Το νιώθω στο στήθος μου...

  Το νιώθω στο στήθος μου. Να εισχωρεί ύπουλα, αργά, βαθιά. Η αλήθεια είναι πως δε με εκπλήσσει και τόσο. Το περίμενα. Το είδα να έρχεται...

  Το είδα στις 5 Μάη του 2010, να βγαίνει μέσα από τη φλεγόμενη Marfin και να μπαίνει σε τηλεοπτικό παράθυρο. Αφού έκαψε και σκότωσε, κατηγόρησε τους "θύτες"...

  Το βλέπω 3 χρόνια τώρα, να βαραίνει τις μέρες μας. Να τις βαραίνει με τη λιτότητα, τις περικοπές, την καταστολή. Με τη φτώχεια και την απόγνωση στους δρόμους και τις γωνιές της πόλης. Με τη θλίψη στα μάτια των συνανθρώπων μας. Με το κενό μέλλον που περιμένει τη γενιά μας.

  Το βλέπω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ακόμα πιο καθαρά, να βρίζει και να απειλεί. Να αρνείται τους δημοκρατικούς θεσμούς. Να κυνηγά μετανάστες. Να αναλαμβάνει το ρόλο του κράτους, το οποίο σιωπεί. Να ονειρεύεται Χούντες μέσα στο Κοινοβούλιο.

  Τώρα όμως, που νιώθει να πιέζεται και να υποκύπτει υπό την πίεση της κοινωνίας, άρχισε πια να ξεσαλώνει επικίνδυνα. Άρχισε να χτυπά αγωνιστές, να προπηλακίζει δημάρχους (ακόμα και κοντινούς στην ιδεολογία του μίσους που εκπροσωπεί). Και χτες το βράδυ χτύπησε. Χτες το βράδυ μαχαίρωσε και σκότωσε...

  Το μαχαίρι χτύπησε 2 φορές τον Παύλο Φύσσα. Ήταν αρκετές για να τον σκοτώσει, στα 34 χρόνια του. Το μαχαίρι του παρακράτους χτήπησε στην καρδιά της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Το βάρος στο στήθος μας έγινε πια μαχαίρι στα χέρια τους. 

  Και χτυπάει...

Φ