμε με αχαριστία τολμηρούς πολιτικούς άνδρες που σε κρίσιμες περιστάσεις ανέλαβαν τον κίνδυνο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον πάσχοντα λαό, θα αποτολμήσουμε να πούμε ότι οι κατοχικές κυβερνήσεις προσέφεραν μεγάλη ανακούφιση στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό", με αποκορύφωμα την "απόφαση του Ιωάννη Ράλλη να συγκροτήσει τα Τ.Α., προκειμένου να αποτρέψει τον κίνδυνο να περιέλθει η Ελλάδα στο 'Σιδηρούν Παραπέτασμα'" (σ.165). Για προφανείς λόγους, η αντίστοιχη προσφορά του Βάλτερ Σιμάνα κρίθηκε προτιμότερο ν' αποσιωπηθεί.


                                          Ο πανεπιστημιακός (εσωτερικού)
 
  Όλα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν φυσιολογικά για έναν ερασιτέχνη ιστοριογράφο, έντονα σημαδεμένο απ' την προσωπική του τραγωδία. Την ίδια όμως ανάλυση συναντάμε και σε κείμενα πανεπιστημιακών, ταυτισμένων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

   Ο Ιωάννης Κολιόπουλος είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, αντιπρόεδρος του ΙΜΧΑ και, ταυτόχρονα, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου και του εκδοτικού τμήματος του "Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής" (ΙΔΚΚ). Το ΙΔΚΚ είναι το επίσημο θινκ τανκ της ΝΔ, επιφορτισμένο με την επεξεργασία του πολιτικού λόγου και της στρατηγικής του κόμματος: τον περασμένο Αύγουστο λ.χ., οι υπηρεσίες του παρέδωσαν στη Ρηγίλλης 17 τόμους με "μελέτες εκλογικής γεωγραφίας", για "τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό του επερχόμενου προεκλογικού αγώνα" ("Εθνος" 10.8.03). Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, την περασμένη Τετάρτη ο Κολιόπουλος ήταν (μαζί με τους Γιάννη Βαρβιτσιώτη, Παναγιώτη Ψωμιάδη, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο κ.ά.) κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωσή του στη Θεσ/νίκη, με θέμα "Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου για τους νέους ανθρώπους".

   Την τελευταία δεκαετία, ο ίδιος καθηγητής έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των δωσιλογικών κυβερνήσεων, ως της κατεξοχήν "νόμιμης εξουσίας" των ημερών. "Με κριτήριο τον έλεγχο της εδαφικής επικράτειας μιας χώρας και την παροχή υπηρεσιών στο λαό της", γράφει χαρακτηριστικά, "τα ισχυρότερα επιχειρήματα μπορούσε να προβάλει -και επρόβαλλε- η κατοχική Κυβέρνηση. Αυτή την πραγματικότητα αντιμετώπιζαν οι Ελληνες της κατεχόμενης Ελλάδος και αυτά τα στοιχεία επηρέαζαν την πολιτική στάση τους. Αυτή η πραγματικότητα, ύστερα από μισόν και πλέον αιώνα, δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη του έθνους για το λόγο κυρίως, ότι δεν στάθηκε δυνατό, εξ αιτίας των παθών που προκάλεσε και κληροδότησε η εποχή, να συμβιβασθούν οι Ελληνες με το ιστορικό αυτό παρελθόν και να το αποδεχθούν όπως ήταν. Το ζήτημα της εξουσίας στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπως έχει ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη, είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών 'επιδρομών' στο ιστορικό παρελθόν και πολιτικής επεξεργασίας, όχι ψύχραιμης αποδοχής όλων των όψεών του" ("Κατοχή, Εξουσία, Νομιμότητα", Η Καθημερινή 14.11.1999).

   Τα Τάγματα Ασφαλείας, καθεαυτά, δεν απασχολούν τον Κολιόπουλο. Το διαπιστώνουμε, μεταξύ άλλων, και από το βιβλίο που έγραψε πρόσφατα μαζί με τον Θάνο Βερέμη του ΕΛΙΑΜΕΠ ("Greece. The Modern Sequel", Λονδίνο 2003), βιβλίο που υμνήθηκε από την "Καθημερινή" σαν υποχρεωτικό βοήθημα πριν "γράψουμε ή διατυπώσουμε, από δω και πέρα, οποιαδήποτε επιστημονική άποψη για τη σύγχρονη Ελλάδα" (12.10.03): στις 30 σελίδες που καταλαμβάνει η εξιστόρηση της περιόδου 1943-49, οι ταγματασφαλίτες αναφέρονται μόνο μια φορά -κι αυτήν παρεμπιπτόντως, σαν θύματα των "ατέλειωτων κολαστήριων επιθέσεων του ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων" (σ.80).

   Διαφορετικά είναι τα πράγματα με τα "εθελοντικά τάγματα" των τουρκόφωνων Ποντίων της Δυτικής Μακεδονίας, που είχαν επικεφαλής τους Μιχάλαγα και Κιτσά Μπατζάκ. Στο βιβλίο του "Λεηλασία φρονημάτων" (Θεσ/νίκη 1994), ο καθηγητής του ΑΠΘ δεν μετρά τα λόγια του: "Στη συντριπτική τους πλειοψηφία", διαβεβαιώνει, "οι Πρόσφυγες που συνεργάσθηκαν με τους Γερμανούς, οπλιζόμενοι κατά των Ανταρτών, δεν υστερούσαν σε πατριωτισμό έναντι εκείνων που ακολούθησαν τους Αντάρτες". Απλώς, "στα μάτια τους το ΕΑΜ και οι Βούλγαροι ταυτίζονταν" (σ.91-2). Απέναντι στην "κομμουνιστική-ολοκληρωτική εξουσία" του ΕΛΑΣ (σ.192), που επέβαλε στους χωρικούς την "προσφυγή στα όπλα εναντίον των κατακτητών" χάρη στο "βρετανικό χρυσό" (σ.116), οι ηγετικές φυσιογνωμίες του ένοπλου δωσιλογισμού αποκτούν έτσι ένα ιδιότυπο φωτοστέφανο. Ο Μιχάλαγας λ.χ. περιγράφεται σαν "αδιαφιλονίκητος ηγέτης, ευαίσθητος στα πολιτικά μηνύματα της εποχής". Οπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει ο συγγραφέας, παραποιώντας κατάφωρα τις πηγές του, ακόμη κι "οι Ελασίτες που τον συνέλαβαν μετά την απελευθέρωση, δεν έκρυβαν το θαυμασμό τους για τον άνδρα και τις ηγετικές του ικανότητες" (σ.101-3). 


                                              Ο πανεπιστημιακός (εξωτερικού)

   Ο Στάθης Καλύβας είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και μέλος, επίσης, του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΙΔΚΚ. Ασχολούμενος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 με την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία, στράφηκε στη συνέχεια στη μελέτη των εμφυλίων πολέμων. Την ίδια ακριβώς περίοδο διαπιστώνει, σε κείμενό του για την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, ότι η αντοχή των διαχωριστικών γραμμών εις βάρος της ΝΔ στηρίζεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, "στις μνήμες των συγκρούσεων του παρελθόντος" (Journal of the Hellenic Diaspora, 23/1 [1997], σ.98-101).

  

Η ειδίκευσή του στην "εμφύλια βία", του έχει προσδώσει ένα αδιαφιλονίκητο κύρος στους υπερατλαντικούς κύκλους. Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη, λ.χ., το έγκυρο περιοδικό New Yorker κατέφυγε σ' αυτόν για να αναλύσει "το μηχανισμό της βίαιης ανταρσίας" και τις προτεραιότητες μιας σύγχρονης αντιτρομοκρατικής στρατηγικής σε παγκόσμια κλίμακα. Από το ίδιο δημοσίευμα πληροφορούμαστε πως η δουλειά του στην Ελλάδα, μαζί μ' εκείνη του συμφοιτητή του Ρότζερ Πέτερσεν στη Λιθουανία, αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου ερευνητικού προγράμματος με επικεφαλής δύο καθηγητές του Στάνφορντ. Ανάλογα προγράμματα, συνδεδεμένα με το σχεδιασμό της "προληπτικής αντιτρομοκρατίας", διεξάγονται επίσης από την RAND Corporation, τη Διεθνή Τράπεζα και το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ (Nicholas Lemann "What terrorists want", The New Yorker 29.10.01).

   Οσον αφορά την Ελλάδα, το βασικό έργο του κ. Καλύβα είναι μια εισήγηση σε συνέδριο με τον εύγλωττο τίτλο "Κόκκινος τρόμος: η αριστερή βία στη διάρκεια της Κατοχής". Σ' αυτό, καταγγέλλει όλη συλλήβδην τη σοβαρή μεταπολεμική ιστοριογραφία (Κ. Τσουκαλά, Ν. Σβορώνο, Ι. Χόνδρο, Χ. Φλάϊσερ, Ο. Σμιθ, Α. Ελεφάντη, κ.ά.) ότι "έτεινε να παραβλέπει, να ελαχιστοποιεί ή να συγκαλύπτει την αριστερή τρομοκρατία" των κατοχικών χρόνων (σ.142). Ο ίδιος καμαρώνει ότι έχει πραγματοποιήσει "την πρώτη (και μέχρι στιγμής μοναδική) συστηματική και μεγάλης κλίμακας εμπειρική έρευνα της βίας στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου" (σ.143), καλύπτοντας 57 χωριά της Αργολίδας. Αν και η επεξεργασία των αποτελεσμάτων της έρευνάς του "συνεχίζεται" (σ.178), δεν διστάζει ωστόσο να καταλήξει σε κατηγορηματικά συμπεράσματα -και, μάλιστα, όσον αφορά το σύνολο της χώρας (σ.143, 155 & 163).

   Εκτός από την πρωταρχική ευθύνη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για τη "βία" της δεκαετίας του '40 (η οποία "αποδεικνύεται" με μεθόδους που δεν προλαβαίνουμε ν' αναλύσουμε εδώ), η προσπάθεια του Καλύβα εστιάζεται στην κατάδειξη του "αμυντικού" (και, κυρίως, λαοφιλούς) χαρακτήρα των Ταγμάτων Ασφαλείας. Σχολιάζοντας λ.χ. τη σύλληψη και παράδοση στους Γερμανούς των τοπικών στελεχών του ΕΑΜ από "τους χωρικούς" της δυτικής Αργολίδας την άνοιξη του 1944, δεν παραλείπει να προσθέσει: "Το ειρωνικό σ' αυτές τις εξελίξεις είναι ότι, στη διάρκεια των συνεντεύξεών μου, η λέξη επανάσταση χρησιμοποιήθηκε κυρίως απ' τους ανθρώπους αυτών των χωριών για να περιγράψει τον ξεσηκωμό τους εναντίον του ΕΑΜ. 'Τα χωριά μας εξεγέρθηκαν', μου είπαν, ή 'τότε ήρθε ο καιρός της επανάστασης'" (σ.154).

   Υποθέτουμε ότι οι ερωτήσεις του κ. Καλύβα προς τους εν λόγω "πληροφορητές" του δεν επεκτάθηκαν και στα μεταπολεμικά χρόνια. Γιατί τότε, με αφορμή την 21η Απριλίου, κατά πάσα πιθανότητα θα ξανάκουγε να μιλούν για "την Επανάσταση"....


Η αδύνατη αποκατάσταση

  Παρά τη ρητή αποκήρυξή τους από την εξόριστη κυβέρνηση, τις συμμαχικές στρατιωτικές αποστολές και τις αντιστασιακές οργανώσεις, οι Ταγματασφαλίτες τελικά ουδέποτε τιμωρήθηκαν για την ένοπλη συνεργασία τους με τον κατακτητή. Αντίθετα, επανεξοπλίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ήδη από τις μέρες των Δεκεμβριανών. Το Μάιο του 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων απήλλαξε τους δημιουργούς τους από κάθε σχετική κατηγορία, ενώ το Μάρτιο του 1947 αθωώθηκαν και οι επικεφαλής τους στο μεγάλο μπλόκο της Κοκκινιάς. Οι καιροί, άλλωστε, ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκοί γι' αυτή την αποκατάσταση: όπως παρατηρούσε το Φεβρουάριο του 1948 στη Βουλή ο Θ. Τουρκοβασίλης, "ένα μεγάλο μέρος των διαπρεψάντων αξιωματικών εις τον αγώνα κατά των συμμοριτών, προέρχεται εκ των Ταγμάτων Ασφαλείας".

   Πολύ πιο δύσκολη υπήρξε, ωστόσο, ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, η δημόσια υπεράσπιση των Ταγμάτων. Η αιματηρή δράση τους κάτω από τις διαταγές των SS ερχόταν σε άμεση αντίθεση προς την επίσημη εκδοχή για τη δεκαετία του '40, σύμφωνα με την οποία η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη αντλούσε τη νομιμοποίησή της από την εξόριστη βασιλική κυβέρνηση -κι όχι από τους συνεργάτες του Αξονα (οι οποίοι μπορεί μεν να αμνηστεύτηκαν, εξαναγκάστηκαν όμως σε μια ιδιότυπη αυτολογοκρισία όσον αφορά τη δραστηριότητά τους στα χρόνια της Κατοχής). Η όποια προσπάθεια αποκατάστασης των ταγματασφαλιτών, εστιάστηκε έτσι στην έμμεση "δικαίωσή" τους, ως ανθρώπων που συνέβαλαν -έστω και κάπως ανορθόδοξα- στην καταστολή του "απόλυτου κακού", δηλαδή των "εαμοβουλγάρων".
 
  Την ίδια έμμεση οδό ακολούθησε και το επίσημο κράτος, όταν επί χούντας έσπευσε να αναγνωρίσει τη θητεία στα Τάγματα Ασφαλείας ως συμμετοχή στην ...Εθνική Αντίσταση. Σύμφωνα με το Ν.Δ. 179 του 1969 (που ίσχυσε μέχρι το 1982), αντιστασιακοί θεωρήθηκαν (και) όσοι πολέμησαν επί Κατοχής εναντίον οργανώσεων "αντεθνικώς δρασάντων και αποσκοπούντων εις την επιβολήν εν τη χώρα καθεστώτος διαφόρου του νομίμου τοιούτου" (δηλ. του ΕΑΜ). Βάσει αυτής της διάταξης, πολλοί πρώην ταγματασφαλίτες είτε συνταξιοδοτήθηκαν είτε απήλαυσαν προνόμια όπως η κατ' επιλογήν υπηρεσιακή εξέλιξή τους ή η προνομιακή εισαγωγή των γόνων τους στα ΑΕΙ και το δημόσιο.

Ακόμη κι αυτή η (υλικότατη) αποκατάσταση των γερμανοτσολιάδων συντελέστηκε, ωστόσο, στα μουλωχτά, αποφεύγοντας οποιονδήποτε πανηγυρικό χαρακτήρα. Με αποτέλεσμα, τη δυσφορία όσων από τους ενδιαφερόμενους δεν μπορούσαν να χωνέψουν αυτή την αυτοσυγκράτηση, σε μια εποχή που ο πρώην ταγματασφαλίτης Παπαδόπουλος είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή της κρατικής ιεραρχίας.
 
  Τυπικός εκφραστής αυτού του παράπονου υπήρξε ο πρώην αξιωματικός του Τάγματος Ασφαλείας Ναυπάκτου, υποστράτηγος Βασίλειος Σταυρογιαννόπουλος. "Οσοι υπηρέτησαν εις τα Τάγματα Ασφαλείας, ας είναι βέβαιοι ότι η πατρίς τους ευγνωμονεί", διαβάζουμε στον επίλογο των απομνημονευμάτων του, που εκδόθηκαν λίγο πριν τη Μεταπολίτευση. "Δόξα και τιμή θα στέφη τα μέτωπα όλων εκείνων οι οποίοι επέζησαν, πλην εξακολουθούν να δοκιμάζουν, και σήμερον ακόμη, πικρίαν εκ της μη άρσεως του εις αυτούς αποδοθέντος χαρακτηρισμού του 'προδότου', διότι θέλομεν να πιστεύομεν, θα έλθη η ημέρα κατά την οποίαν τούτο θα πραγματοποιηθή.

  Δεν είναι νοητόν, πρόσωπα υπηρετήσαντα εις τα Τάγματα Ασφαλείας να έχουν προωθηθή και να έχουν καταλάβη ανώτερα και ανώτατα της πολιτείας αξιώματα, εν τούτοις να εξακολουθούν να βαρύνονται με τον βαρύτατον χαρακτηρισμόν του 'προδότου της πατρίδος'. Τούτο, κατά την αντίληψίν μας, είναι ακατανόητον, ούτε η σιωπηρά αναγνώρισις των εθνικών των υπηρεσιών αποτελεί ικανοποιητικόν στοιχείον. Τούτο μετά τινα έτη θα λησμονηθή και μόνον τα γραπτά κείμενα θα αποτελούν τους μάρτυρας. Ας ελπίσωμεν, ή μάλλον ας πιστεύσωμεν, ότι θα ευρεθούν οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι, ως αρμόδιοι θα θελήσουν να εξετάσουν το όλον θέμα και να δώσουν την πρέπουσαν λύσιν" ("Πικρές αναμνήσεις", Αθήναι 1974, σ.330).

  Ποιος ξέρει; Τριάντα χρόνια μετά, ίσως αυτή η "πρέπουσα λύσις" να έρθει από εκεί που κανείς δεν το περίμενε... 

πηγή: Ελευθεροτυπία, 26-10-2003, iospress.gr
(στο σύνδεσμο υπάρχει σχετική βιβλιογραφία καθώς και η απάντηση του Σ. Καλύβα)
 

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Γκίκα μ' σε θέλει ο βασιλιάς!

του Φοίβου Τσικλιά

Ανασχηματιστήκαμε! "Εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης" Αντώνης Σαμαράς, νικητής και ανανεωμένος. Κατάφερε να διαρκέσει ένας ανασχηματισμός δύο βδομάδες, προκειμένου να ικανοποιήσει τους πάντες. Εν τέλει ικανοποίησε μόνο την ακροδεξιά (τσεκουράτη) συνιστώσα της ΝΔ. Άλλαξε ο Παιδείας, άλλαξε ο Εσωτερικών, άλλαξε ο Δημοσίας Τάξεως, άλλαξε ο Μανωιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς.
  
  Η αλλαγή που διαφημίστηκε περισσότερο ήταν αυτή του υπουργείου Οικονομικών. Ο επιτυχημένος Γ. Στουρνάρας αποχώρησε, για να υπουργοποιηθεί ο Γκίκας Χαρδούβελης. Η φημολογία για "αναβάθμιση του Στουρνάρα" με τοποθέτησή του ως διευθυντή στην Τράπεζα της Ελλάδος δεν πείθει κανέναν. Έναν υπουργό που πέτυχε τους στόχους του, ένα καλό χαρτί για την κυβέρνηση δεν το πετάς. 
  
  Ο αντικαταστάτης του κ. "success story" διαφημίστηκε από τα ΜΜΕ ως ανάλογος του προκατόχου του. Πανεπιστημιακός, με διεθνές κύρος, μακρά θητεία στον Τραπεζικό τομέα, κυβερνητική εμπειρία και κυρίως εξωκοινοβουλευτικός. Το τελευταίο προβλήθηκε ιδιαίτερα, αφού είναι θετικό ο βασικότερος Υπουργός μιας κυβέρνησης να μην έχει κριθεί από τον ελληνικό λαό.
  
  Το βιογραφικό του κ. Χαρδούβελη είναι γεμάτο ακαταλαβίστικα αρχικά οργανισμών, όπως EBF- EMAC, CIIM, FRB και άλλα. Εντοπίζουμε πολύ συχνά τη λέξη Τράπεζα, σε όλες τις πτώσεις και τους αριθμούς. Ο κ. Υπουργός θήτευσε σε μια (μεγάλη) σειρά Τραπεζών της Ελλάδας και του εξωτερικού, πάντα σε υψηλές διοικητικές θέσεις. Το όνομά του εμφανίζεται επίσης σε υψηλά επιτελικά πόστα, επι πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη και Λ. Παπαδήμου.
  
  Πέρα από την "κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ του 8%" στην κυβέρνηση και τα σενάρια συνομωσίας, η αλήθεια είναι δυστυχώς πολύ απλή. Οι Τράπεζες κινούν τα πολιτικά νήματα της μνημονιακής εποχής. Δεν αρκούνται πλέον στο να δρουν παρασκηνιακά. Βγαίνουν στο προσκήνιο, επιβάλλοντας δικούς τους ανθρώπους σε καίριες κυβερνητικές θέσεις. Γιατί να κουράζονται να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους με εντολοδόχους, όταν μπορούν να υποδείξουν τον Υπουργό Οικονομικών;
  
  Ο παρεμβατισμός του τραπεζικού συστήματος στην πολιτική είναι πια εμφανής και θεσμοθετημένος.
  
  Οι επερχόμενες εκλογές θα διεξαχθούν στα γκισέ της Eurobank και της Πειραιώς, παράλληλα με την εξόφληση των οφειλών του φορολογούμενου - ψηφοφόρου. Μαντέψτε το αποτέλεσμα...!

πηγή: "ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ της Πιερίας", 13-6-2014

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

ISIS: Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι

του Άρη Χατζηστεφάνου

  Μια περίεργη στρατιωτική παρέλαση πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές ημέρες στη Μοσούλη. Αμερικανικά Χάμβι και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού προήλασαν στο κέντρο της πόλης υπό του ήχους αμερικανικών στρατιωτικών ελικοπτέρων που πετούσαν σε χαμηλό ύψος από πάνω τους.
  Ένας ανυποψίαστος πολίτης θα χρειάζονταν τουλάχιστον μερικά λεπτά για να καταλάβει ότι στις θέσεις του οδηγού και στα πιλοτήρια δεν βρίσκονταν Αμερικανοί στρατιώτες αλλά μέλη της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε ISIS – μια ομάδα τόσο ακραίων σουνιτών μαχητών τους οποίους ακόμη και η Αλ Κάιντα δυσκολεύεται να διατηρήσει στους κόλπους της.
  Τα οχήματα και τα ελικόπτερα ανήκαν στον ιρακινό στρατό, μια δύναμη στην οποία το αμερικανικό Πεντάγωνο είχε επενδύσει σχεδόν 25 δισεκατομμύρια δολάρια και περίπου μια δεκαετία συνεχούς εκπαίδευσης. Οι χιλιάδες στρατιώτες του Ιρακινού πρωθυπουργού Νουρί αλ-Μαλίκι όμως διαλύθηκαν σε διάστημα λίγων ωρών μπροστά στη θέα μόλις δύο ή το πολύ τριών χιλιάδων μαχητών του ISIS. Οι Ιρακινοί στρατιώτες εγκατέλειπαν τα όπλα και τον εξοπλισμό τους και έκρυβαν τις στολές τους πανικόβλητοι για να μην πέσουν στα χέρια των αντιπάλων τους. Η προσπάθεια ανασύνταξης των ιρακινών δυνάμεων, με τη βοήθεια και σιιτών εθελοντών, δεν απέδωσε καρπούς τις πρώτες ημέρες καθώς το ISIS καταλάμβανε μια μετά την άλλη περιοχές στο βόρειο και κεντρικό Ιράκ φτάνοντας μόλις 80 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη.
  Κινδυνεύοντας να χάσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο της χώρας μέσα σε μια μόλις εβδομάδα, η κυβέρνηση της Βαγδάτης επιχειρεί τώρα να μετατρέψει τη σύγκρουση σε «ιερό πόλεμο» στρατολογώντας ομάδες σιιτών, τους οποίους εκπαιδεύει για 24ώρες και τους στέλνει στη μάχη. Ξένοι ανταποκριτές είδαν χιλιάδες σιίτες να κατευθύνονται σε στρατιωτικές βάσεις μετά το κάλεσμα που απηύθυνε και ο ανώτατος σιίτης κληρικός Αγιατολαχ αλί αλ-Σιστανί.
  Οι εξελίξεις δεν απειλούν πλέον μόνο με ένα ακόμη γενικευμένο εμφύλιο, που θα στοιχίσει τη ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων αλλά και με άμεση αποσταθεροποίηση μεγάλου τμήματος της Μέσης Ανατολής. Ήδη ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου προειδοποίησε για μια πολύ σκληρή στρατιωτική απάντηση εάν συνεχιστούν οι επιθέσεις και οι απαγωγές Τούρκων οδηγών φορτηγών και επιχειρηματιών. Από την πλευρά της η ιρανική κυβέρνηση πιστεύεται ότι έχει στείλει ήδη ομάδες ειδικών δυνάμεων για να πολεμήσουν στο πλευρό του ιρακινού στρατού, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα επιτρέψει την επικράτηση των εξτρεμιστικών σουνιτικών δυνάμεων στην περιοχή της.
  Πιο αμήχανος από όλους ο πρόεδρος Ομπάμα στις ΗΠΑ έχει ήδη αρχίσει να ζει εικόνες που παραπέμπουν στην άτακτη υποχώρηση των Αμερικανών από την Σαϊγκόν, πριν από περίπου τέσσερις δεκαετίες. Η αμερικανική κυβέρνηση, που δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο αεροπορικών βομβαρδισμών, καλείται να εκκενώσει χιλιάδες υπαλλήλους εργολαβικών και πετρελαϊκών επιχειρήσεων, που βρίσκονται στο Ιράκ. Παράλληλα όμως ο Λευκός Οίκος θα πρέπει να εξηγήσει στην αμερικανική κοινή γνώμη γιατί θέλει να εμπλακεί και πάλι σε μια σύγκρουση που στοίχισε τις ζωές 4.500 Αμερικανών στρατιωτών, ενός εκατομμυρίου Ιρακινών πολιτών και επιβάρυνε τους Αμερικανούς φορολογούμενους με αρκετά τρισεκατομμύρια δολάρια.

  Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι γνωρίζουν πολύ καλά δυο πληροφορίες τις οποίες προφανώς δεν μπορούν να εξηγήσουν στην κοινή γνώμη: Καταρχήν ότι η πρόσφατη ανάδειξη του ISIS οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στις δυνάμεις εξτρεμιστών που ενίσχυε εδώ και χρόνια η Ουάσινγκτον στη γειτονική Συρία για την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα όπλα που κατάφερε να πάρει η οργάνωση, μετά την άτακτη υποχώρηση του ιρακινού στρατού, πέρασαν απευθείας στη Συρία για να ενισχύσουν δυνάμεις τις οποίες η CIA σταμάτησε να εξοπλίζει τους τελευταίους μήνες. Σε περίπτωση αμερικανικής εμπλοκής λοιπόν η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ θα βομβαρδίζει μαχητές που μέχρι πρότινος χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας.
  Η δεύτερη ερώτηση στην οποία θα έπρεπε να απαντήσουν οι αξιωματούχοι του Πενταγώνου είναι πως κατάφερε μια ομάδα μερικών χιλιάδων κατσαπλιάδων να οδηγεί τα υπερσύγχρονα οχήματα και κυρίως να πιλοτάρει τα μαχητικά ελικόπτερα που παρείχε η αμερικανική κυβέρνηση στον Ιρακινό στρατό. Η απάντηση είναι ότι σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στις τάξεις του ISIS έχουν ενταχθεί πλέον και στρατιώτες και αξιωματικοί του πρώην μπααθικού καθεστώτος, τους οποίους είχαν απομακρύνει από τις θέσεις τους οι αμερικανικές δυνάμεις κατοχής. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο όμως συνηγορεί στο ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα ενός πολυετούς και αιματηρού εμφυλίου πολέμου ο οποίος δεν μπορεί να τερματιστεί μόνο με αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
  Ο άνθρωπος των Αμερικανών, ο πρωθυπουργός Μαλίκι, βλέπει το «βασίλειό» του να περιορίζεται στη Βαγδάτη και σε περιοχές του Νότιου Ιράκ, αφήνοντας τις πλούσιες σε κοιτάσματα πετρελαίου περιοχές του βορά στα χέρια του ISIS και των Κούρδων. Μη μπορώντας να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Απριλίου ο Μαλίκι έχει ορίσει τον εαυτό τους εκτός από πρωθυπουργό και υπουργό Άμυνας και Εσωτερικών αλλά και αρχηγό ΓΕΕΘΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη εβδομάδα απέτυχε να περάσει στο κοινοβούλιο ακόμη και μια τυπική πρόταση για να κηρυχθούν περιοχές της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ομάδες Σουνιτών, Κούρδων αλλά και ορισμένων Σιιτών βουλευτών αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τη διαδικασία απαντώντας έτσι στην αυταρχική και εμφυλοπολεμική διακυβέρνηση στην οποία τους έχει συνηθίσει ο αχυράνθρωπος της Ουάσινγκτον.
  Η στιγμή, που σαν άλλος σεξπιρικός Βασιλιάς Ριχάρδος Γ θα αναφωνήσει «Ένα άλογο, ένα άλογο. Το βασίλειό μου για ένα άλογο» ίσως να μην απέχει και τόσο πολύ. Από την πλευρά του ο πρόεδρος Ομάμα θα πρέπει να εξασφαλίσει σύντομα ότι δεν θα χρειαστεί να στείλει ελικόπτερα για να εκκενώσουν την αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη, όπως είχε κάνει ο πρόεδρος Φορντ μετά την ταπεινωτική ήττα στο Βιετνάμ.

πηγή: εφημ "ΠΡΙΝ" 15-6-2014

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

190 χιλιάδες...;‏

του Φοίβου Τσικλιά

  Οι ευρωεκλογές τελείωσαν. Ωραίες ήταν, καλά περάσαμε, το 2019 πάλι. Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε, η ΝΔ έχασε, η συμμορία ανέβηκε, η Ελιά-ΠΑΣΟΚ δεν κάρπισε, το Ποτάμι ξεκίνησε για Αμαζόνιος και κατέληξε Μαυρονέρι και το ΚΚΕ μια απ' τα ίδια. Κατά τ' άλλα η ΔΗΜΑΡ και οι ΑΝΕΛ μας άφησαν χρόνους, ο Καρατζαφέρης έκανε come-back και τα Γιοφύρια τα πήρε ο Άραχθος (μάλλον επειδή ο Τζήμερος δεν "στοίχειωσε" τη γυναίκα του).

  Αυτές οι ευρωεκλογές σηματοδότησαν αναμφίβολα μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Παγίωσαν κάποια στοιχεία που είχαν προκύψει το 2012, ενώ άλλα τα ανέτρεψαν. Θα έχουμε το χρόνο να τα εξετάσουμε, καθώς τα αποτελέσματα της κάλπης προκαλούν ακόμη αντιδράσεις (π.χ. ραγδαίες διαλυτικές τάσεις στους ΑΝΕΛ). Θέλω να σταθώ σε ένα από τα ποσοτικά ευρήματα των εκλογών, που με εξέπληξε αρκετά δυσάρεστα.

  Οι 190 χιλιάδες του τίτλου δεν είναι ένα απλό νούμερο. Είναι οι σταυροί που συγκέντρωσε ο Θοδωρής Ζαγοράκης (188.197 σε ενσωμάτωση 96,7%), με τους οποίους και εξελέγη ευρωβουλευτής της ΝΔ. Το νούμερο αυτό δε θα μας εντυπωσίαζε καθόλου αν επρόκειτο για ένα οποιοδήποτε δημοφιλές πρόσωπο, με κάποια ψήγματα έστω πολιτικής δράσης (απ' όποιον χώρο κι αν προέρχεται). Όμως ψηφίστηκε ως επιτυχημένος ποδοσφαιριστής και αρχηγός της Εθνικής.

  Περίπου 190 χιλιάδες άνθρωποι θεώρησαν ικανό το Θ. Ζαγοράκη να τους εκπροσωπήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πώς θα τοποθετηθεί όταν τεθεί από το Μ. Γλέζο το ζήτημα του Κατοχικού Δανείου; Ή πώς θα αντιμετωπίσει τη συζήτηση για το χρέος της χώρας; Θα πέσει για να πάρουμε πέναλτι...;

  Το ανησυχητικό είναι ότι η προβολή ενός υποψηφίου στα ΜΜΕ και η αναγνωρησιμότητα του προσώπου του αρχίζουν να υποσκελίζουν τον πολιτικό διάλογο. Διότι όταν ανάμεσα σε έναν καλό εκφραστή της πολιτικής πρότασης του κόμματος (έστω και της ΝΔ) και έναν ποδοσφαιριστή εκλέγεται ο δεύτερος, τότε έχουμε πρόβλημα. Πρόβλημα πολιτικό και κοινωνικό, βαθύ έλλειμμα δημοκρατίας.

  Το μόνο παρήγορο θα είναι οι ομιλίες του Θ. Ζαγοράκη στην Ευρωβουλή. Θα τις βλέπουμε μαζί με αυτές του ρήτορα Ανατολάκη στη Βουλή. Να γελάμε τουλάχιστον με τα χάλια μας...

πηγή: "ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ της Πιερίας", 6-6-2014

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Η νέα σύνθεση της κυβέρνησης

Πρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς
Αντιπρόεδρος: Ευάγγελος Βενιζέλος

Υπουργείο Οικονομικών
Υπουργός: Γκίκας Χαρδούβελης
Αναπληρωτής Υπουργός: Χρήστος Σταϊκούρας
Υφυπουργός: Γιώργος Μαυραγάνης

Υπουργείο Εξωτερικών
Υπουργός: Ευάγγελος Βενιζέλος
Υφυπουργοί: Κούρκουλας Δημήτριος
Γεροντόπουλος Άκης

Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Υπουργός: Δημήτρης Αβραμόπουλος
Αναπληρώτρια Υπουργός: Φώφη Γεννηματά
Υφυπουργός: Γιάννης Λαμπρόπουλος

Υπουργείο Εσωτερικών
Υπουργός: Αργύρης Ντινόπουλος
Αναπληρωτής Υπουργός: Λεονταρίδης Θεόφιλος
Υφυπουργός: Γεώργιος Ντόλιος

Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Υπουργός: Κυριάκος Μητσοτάκης
Υφυπουργός: Εύη Χριστοφιλοπούλου

Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστηκότητας
Υπουργός: Νίκος Δένδιας
Υφυπουργοί: Γεράσιμος Γιακουμάτος
Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος
Νότης Μηταράκης

Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
Υπουργός: Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Υφυπουργός: Μιχάλης Παπαδόπουλος

Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
Υπουργός: Γιάννης Μανιάτης
Αναπληρωτής Υπουργός: Νικόλαος Ταγαράς
Υφυπουργός: Ασημάκης Παπαγεωργίου

Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
Υπουργός: Ανδρέας Λοβέρδος
Υφυπουργοί: Δερμεντζόπουλος Αλέξανδρος
Κουκοδήμος Κωνσταντίνος

Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
Υπουργός: Τασούλας Κωνσταντίνος
Υφυπουργός: Αντζελα Γκερέκου
Υφυπουργός Αθλητισμού: Γιάννης Ανδριανός

Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας
Υπουργός: Γιάννης Βρούτσης
Υφυπουργοί: Κεγκέρογλου Βασίλης
Μπέζας Αντώνης
Πλακιωτάκης Γιάννης

Υπουργείο Υγείας
Υπουργός: Μάκης Βορίδης
Αναπληρωτής Υπουργός: Λεωνίδας Γρηγοράκος
Υφυπουργός: Κατερίνα Παπακώστα

Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
Υπουργός: Γεώργιος Καρασμάνης
Αναπληρωτής Υπουργός: Πάρις Κουκουλόπουλος

Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Υπουργός: Χαράλαμπος Αθανασίου

Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη
Υπουργός: Βασίλης Κικίλιας

Υπουργείο Τουρισμού
Υπουργός: Όλγα Κεφαλογιάννη

Υπουργείο Ναυτιλίας
Υπουργός: Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης

Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης
Υπουργός: Γιώργος Ορφανός

Υπουργείο Επικρατείας
Υπουργός: Δημήτρης Σταμάτης
Υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, μέσων ενημέρωσης και κυβερνητικός εκπρόσωπος:
Σοφία Βούλτεψη

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Η πρώτη (μας) φορά

του Φοίβου Τσικλιά

  Η αλήθεια είναι πως το είχα ξανακάνει. Πριν 2 χρόνια για την ακρίβεια, δυο φορές μέσα σε ενάμιση μήνα. Το είχα σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια, από το πώς και το πού μέχρι το πότε. Το με ποιον το είχα αποφασίσει προ πολλού. Ήταν με κάποιον που εμπιστεύομαι, που θέλει αυτά που θέλω κι εγώ. Κάποιοι το έκαναν για πλάκα, εγώ το έκανα γιατί νοιάζομαι για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Το 2012, ήταν η πρώτη μου φορά.
  
  Το 2014 ήταν η πρώτη φορά της Νέας Δημοκρατίας, να δει τον εαυτό της σε καλά ποσοστά. Καλά για την Πολιτική Άνοιξη, όχι για τα συνηθισμένα της συντηρητικής παράταξης. 10% κάτω από τις ευρωεκλογές του 2009 και μόλις 7% από τις εθνικές του '12. Ήταν η πρώτη της φορά που εξέλεξε 5 ευρωβουλευτές, τους λιγότερους στην ιστορία της.
  
  Το 2014 ήταν επίσης η πρώτη φορά του ΠΑΣΟΚ (ή της ΕΛΙΑΣ), να σημειώσει μονοψήφια ποσοστά. Όσο κι αν προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από το "συμμαχικό σχήμα της Κεντροαριστεράς", το 8% είναι το χειρότερο στη (μέχρι τώρα) ιστορία του και είναι όλο δικό του. Η αναταραχή που επικράτησε το βράδυ της Κυριακής στα πάνελ, για το αν το "ικανοποιητικό" (!!!) 8,06% ανήκει στην ΕΛΙΑ ή στο Βενιζέλο, είναι ενδεικτικό του μέλλοντος του σχηματισμού αυτού.
  
  Ήταν επίσης η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση συγκεντρώνει αθροιστικά 30,77% και μιλά για ψήφο σταθερότητας, εμπιστοσύνης και συνέχισης των πολιτικών της. Πρώτη φορά και μόνο στη χώρα μας...
  
  Φέτος ήταν και η πρώτη φορά του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτο κόμμα, με διαφορά 4% από τη ΝΔ, και με 6 ευρωβουλευτές (5 περισσότερους από κάθε προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση). Πρώτη φορά Αριστερά στην Ελλάδα, η οποία δείχνει το δρόμο στην - όλο και πιο συντηρητική - Ευρώπη.
  
  Η παρέα μου με ρώτησε πώς το έκανα και τι έκανα. Ήταν απλό: μπήκα στο παραβάν, σταύρωσα Ανατροπή και το 'ριξα. Στις 25 Μαΐου 2014 ήταν η τέταρτη φορά μου...
 
 
 
Δημοσιεύτηκε στον "ΑΝΤΙΛΟΓΟ της Πιερίας" #25, 30-5-2014

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Το πρόγραμμα του 43ου Φεστιβάλ Ολύμπου

  Το Φεστιβάλ Ολύμπου επανέρχεται για 43η χρονιά, για να γεμίσει πολιτιστικά το καλοκαίρι μας. Με ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα, από άποψης περιεχομένου και πληρότητας. Τιμώμενες χώρες για τη φετινή διοργάνωση η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελβετία, οι οποίες θα συνεισφέρουν με συμμετοχές σε όλα τα είδη εκδηλώσεων.
  Το Φεστιβάλ Ολύμπου ξεπερνά φέτος τα συνηθισμένα, εντάσσοντας στο πρόγραμμά του νέους τύπους εκδηλώσεων, σε περισσότερους μάλιστα χώρους απ' ότι πέρυσι. Χοροθέατρο, κινηματογραφικές προβολές και παραστάσεις όπερας, στο θέατρο του πάρκου της Κατερίνης, την αρχαία Πύδνα και αλλού.
  Αν και είναι νωρίς ακόμη και δεν έχω διαβάσει σχετικά, ξεχώρισα κάποιες θεατρικές παραστάσεις που πρέπει οπωσδήποτε να παρακολουθήσω. Αυτές είναι: η Μαρία Πενταγιώτισσα του Μποστ, οι Τρωάδες του Ευρυπίδη, οι Πέρσες του Αισχύλου, (ίσως τα Παντρολογήματα του Γκόγκολ), ο Ιππόλυτος και οι Βάκχες του Ευρυπίδη. 
  Το Κόκκινο Βελούδο θα αναρτά ανακοινώσεις, ειδήσεις και κριτικές (δικές μου ή/και άλλων), καθ' όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Μένουμε λοιπόν συντονισμένοι και σε αναμονή. Καλό πολιτιστικό καλοκαίρι 2014...!

EΚΘΕΣΕΙΣ ΤΙΜΩΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ
                     Ιούλιος & Αύγουστος στο Κέντρο Μεσογειακών Ψηφιδωτών Δίου

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Μείνε! Η Αρκαδία ως θέμα στη χαρακτική μεταξύ 1490 και 1830. Σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Trier.

ΑΥΣΤΡΙΑ: Gustav Klimt Πρωτοπόρος του Μοντερνισμού-150ή επέτειος από την γέννησή του.

ΕΛΒΕΤΙΑ: Έκθεση αυθεντικών φωτογραφιών του Μουσείου φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, από τη συλλογή του Fred Boissonas (1958-1946).

ΙΟΥΛΙΟΣ
  • ΘΕΑΤΡΟ  
Κυριακή 6 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Φιλοκτήτης του Σοφοκλή
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου.
Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Mιχαήλ Μαρμαρινός, Αιμίλιος Χειλάκης.

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Μαρία Πενταγιώτισσα του Μποστ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μποσταντζόγλου.
Πρωταγωνιστούν:Γιάννης Μποσταντζόγλου, Δήμητρα Παπαδήμα, Γιάννης Αϊβάζης, Θανάσης Βισκαδουράκης.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Τρωάδες του Ευριπίδη
Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης.
Πρωταγωνιστούν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Στέλιος Μάϊνας, Μαρία Πρωτόπαππα, Άρης Λεμπεσόπουλος, Ζέτα Δούκα, Ιωάννα Παππά, Λένα Παπαληγούρα.

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης.
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κιμούλης, Δημήτρης Πιατάς, Φαίη Ξυλά, Θανάσης Αλευράς. 

  • ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟ
Σάββατο 5 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
ΜΑΜΑΖΑ Eifo Efi
Γιάννης Μανταφούνης, Φαμπρίς Μαζλιά και η Μάυ Ζάρυ.
Είσοδος Ελεύθερη

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Who owns the world - Wem gehort die Welt
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Κυριάκος Χατζηιωάννου.
Leonard Bertholet, Kiriakos Hadjiioannou, Anja Meser, Nancy Stamatopoulou.
Είσοδος Ελεύθερη
  •  ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 
Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Η Κοιμωμένη ξύπνησε της Ξένιας Καλογεροπούλου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Πρωταγωνιστούν: Αμαλία Αρσένη , Ανθή Ευστρατιάδου, Ορέστης Τζιόβας.
Θέατρο του Νέου Κόσμου

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014
Ανοιχτό Θέατρο Κολινδρού
Σάββατο 19 Ιουλίου 2014
Ανοιχτό Θέατρο Πάρκου Κατερίνης
Χάιντι (το κορίτσι των βουνών) της Γιοχάνα Σπίρι
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης.
Πρωταγωνιστούν: Βίβιαν Κοντομάρη, Χρήστος Τριπόδης, Ισιδώρα Σιδέρη, Πανάγος Ιωακείμ

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Μαγεμένος αυλός του W. A. Mozart
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Θανάσης Θεολόγης.
Πρωταγωνιστούν: Τάσος Παλαντζίδης, Ιωάννα Δελάκου, Μαίρη Σαουσοπούλου

  • ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014
Ανοιχτό Θέατρο Πάρκου Κατερίνης
More than honey του Markus Imhoof (ΕΛΒΕΤΙΑ)
Είσοδος ελεύθερη

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014
Ανοιχτό Θέατρο Πάρκου Κατερίνης
Ποντάροντας στον κύριο Ζούκερ του Dani Levi (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Είσοδος ελεύθερη

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Ανοιχτό Θέατρο Πάρκου Κατερίνης
Η άκρη του ουρανού του Fatih Akin (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Είσοδος ελεύθερη

  • ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΑ ΘΕΑΜΑΤΑ
Κυριακή 20 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Φίλιππος Πλιάτσικας, Μπάμπης Στόκας και Γεωργία Νταγκάκη

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ
Ηρώ Σαΐα – Ζαχαρίας Καρούνης – Νεοκλής Νεοφυτίδης

                                            ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

  • ΘΕΑΤΡΟ
Σάββατο 2 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Πέρσες του Αισχύλου
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Φέρτης, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Άκης Σακελλαρίου
Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Παντρολογήματα του Νικολάι Γκόγκολ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος.
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Χρήστος Λούλης

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Ιππόλυτος του Ευριπίδη
Σκηνοθεσία: Λυδία Κονιόρδου.
Πρωταγωνιστούν: Λυδία Κονιόρδου, Κουρής Νίκος, Θέμης Πάνου, Λήδα Πρωτοψάλτη
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
 
Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Βάκχες του Ευριπίδη
Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου.
Πρωταγωνιστούν: Αγλαΐα Παππά, Άρης Σερβετάλης, Άγγελος Παπαδημητρίου

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Λυσιστράτη του Αριστοφάνη
Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις.
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Καβογιάννη. Καίτη Κωνσταντίνου, Αντώνης Λουδάρος, Θανάσης Τσαλταμπάσης, Νάντια Κοντογεώργη

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Ωχ… Ηλέκτρα του Αλέξανδρου Καλίτση
Σκηνοθεσία: Άννα Παναγιωτοπούλου – Πέτρος Φιλιππίδης.
Πρωταγωνιστούν: Πέτρος Φιλιππίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης,Ελισάβετ Κωνσταντινίδη, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Κρατερός Κατσούλης

  • ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Κυριακή 10 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Το μαγικό κλειδί (Βασισμένο στο παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα Η καρδιά της βασιλοπούλας)
Κείμενο-σκηνοθεσία: Κάρμεν Ρουγγέρη. Πρωταγωνιστούν:Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ορέστης Καρύδας, Αλέξανδρος Κομπόγιωργας

  • ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΠΑΙΝΟΣ
Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014
Τιμώμενο πρόσωπο ΣΠΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

  • ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ
Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014
Αγιονέρι Δίου
Καθηγητής Δημήτρης Παντερμαλής – Πρόεδρος Μουσείου Ακρόπολης
Με τη συμμετοχή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών και της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής

  • ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΑ ΘΕΑΜΑΤΑ
Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014
Κάστρο Πλαταμώνα
Δημήτρης Ζερβουδάκης «Ζωής Παιχνίδια»

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014
Κάστρο Πλαταμώνα
Λιζέτα Καλημέρη, Φωτεινή Βελεσιώτου και Σοφία Νάτσιου

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014
Αλεξάνδρειο Ίδρυμα
ΦΙΛΙΠΠΟΣ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - Όπερα
Συνθέτης Σαράντης Κασσάρας

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014
Αρχαία Πύδνα
«Θαλασσογραφίες», μια θάλασσα τραγούδια
ΕΣΤΙΑ ΠΙΕΡΙΔΩΝ ΜΟΥΣΩΝ
 
Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Μάριος Φραγκούλης-Έλλη Πασπαλά
Ελληνικός Κινηματογράφος

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014
Κάστρο Πλαταμώνα
Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014Αρχαίο θέατρο Δίου
Αφιέρωμα στον Χρήστο Νικολόπουλο
Τραγουδούν: Κώστας Μακεδόνας, Γιώτα Νέγκα, Δημήτρης Μπάσης, Σοφία Παπάζογλου

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014
Κάστρο Πλαταμώνα
Χρήστος Θηβαίος - Μίλτος Πασχαλίδης
Κυριακή 17 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Στα μουσικά μονοπάτια της Αυστρίας
Β.Α. Μότσαρτ, Φ. Σούμπερτ, Α. Μπρούκνερ, Γκ. Μάλερ, Γ. Στράους και Φ. Λέχαρ.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ρεμούνδος, Ενορχήστρωση - Διεύθυνση Κώστας Δρακάκης
Είσοδος Ελεύθερη

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Χιώτης mambo
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Ορχήστρα «Πολυτονική»
Είσοδος Ελεύθερη

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014
Moop mama
Ο χώρος θα ανακοινωθεί προσεχώς

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014
Κέντρο Μεσογειακών Ψηφιδωτών Δίου
Αθάνατες μουσικές…. εν Χορδαίς
Χρήστος Κανέττης - βιολί και Anita Mitterer - βιόλα.
Therese von Bemberg - βιολί, Ιάσων Τζανάκος - βιόλα και Leo Morello - βιολοντσέλλο.

Παρουσίαση της συγγραφέως Σόνιας Μιχαηλίδου - ώρα έναρξης 19:30
Είσοδος Ελεύθερη

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014
Βυζαντινός Ναός Παναγίας Κονταριώτισσας
Αφιέρωμα στη Μικρά Ασία
Mextap Demir, Χαρά Καλατζίδου, Μαρίκα Φωτοπούλου

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Ματθαίος & Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης.
«Ψυχή και Σώμα»

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
Κατερίνη, Ο Τόπος - Οι Άνθρωποι (μουσικό-χορευτικό αφιέρωμα)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Χ. Χανδόλιας

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014
Αρχαίο θέατρο Δίου
“Το Σκιάχτρο” του Χρήστου Γιαννούλη
Με την συμμετοχή καλλιτεχνών της Λυρικής Σκηνής και την υποστήριξη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Με την ταυτότητα στο στόμα

 του Γιώργου Τσιάκαλου *

  Ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών. Έτοιμος να ξεκινήσει από το σπίτι του για τη «μάχη των μαχών»: τις πανελλαδικές εξετάσεις. Με μοναδικό εφόδιο, που επιτρέπεται, ένα μπουκάλι νερό. Με μοναδική εξάρτυση, που επιτρέπεται, ένα στυλό χρώματος μπλε. Με τις αμέτρητες πληροφορίες, που είχε αποθηκεύσει στο μυαλό του σε χιλιάδες ώρες σχολείου και φροντιστηρίου, να προσπαθούν να συμπτυχθούν μέσα σε κουτάκια που ονομάζονται «θέματα εξετάσεων».

  Λίγο πριν βγει από την πόρτα λύγισε κάτω από το βάρος της αμφιβολίας, της ανασφάλειας και της απελπισίας. Πήδηξε στο κενό κι έδωσε τέλος στα νιάτα του και στη ζωή του. Κρατώντας με τα δόντια του την αστυνομική του ταυτότητα, που υποχρεωτικά έπρεπε να έχει μαζί του στις εξετάσεις.

  Κάποιοι είπαν ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, γι' αυτό δεν πρέπει να του δώσουμε υπερβολική σημασία, κι ας εμφανίζεται πια σχεδόν σε κάθε εξεταστική περίοδο. Αλλά η ταυτότητα στο στόμα στοιχειώνει στις σκέψεις μου και μου επιβάλλει μια άλλη ανάγνωση -την πραγματική και αφτιασίδωτη- του τραγικού συμβάντος: οι εικόνες, τα τελευταία χρόνια, από τους πιο βάρβαρους πολέμους δείχνουν αιχμαλώτους να οδηγούνται στο αβέβαιο μέλλον τους με δεμένα τα χέρια στην πλάτη και την ταυτότητα στο στόμα. Όμως, ποιου εχθρού αιχμάλωτοι πολέμου είναι τα παιδιά μας και πώς είναι δυνατόν να μην ευθύνεται κανείς για το βίαιο θάνατο ενός αιχμαλώτου αυτού του ιδιότυπου κοινωνικού πολέμου;

  Κάθε χρόνο τέτοια εποχή περισσεύουν τα μεγάλα λόγια για το μέλλον των παιδιών, που είναι «ανοιχτό μπροστά τους και δεν περιορίζεται στο πανεπιστήμιο». Κάθε χρόνο άπειρες είναι οι δημόσιες παραινέσεις και οι συμβουλές, που φορτώνουν με τύψεις τους γονείς για ευθύνες που δεν μπορούν να αποσείσουν γιατί στην πραγματικότητα δεν τις έχουν, καθώς οι ίδιοι είναι δέσμιοι ενός παράλογου συστήματος. Κάθε χρόνο αναμασιούνται οι υποσχέσεις για «αλλαγές στο άδικο σύστημα» από όσους εκείνη τη στιγμή τυχαίνει να μη βρίσκονται στην εξουσία. Ένα μόνο δε λέγεται: ότι αυτή η χώρα έχει ανεπίτρεπτα μικρό αριθμό θέσεων στα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ότι, αρνούμενη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με αύξησή του και ορθολογική ανάπτυξη, εξαντλεί την κοινωνία υποβάλλοντας τη νέα γενιά, όχι σε εξέταση της ετοιμότητάς της για επιτυχείς σπουδές, αλλά σε διαγωνισμό από τον οποίο υποχρεωτικά, λόγω της φύσης κάθε διαγωνισμού, ένα ποσοστό υποψηφίων θα βγει να είναι «αποτυχημένο», κι ένα, ακόμη μεγαλύτερο, θα βγει απογοητευμένο από το «δώρο» που τελικά κέρδισε με τη συμμετοχή του.

  «Μα γίνεται αλλιώς;», ακούω εδώ και δεκαετίες από ανθρώπους, ιδιαίτερα των προνομιούχων τάξεων, και το ερώτημα υπονοεί ότι δε γίνεται αλλιώς. Ε, λοιπόν, γίνεται! Και γνωρίζουμε τα εμπόδια που δεν επιτρέπουν μέχρι σήμερα να γίνει αλλιώς: άγνοια, προκαταλήψεις, συντηρητικές ιδεολογικές αγκυλώσεις, προοπτική άντλησης κέρδους από την ύπαρξη μιας κουτσουρεμένης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος όσο «τα δικά μας παιδιά» έχουν άριστες πιθανότητες επιτυχίας ή έχουν στη διάθεσή τους εναλλακτικές λύσεις. Με όλα αυτά να κυριαρχούν, είναι αυτονόητη και η αποδοχή του παραλογισμού που αφορά στις δαπάνες για τα φροντιστήρια, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ κάθε «κοινωνικό μέρισμα»: σε 952,6 εκατομμύρια ευρώ ανέρχονταν οι δαπάνες των ελληνικών νοικοκυριών για τα νόμιμα -δηλωμένα- φροντιστήρια το έτος 2008 (σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ) και παρ' όλη τη σημερινή ανέχεια το συνολικό ποσό ελάχιστα μόνον έχει μειωθεί.

  Αναρωτιέμαι: Πόσο καιρό θ' αντέξουν οι άνθρωποι αυτής της χώρας να θυσιάζουν τη νεότητα, την ψυχική ισορροπία και το μέλλον των παιδιών τους, αιχμάλωτοι οι ίδιοι ενός ακήρυχτου αλλά υπαρκτού κοινωνικού πολέμου; Δε γνωρίζω την απάντηση. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι όσο δεν αλλάζουμε την κατάσταση, θα είμαστε συνένοχοι στην τραγωδία κάθε παιδιού που, αιχμάλωτο με την ταυτότητα στο στόμα, βρίσκει τόσο νωρίς το θάνατο.

* Ο Γιώργος Τσιάκαλος είναι ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής του ΑΠΘ.
 
πηγή: εφημ. "Αγγελιοφόρος της Κυριακής", 1-6-2014