Κανένας μόνος του στην κρίση! 12 μέτρα για την αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης

1. Απαλλαγή των βεβαιωμένα ανέργων από τα δημοτικά τέλη.

2. Κατάργηση των τροφείων στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και των συνδρομών στα προγράμματα των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου. Διευκόλυνση των εργαζόμενων και ανέργων γυναικών με την ανάπτυξη προγραμμάτων δημιουργικής απασχόλησης τις απογευματινές ώρες, αφού το υπουργείο «Παιδείας» σταδιακά καταργεί το ολοήμερο σχολείο.

3. Σύσταση γραφείου ανέργων σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ, ώστε να βοηθούνται οι άνεργοι στην ανεύρεση εργασίας ή να εντάσσονται σε επιδοτούμενα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης.

4. Καμιά απόλυση εργαζόμενου από το δήμο - πλήρης αξιοποίηση του υπάρχοντος δυναμικού.

5. Πρόσληψη ειδικευμένου προσωπικού στις υπηρεσίες υποστήριξης ευπαθών κοινωνικών ομάδων ή ενίσχυσή τους με δημοτικούς υπαλλήλους που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα ή κρίνονται «υπεράριθμοι». 

6. Προώθηση - ενίσχυση συνεργατικών θεσμών - μορφών αλληλέγγυας οικονομίας (π.χ. αγορές χωρίς μεσάζοντες, συνεταιρισμοί παραγωγής - κατανάλωσης), με στόχο την ανακούφιση - απασχόληση των ανέργων και των απόρων. Διεύρυνση των σημερινών δομών αλληλεγγύης (π.χ. κοινωνικού παντοπωλείου, κοινωνικού φαρμακείου, συσσιτίων για απόρους κ.ά.) και δημιουργία νέων.

7. Δωρεάν πρόσβαση των ανασφάλιστων σε όλες τις βαθμίδες φροντίδας υγείας.

8. Αναστολή πληρωμής των χρεών προς τον δήμο - χωρίς προσαυξήσεις - των ανέργων και  απόρων συμπολιτών μας, που δηλώνουν τεκμηριωμένα αδυναμία εξόφλησής τους.

9. Δωρεάν μετακίνηση των ανέργων με τα δημόσια αστικά-υπεραστικά μέσα μεταφοράς ή τα επιχορηγούμενα από το κράτος.
  
10. Έκδοση «Κάρτας Κοινωνικής Αλληλεγγύης» με δικαιούχους τους: ανέργους, χαμηλοσυνταξιούχους-δικαιούχους του ΕΚΑΣ, άπορους της Πρόνοιας, τρίτεκνες, πολύτεκνες, μονογονεϊκές οικογένειες και ΑΜΕΑ. Οι κάτοχοι της «Κάρτας Κοινωνικής Αλληλεγγύης» θα μπορούν να αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες σε προσιτές τιμές ή με έκπτωση, ύστερα από συμφωνία του οικείου Δήμου με τους εκπροσώπους της τοπικής αγοράς, η οποία  θα πρέπει να στηριχτεί με μέτρα και πρωτοβουλίες, π.χ. με την πλήρη απαλλαγή από δημοτικά τέλη για τρία χρόνια των νέων επιχειρήσεων που θα έχουν έδρα τη Θεσσαλονίκη. Η «Κάρτα Κοινωνικής Αλληλεγγύης» πρέπει να αντικαταστήσει και το ταπεινωτικό πιστοποιητικό απορίας που εκδίδουν οι ενορίες.

11. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, νερό και σταθερό τηλέφωνο με παρέμβαση της δημοτικής αρχής προς τους οργανισμούς παροχής τους.

12. Κανένα σπίτι στα νύχια των τραπεζιτών! Ο δήμος, σε συνεργασία με τις ομάδες κοινωνικής αλληλεγγύης και το Δικηγορικό Σύλλογο, παρέχει κάθε είδους υποστήριξη στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και αποτρέπει το ξεσπίτωμα των δανειοληπτών που αδυνατούν (λόγω ανεργίας ή συρρίκνωσης των εισοδημάτων τους) να είναι συνεπείς στην εξόφληση των δανείων τους.  

το Συντονιστικό της δημοτικής κίνησης 

"Θεσσαλονίκη - Ανοιχτή Πόλη"

Χρόνια Πολλά. Σε όλους ;

  Μέρες γιορτών, μέρες χαράς. Κόσμος στις αγορές μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά (το αν ψωνίζει είναι άλλη υπόθεση), συναντά γνωστούς, ανταλλάζει ευχές. Ευχετήριες κάρτες συλλόγων, κομμάτων, προσώπων για τα "Χρόνια Πολλά" και την "Καλή Χρονιά σε όλους". Όλα καλά μέχρι εδώ. Αυτό όμως το "σε όλους" με ξενίζει λίγο.
  
  Σκέφτομαι αυτούς που φρόντισαν και συνεχίζουν να φροντίζουν ώστε όχι απλά η χρονιά μας να μην είναι καλή, αλλά και τα χρόνια μας να μην είναι πολλά. Αυτούς που ανέβασαν τον ΕΦΚ στο πετρέλαιο, αναγκάζοντάς μας να στραφούμε σε άλλες μορφές θέρμανσης. Πιο οικονομικές αλλά πολύ λιγότερο υγιεινές, με συνέπειες τους θανάτους από μαγκάλια και την αιθαλομίχλη. Για να ευχαριστηθεί η τρόικα καταδικάζονται άνθρωποι σε θάνατο από αναθυμιάσεις και όλη η Ελλάδα να ζει σε πόλεις-θαλάμους αερίων. Να τους ευχηθούμε Χρόνια Πολλά...;
  
  Σκέφτομαι και αυτούς που φρόντισαν και συνεχίζουν να φροντίζουν για να συνεχιστούν οι ανθρωποκτόνες πολιτικές του Μνημονίου, στηρίζοντάς τες με κάθε τρόπο. Όταν μυρίζουν Χριστούγεννα ξεχύνονται σε πάσης φύσεως Ιδρύματα, Γηροκομεία και Δομές Φροντίδας ΑμεΑ για να εκφράσουν "την αγάπη και τη στήριξή τους στο συνάνθρωπο". Αυτές οι γαλάζιες στρατιές των "φιλάνθρωπων" είναι σαν τα σαλιγκάρια: αυτά βγαίνουν με τη βροχή, αυτοί βγαίνουν με τις γιορτές και με τις εκλογές. Να τους ευχηθούμε Χρόνια Πολλά...;
  
  Εύχομαι να ζήσουν πολλά χρόνια, πάρα πολλά χρόνια. Τόσα πολλά για να δουν την πολιτική τους να ανατρέπεται. Μέχρι τότε, Χρόνια Πολλά και Καλή Χρόνια σε όλους! Σχεδόν...

Φοίβος Τσικλιάς

Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, σφίγγουν οι... ρόλοι

του Θανάση Καρτερού

  Το θέαμα είναι σχεδόν πανηγυριώτικο: Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπά την πόρτα του Μαξίμου, έχει στηθεί γύρω του ένας κανονικός χορός των κλαμένων και των δαρμένων. Άλλοι μαλλιοτραβιούνται προκαταβολικά για το κακό που περιμένει την Ελλάδα. Άλλοι ψάχνουν νευρικά στα μπαούλα του εμφύλιου το φάρμακο που ανεβάζει το ηθικό - και κυρίως το ανήθικο. Άλλοι ακκίζονται ερωτικά και διαβλέπουν αταίριαστες σχέσεις και μεγάλους συνασπισμούς. Κι άλλοι προεξοφλούν επαναστατικά την προδοσία που μαγειρεύεται.

  Έχει πλάκα το θέαμα. Είναι κάπως ζαλισμένοι - έχουν ανάγκη κι αυτοί από μια βίαιη ωρίμανση. Έχει όμως και το πολιτικό του νόημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται και σφίγγουν οι... ρόλοι. Και ενώ από τη μια μεριά δεν σταμάτησε, ούτε πρόκειται να σταματήσει, η προσπάθεια να αποτραπεί το... κακό με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, από την άλλη αρχίζουν και οι σχεδιασμοί για το αύριο. Η κατάληψη θέσεων ούτως ώστε να μη βρεθούν κόμματα, αρχηγοί, πολιτευτές και συμφέροντα χωρίς εναλλακτικό σχέδιο. Ένα μπαλκόνι, ένα δωμάτιο, μια σουίτα, με τον νέο ξενοδόχο.

  Χαρακτηριστική η παιγνιώδης, αν και κάπως τρομώδης, κυριακάτικη ερώτηση του Σταύρου Ψυχάρη: Φαντασθείτε τον κ. Τσίπρα πρωθυπουργόν! Πώς σας φαίνεται; Μωρέ εμάς μια χαρά μας φαίνεται. Και δυο χαρές ακόμα. Εσύ όμως να μας πεις πώς σου φαίνεται. Ε, να πώς του φαίνεται: Ο κ. Τσίπρας φέρεται να εξετάζει το ενδεχόμενο κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να συνεργαστεί ακόμα και με τη Νέα Δημοκρατία! Που πάει να πει ότι όχι μόνο σφίγγουν οι ρόλοι, αλλά από το πολύ σφίξιμο έρχεται η έμπνευση για νέο θεατρικό. Με τίτλο ίσως "Η γιαγιά μας η καλή, πλέκει κάλτσες στην αυλή"...

  Διότι κάθε πολιτική γιαγιά, ανάλογα με τις βλέψεις της, πλέκει ρόλους για τον εαυτό της και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πολύ επαναστάτης τον θέλει πουλημένο - κι ετοιμάζεται να αγοράσει κοψοχρονιά. Ο μπουκωμένος νεο-ΠΑΣΟΚ - κι ετοιμάζεται για νέες μπουκιές. Ο ακροδεξιός κουκουλοφόρο -κι ετοιμάζει χημικά. Ο ναζί Πακιστανό - κι ετοιμάζει τον Παναγιώταρο. Ο βολεμένος βολικό - κι ετοιμάζει τον καναπέ. Και το πατριαρχείο της διαπλοκής του ετοιμάζει άμφια - back in business. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι δηλαδή. Γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν τα κακά νέα: Δεν απειλείται μόνο ο βιολιτζής τους αλλά και ο χαβάς τους...


πηγή: ΑΥΓΗ, 17-12-2013

Φοιτητές παγωμένοι κι ανεύθυνοι...

   Δευτέρα πρωί. Οι περιπτεράδες τακτοποιούν τις πρωινές εφημερίδες, τα super market παραλαμβάνουν κούτες κι εμείς ξεκινάμε για το μάθημα. Σημειωτέον ότι όλη αυτή κίνηση λαμβάνει χώρα στους 5 βαθμούς Κελσίου. Μπαίνοντας στο αμφιθέατρο νιώθουμε το δέρμα μας να σφίγγει, βλέπουμε γύρω μας κόκκινα μάγουλα και μύτες, γάντια, κασκόλ, σκούφους. Η καθηγήτρια παραδίδει με μπουφάν και περπατά πάνω-κάτω μπας και ζεσταθεί. Όσοι δεν μπορούμε να γράφουμε φορώντας γάντια, περιοριζόμαστε να σημειώνουμε τα βασικά...

  

  Τα παραπάνω δε συμβαίνουν στη Σκανδιναβία ή στον Καναδά. Συμβαίνουν στο ΑΠΘ, στο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας. Οι θερμοκρασίες Νευροκοπίου στους χώρους διδασκαλίας οφείλονται στην απομάκρυνση των θερμαστών λόγω διαθεσιμότητας. Εφόσον δεν υπάρχουν εργαζόμενοι για να διαχειριστούν τα συστήματα, η θέρμανση στο campus απλά δε λειτουργεί. Βιβλιοθήκες χωρίς βιβλιοθηκάριους (διαθεσιμότητα), αμφιθέατρα με έναν καθηγητή για 200 φοιτητές (παύση προσλήψεων διδακτικού προσωπικού) και διάδρομοι με σκουπίδια (λήξη συμβάσεων καθαριστριών). Όλα αυτά κοντά στους 0 βαθμούς Κελσίου.

  

  Στο μυαλό μου έρχεται μια πρωινή εκπομπή την προηγούμενη εβδομάδα. Τηλεφωνική επικοινωνία με Θεσσαλονίκη, όπου μια φοιτήτρια παρουσιάζει την (παγωμένη) εικόνα του Ιδρύματος. Ο βουλευτής κ.Τζαβάρας ωρύεται γιατί "σε κοτζάμ ΑΠΘ δε βρίσκεται ένας Χριστιανός να πάει να ανοίξει τη θέρμανση". Η παρουσιάστρια συμφωνεί χαζογελώντας και κατηγορεί τους "ανεύθυνους καθηγητές" που "αφήνουν τα παιδιά να κρυώνουν". Αυτός ο σουρρεαλισμός συνεχίστηκε με τους δύο να δίνουν ρεσιτάλ κυνισμού και τη φοιτήτρια να έχει αποδειχθεί σχεδόν τεμπέλα που κάθεται και δεν πάει να ανάψει τα καλοριφέρ.

  

  Όσο ο κ.βουλευτής ωρυόταν, εμείς συνεχίζαμε να παγώνουμε. Κάποιοι συμφοιτητές πρότειναν να φέρουμε βότκα ή κάνα τσιπουράκι, για να αντέξουμε τα τρίωρα μαθήματα. Άλλοι γέλασαν, άλλοι συμφώνησαν. Μερικοί συζητούσαν περί ξηρών καρπών και μεζέδων, διότι ως γνωστόν αλκοόλ με ποίηση ξεροσφύρι, βαράει στο κεφάλι. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δεν έτρεξε να ανάψει τη θέρμανση...

  

  Με τέτοια ανεύθυνη νεολαία, πώς θα πάει μπροστά ο τόπος;

 

 πηγή: "αντίΛΟΓΟΣ της Πιερίας", 13-12-2013

Βενεζουέλα: Μπορεί και χωρίς τον Τσάβες!

  Την πιο κρίσιμη ίσως δοκιμασία μετά τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη Ούγκο Τσάβες, τον περασμένο Απρίλιο, πέρασε την Κυριακή το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας, κερδίζοντας τις περισσότερες ψήφους στις αυτοδιοικητικές εκλογές και διατηρώντας τον έλεγχο στα δύο τρίτα των δήμων της χώρας.

  Με καταμετρημένες ψήφους στους 257 από τους 337 δήμους, το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSUV) συγκεντρώνει το 49,2 % των ψήφων έναντι του 42,7 % της αντιπολίτευσης (MUD), όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος της εκλογικής επιτροπής. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας κερδίζει 196 δήμους, έναντι 53 για τον βασικό συνασπισμό της Δεξιάς. Τα τελικά αποτελέσματα δεν έχουν ακόμη οριστικοποιηθεί σε 80 δήμους.

  Η δεξιά αντιπολίτευση κατάφερε να διατηρήσει τον έλεγχό της στην πρωτεύουσα Καράκας και στο δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, το Μαρακαΐμπο. Ακόμη και στο Καράκας, πάντως, το Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε σημαντικές επιτυχίες, όπως η επανεκλογή με ποσοστό 55% του υποψηφίου του Χόρχε Ροντρίγκες στο Λιμπερταδόρ, τον μεγαλύτερο δήμο της πρωτεύουσας.

  Σε ομιλία του μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νίκολας Μαδούρο, έκανε λόγο για μια "μεγάλη νίκη" που υποδηλώνει ότι "η μπολιβαριανή επανάσταση συνεχίζεται με μεγαλύτερη δυναμική". Παρ' ότι οι δημοτικές εκλογές δεν συγκεντρώνουν συνήθως το ενδιαφέρον των προεδρικών ή των κοινοβουλευτικών στη Βενεζουέλα, η αναμέτρηση της Κυριακής είχε ιδιαίτερη σημασία, καθώς η βενεζουελάνικη Δεξιά είχε προσπαθήσει να δώσει σε αυτήν το χαρακτήρα δημοψηφίσματος για τη δημοτικότητα της σημερινής κυβέρνησης.

  Η αποτυχία της αντιπολίτευσης να εκπληρώσει τους στόχους της -να ξεπεράσει σε ψήφους την κυβερνητική παράταξη ή να αποσπάσει περισσότερους δήμους- προκάλεσε έντονη απογοήτευση. "Έκανα ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν" ήταν η απολογητική δήλωση του ηγέτη του MUD, Ενρίκε Καπρίλες, που πρόσθεσε ότι παρόλα αυτά "η Βενεζουέλα δεν έχει έναν ιδιοκτήτη" και ότι "μια διχασμένη χώρα χρειάζεται διάλογο".

  Για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που αποτελεί καθαρή ήττα της στρατηγικής που επένδυε στο φρενάρισμα και στο πισωγύρισμα των κοινωνικών και επαναστατικών κατακτήσεων του λαού της Βενεζουέλας κάνει λόγο σε δήλωση του ο Κώστας Ήσυχος, υπεύθυνος για την Εξωτερική και Αμυντική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. "Οι κοινωνικές και οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς στη χώρα μας θα συνεχίσουν την αλληλέγγυα πολιτική και δράση τους έτσι ώστε η Βολιβαριανή διαδικασία να ενδυναμωθεί, όπως εξ άλλου οι υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, οι οποίες επίσης αγωνίζονται για ένα αντινεοφιλελεύθερο, αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό μέλλον" σημειώνει.


πηγή: ΑΥΓΗ, 10-12-2013

Οι πρώτοι "Προβολείς Ομίχλης" !

 Το άρθρο της στήλης μου "Προβολείς Ομίχλης" στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας "αντίΛΟΓΟΣ της Πιερίας", που κυκλοφόρησε στις 6 Δεκεμβρίου 2013. Ο "αντίΛΟΓΟΣ" κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή στα περίπτερα. Αναζητήστε τον!

  Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 μια σφαίρα ήρθε να συνταράξει τα θεμέλια της "κοινωνικής γαλήνης" που καλλιεργούσε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή. Η σφαίρα χτύπησε και σκότωσε το 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, βρίσκοντας στην καρδιά όλη την ελληνική νεολαία. Οι μαθητές είδαν να σκοτώνεται ένας συνομήλικός τους χωρίς αιτία κι αφορμή, για τον τσαμπουκά ενός ειδικού φρουρού. Στο πρόσωπο του Αλέξη η ελληνική κοινωνία αναγνώρισε το γιο, τον εγγονό, το μικρό αδερφό της.

  

  Η σφαίρα αυτή ξεχείλισε το ποτήρι της οργής. Ένα ποτήρι που γέμιζε από τη λιτότητα και τις περικοπές αφενός και από τα σκάνδαλα και τις σπατάλες αφετέρου. Από μια νέα γενιά που έβλεπε πως το μέλλον που της ετοιμάζουν δεν τη χωράει και δεν της αξίζει. Από μια κοινωνία που ένιωθε το χέρι της κυβέρνησης στην τσέπη της και το πιστόλη του ειδικού φρουρού στον κρόταφό της.

  

  Το κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε από το ίδιο κιόλας βράδυ της δολοφονίας έφερε στο προσκήνιο τα προβλήματα, τα αιτήματα και τις αγωνίες των νέων της χώρας. Το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης και περισσότερες ελευθερίες ενώθηκε με το αίτημα για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Στις κινητοποιήσεις ενώθηκαν και οι κλάδοι των εργαζομένων, προβάλλοντας ο καθένας παράλληλα και τα δικά του αιτήματα. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν καταστολή, τρομοκρατία, συκοφάντηση.

  

  Τα χημικά και το ξύλο δε δίνουν απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα. Βαφτίζοντας μια ολόκληρη γενιά "κουκουλοφόρους" τη συκοφαντείς και δε λύνεις το πρόβλημά της. Όσο τα αιτήματα του Δεκέμβρη μένουν αναπάντητα, η μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου θα εμπνέει τους αγώνες της γενιάς μας.

Η αντιφατική προέλαση της Αριστεράς

του Χριστόφορου Βερναρδάκη

  Οι ε­κλο­γές του 2012 συ­μπύ­κνω­σαν στο α­πο­τέ­λε­σμά τους την ε­πί­δρα­ση των δύο κύ­ριων διαι­ρε­τι­κών το­μών που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τη ση­με­ρι­νή συ­γκρό­τη­ση του ελ­λη­νι­κού κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος: α) τη διαί­ρε­ση Αρι­στε­ρά / Δε­ξιά και β) τη διαί­ρε­ση σε «μνη­μο­νια­κές» και «α­ντι­μνη­μο­νια­κές» δυ­νά­μεις. Οι δύο (ε­πάλ­λη­λες) αυ­τές το­μές εί­χαν ως α­πο­τέ­λε­σμα τον πο­λω­μέ­νο πο­λυ­κομ­μα­τι­σμό που προέ­κυ­ψε α­πό τις ε­κλο­γές του 2012 και την άρ­ση της με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής διαί­ρε­σης σε Δε­ξιά / Δη­μο­κρα­τι­κές Δυ­νά­μεις, που εί­χε α­πορ­ρο­φή­σει την «Αρι­στε­ρά» και που εί­χε λά­βει κυ­ρίως με­τά το 1996 τη μορ­φή ε­νός σκλη­ρού δι­κομ­μα­τι­κού καρ­τέλ. Οι δύο αυ­τές διαι­ρε­τι­κές το­μές βά­θυ­ναν α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τά τις ε­κλο­γές του 2012 στο έ­δα­φος μιας α­κό­μη σκλη­ρό­τε­ρης νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής και ε­πέ­δρα­σαν κα­τα­λυ­τι­κά στην ε­ξέ­λι­ξη της μορ­φής των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων, κα­θώς και στη ση­με­ρι­νή ε­κλο­γι­κή ε­πιρ­ροή τους. Ενά­μι­ση χρό­νο με­τά οι ση­μα­ντι­κό­τε­ρες αλ­λα­γές που έ­χουν συ­ντε­λε­στεί στο κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα εί­ναι οι ε­ξής:
 
Απο­δό­μη­ση του ΠΑ­ΣΟ­Κ

 
  Η α­πό­λυ­τη ταύ­τι­ση του ΠΑ­ΣΟΚ με την ΝΔ έ­χει α­κυ­ρώ­σει τη κα­τα­στα­τι­κή θε­με­λια­κή βά­ση της ι­στο­ρι­κής του συ­γκρό­τη­σης ως κόμ­μα­τος της α­ντι-δε­ξιάς δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης. Η ε­ξέ­λι­ξη αυ­τή έ­χει με τη σει­ρά της α­πο­δο­μή­σει το πα­λιό μα­ζι­κό κόμ­μα και έ­χει θρυμ­μα­τί­σει την πο­λι­τι­κή και ε­κλο­γι­κή του ε­πιρ­ροή. Φυ­σιο­λο­γι­κά, η πα­λαιά κοι­νω­νι­κή ε­κλο­γι­κή βά­ση του κόμ­μα­τος, δη­λα­δή η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία της μι­σθω­τής ερ­γα­σίας δη­μό­σιου και ι­διω­τι­κού το­μέα με με­γά­λα τμή­μα­τα των με­σαίων και μι­κρο­α­στι­κών τά­ξεων, με­τα­κι­νεί­ται προς τον «κε­ντρι­κό» πλέ­ον παί­κτη του α­ρι­στε­ρού φά­σμα­τος που εί­ναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι πι­θα­νό­τη­τες το ΠΑ­ΣΟΚ να μην υ­περ­βεί αυ­τό­νο­μα το ε­κλο­γι­κό ό­ριο του 3% γί­νο­νται κά­θε μέ­ρα και πε­ρισ­σό­τε­ρες.

 
Η συρ­ρί­κνω­ση της ΔΗ­ΜΑ­Ρ
   
  Ανά­λο­γη πο­ρεία συρ­ρί­κνω­σης έ­χει α­κο­λου­θή­σει και η ΔΗ­ΜΑΡ. Η συμ­με­το­χή της στην κυ­βέρ­νη­ση υ­πο­νό­μευ­σε δο­μι­κά την το­πο­θέ­τη­σή της στο κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα, α­φού α­πο­δυ­νά­μω­σε τη συ­σχέ­τι­σή της με τις δύο βα­σι­κές διαι­ρε­τι­κές το­μές του κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος και ρευ­στο­ποίη­σε την αρ­χι­κή της το­πο­θέ­τη­ση στον «κε­ντρο-α­ρι­στε­ρό» ά­ξο­να και στον «α­ντι­μνη­μο­νια­κό» ά­ξο­να. Η ρευ­στο­ποίη­ση αυ­τή ε­νι­σχύ­θη­κε κα­τό­πιν α­πό το γε­γο­νός ό­τι α­πέ­τυ­χε στην κε­ντρι­κή της στρα­τη­γι­κή να λει­τουρ­γή­σει ως veto player ε­ντός της κυ­βερ­νη­τι­κής πλειο­ψη­φίας, δη­λα­δή στον πα­ρά­γο­ντα ε­κεί­νο του ο­ποίου η συ­ναί­νε­ση εί­ναι α­να­γκαία για την πα­ρα­γω­γή πο­λι­τι­κών α­πο­φά­σεων. Η πρά­ξη διέ­ψευ­σε τις προσ­δο­κίες α­να­γκά­ζο­ντάς την να στη­ρί­ζει α­κραίες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες και α­ντι­κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές και ο­δη­γώ­ντάς την τε­λι­κά στην έ­ξο­δο α­πό την κυ­βέρ­νη­ση. Ωστό­σο, η ε­πι­λο­γή αυ­τή δεν α­πο­κα­τέ­στη­σε τα πράγ­μα­τα, α­φού δεν ή­ρε την αμ­φί­ση­μη το­πο­θέ­τη­ση του κόμ­μα­τος στις βα­σι­κές διαι­ρε­τι­κές το­μές. Ο δεί­κτης «πο­λι­τι­κής χρη­σι­μό­τη­τας» της ΔΗ­ΜΑΡ έ­χει φτά­σει στο να­δί­ρ, α­φού δεν α­φαι­ρεί και δεν προ­σθέ­τει ού­τε στην «κυ­βέρ­νη­ση» ού­τε στην «α­ντι­πο­λί­τευ­ση».
Η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κρί­ση του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΔΗ­ΜΑΡ έ­χει θέ­σει το ε­ρώ­τη­μα αν υ­πάρ­χει χώ­ρος για τη συ­γκρό­τη­ση ε­νός τρί­του (κε­ντρο­α­ρι­στε­ρού) πό­λου στην πο­λι­τι­κή σκη­νή.

 
Μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει τρί­τος πό­λος;
   
  Η α­πά­ντη­ση εί­ναι σα­φής αυ­τήν τη στιγ­μή, ό­χι. Πρώ­το­ν, για­τί ο λε­γό­με­νος τρί­τος πό­λος, έ­τσι ό­πως ε­ξαγ­γέ­λε­ται του­λά­χι­στον, δεν το­πο­θε­τεί­ται σε κα­νέ­ναν α­πό τους δύο διαι­ρε­τι­κούς ά­ξο­νες του κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος. Δεύ­τε­ρο­ν, ε­πο­μέ­νως δεν συ­γκρο­τεί κά­ποιο μπλοκ στο πε­δίο των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­μεων και των κοι­νω­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Τρί­το­ν, για­τί α­πο­τε­λεί­ται α­πό πα­λαιά πρό­σω­πα που συμ­βο­λο­ποιούν την α­πα­ξίω­ση της κοι­νής γνώ­μης προς το πα­λαιό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Οσοι πα­ραλ­λη­λί­ζουν αυ­τόν τον τρί­το πό­λο με τη συ­γκρό­τη­ση προ­δι­κτα­το­ρι­κά της Ενω­σης Κέ­ντρου ως α­να­χώ­μα­τος στην ε­κλο­γι­κή ά­νο­δο της Ε­ΔΑ, πα­ρα­γνω­ρί­ζουν το γε­γο­νός ό­τι η Ενω­ση Κέ­ντρου συ­γκρο­τή­θη­κε μεν α­πό α­στι­κό και κα­θε­στω­τι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, ω­στό­σο η α­ντι­κει­με­νι­κή της κοι­νω­νι­κή και ε­κλο­γι­κή κί­νη­ση το­πο­θε­τή­θη­κε στη βα­σι­κή διαί­ρε­ση της με­τεμ­φυ­λια­κής πε­ριό­δου και ε­πο­μέ­νως μπό­ρε­σε να λει­τουρ­γή­σει συ­σπει­ρω­τι­κά για τις λαϊκές τά­ξεις στο πε­δίο της πο­λι­τι­κής τους α­ντι­προ­σώ­πευ­σης. Το ση­με­ρι­νό εγ­χεί­ρη­μα, α­ντί­θε­τα, ο­ρί­ζε­ται ως «υ­πο­σύ­στη­μα» της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης δια­κυ­βέρ­νη­σης.
 
Ανα­κα­τα­τά­ξεις στο χώ­ρο της «Δε­ξιάς»
   
  Βε­βαίως μια κοι­νή ε­κλο­γι­κή κά­θο­δος δια­φό­ρων τέ­τοιων δυ­νά­μεων, ΠΑ­ΣΟ­Κ, ΔΗ­ΜΑ­Ρ, «58» κ.λπ., θα έ­δι­νε πι­θα­νό­τη­τες ε­κλο­γι­κής ε­πι­βίω­σης σε έ­να μέ­ρος του πο­λι­τι­κού τους προ­σω­πι­κού, ό­μως σε ε­πί­πε­δα της τά­ξης του 4-6%. Δύ­σκο­λα μά­λι­στα θα ά­θροι­ζαν τα πο­σο­στά των ε­πι­μέ­ρους συ­νι­στω­σών τους.
 
  Στο χώ­ρο αυ­τό η κα­τά­στα­ση πε­ρι­γρά­φε­ται α­πό την κρί­ση και συρ­ρί­κνω­ση της ΝΔ, την ά­νο­δο και αν­θε­κτι­κό­τη­τα της Χρυ­σής Αυ­γής, και τη σχε­τι­κή αν­θε­κτι­κό­τη­τα των Α­ΝΕΛ. Η ε­ξέ­λι­ξη της ΝΔ ο­ρί­ζε­ται α­πό την ορ­γα­νι­κή σύμ­φυ­ση νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και κρα­τι­κού (α­κρο­δε­ξιού) αυ­ταρ­χι­σμού. Η με­τα­κί­νη­ση αυ­τή έ­χει αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά το πρό­τυ­πο του μα­ζι­κού κόμ­μα­τος της φι­λε­λεύ­θε­ρης κε­ντρο­δε­ξιάς, πά­νω στο ο­ποίο πο­ρεύ­τη­κε το κόμ­μα με­τά το 1974. Ταυ­τό­χρο­να, η πρω­το­φα­νής κοι­νω­νι­κή κρί­ση έ­χει α­πε­λευ­θε­ρώ­σει με­γά­λα κομ­μά­τια της πα­ρα­δο­σια­κής ελ­λη­νι­κής δε­ξιάς στρέ­φο­ντάς τα προς την εξ­τρε­μι­στι­κή ά­κρα δε­ξιά και την Χρυ­σή Αυ­γή. Η ΝΔ ε­πο­μέ­νως «ρευ­στο­ποιεί­ται» τρό­πον τι­νά α­πό δύο με­τα­κι­νή­σεις. Η πρώ­τη προς την α­κρο­δε­ξιά, η δεύ­τε­ρη προς τον κε­ντρο­δε­ξιό «με­σαίο χώ­ρο». Ο δεύ­τε­ρος εί­ναι αυ­τήν τη στιγ­μή κο­νιορ­το­ποιη­μέ­νος σε μι­κρές πο­λι­τι­κές ο­μά­δες ε­ντός και ε­κτός της ΝΔ, ε­νώ α­πό αυ­τήν τη δε­ξα­με­νή κα­τα­φέρ­νει μέ­χρι στιγ­μής να συ­ντη­ρεί­ται το κόμ­μα των Α­ΝΕΛ εκ­φρά­ζο­ντας τμή­μα­τα της λαϊκής δε­ξιάς που δεν έλ­κο­νται α­πό την α­κρο­δε­ξιά και το φα­σι­σμό. Ο πρώ­τος ό­μως χώ­ρος, αυ­τός της α­κρο­δε­ξιάς, α­πο­τε­λεί έ­να υ­παρ­κτό ε­κλο­γι­κό κίν­δυ­νο για το «θε­σμι­κό» κόμ­μα της Δε­ξιάς, στο μέ­τρο που τα δύο κόμ­μα­τα τεί­νουν να κι­νη­θούν σε ό­μο­ρες σφαί­ρες ε­κλο­γι­κής ε­πιρ­ροής. Το πρό­βλη­μα της ση­με­ρι­νής ΝΔ εί­ναι το στρα­τη­γι­κό δί­λημ­μα: θα κι­νη­θεί ε­ντο­νό­τε­ρα προς την α­κρο­δε­ξιά ελ­πί­ζο­ντας να συ­γκρα­τή­σει την ά­νο­δο της Χρυ­σής Αυ­γής, αλ­λά δια­κιν­δυ­νεύο­ντας με­γα­λύ­τε­ρη φθο­ρά α­πό το «με­σαίο χώ­ρο» ή θα κι­νη­θεί προς το «με­σαίο χώ­ρο» δια­κιν­δυ­νεύο­ντας λό­γω και της οι­κο­νο­μι­κή κρί­σης την ε­κτί­να­ξη του α­κρο­δε­ξιού εξ­τρε­μι­σμού.

 
Η ε­κλο­γι­κή ά­νο­δος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

   
  Η ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία ο­ρί­ζε­ται, τέ­λος, α­πό τη δια­φαι­νό­με­νη ε­κλο­γι­κή ά­νο­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την

α­πορ­ρό­φη­ση ό­λων των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών α­πό την προσ­δο­κία μιας «αλ­λα­γής στην κυ­βέρ­νη­ση». Η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη α­δυ­να­μία των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων (πλην ε­ντε­λώς με­μο­νω­μέ­νων ε­ξαι­ρέ­σεων) να α­να­τρέ­ψουν εί­τε συ­νο­λι­κά εί­τε εν μέ­ρει την α­σκού­με­νη πο­λι­τι­κή, έ­χει ε­πε­νερ­γή­σει σε έ­να ψυ­χο­λο­γι­κό κλί­μα που ο­ρί­ζε­ται α­πό δύο συν­θή­κες. Την πο­λι­τι­κή α­πο­γοή­τευ­ση και την α­νά­θε­ση της ελ­πί­δας στην «τε­λευ­ταία ευ­και­ρία». Με άλ­λα λό­για, η ε­κλο­γι­κή ά­νο­δος εί­ναι α­ντι­στρό­φως α­νά­λο­γη της ση­με­ρι­νής κοι­νω­νι­κής ε­νερ­γο­ποίη­σης. Και αυ­τό α­πο­τε­λεί τη με­γα­λύ­τε­ρη α­ντί­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δια­κιν­δυ­νεύει να βρε­θεί με έ­να με­γά­λο ε­κλο­γι­κό πο­σο­στό το ο­ποίο, ό­μως, να μην συμ­βα­δί­ζει με μια ποιο­τι­κή και πο­σο­τι­κή αλ­λα­γή στο χώ­ρο των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των.
 
  Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της «α­νά­θε­σης» λει­τουρ­γεί α­ντι­κει­με­νι­κά σε βά­ρος της ε­πιρ­ροής των άλ­λων κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σεων της α­ρι­στε­ράς. Το ΚΚΕ εμ­φα­νί­ζει στα­σι­μό­τη­τα, ε­νώ πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις ό­πως η Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ ή οι Οι­κο­λό­γοι-Πρά­σι­νοι δεν δη­μιουρ­γούν α­ξιο­ση­μείω­τα ε­κλο­γι­κά ρεύ­μα­τα, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι ει­δι­κά η πρώ­τη εμ­φα­νί­ζει α­ξιό­λο­γη κοι­νω­νι­κή διείσ­δυ­ση. 

πηγή:  ΕΠΟΧΗ, 8-12-2013

Η δημοτική τηλεόραση στην υπηρεσία των «5 δημάρχων»

  Τις τελευταίες  μέρες η δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης διαφημίζει συνέντευξη «των 5 δημάρχων» που πρόκειται δοθεί στην TV100 το απόγευμα της ερχόμενης Κυριακής.

  H διαφήμιση της εκπομπής, αντικειμενικά, αποτελεί ανέξοδη πολιτική και προεκλογική προβολή των πέντε, κατά δήλωσή τους, «ανεξάρτητων» (!) υποψηφίων δημάρχων, έξι μήνες πριν τη διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών.

  Το γεγονός ανακαλεί αυθόρμητα στη μνήμη μας τα αλήστου μνήμης τηλεοπτικά ήθη και τα έθιμα της εποχής Παπαγεωργόπουλου, τα οποία δεν είχε ακολουθήσει έως τώρα η διοίκηση Μπουτάρη.     

  Επειδή δεν θεωρούμε καθόλου πειστικές εξηγήσεις του τύπου «προβάλλουμε την εκπομπή και όχι τους πέντε δημάρχους», που ως γνωστόν εκλέχτηκαν με την υποστήριξη των κομμάτων του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας, καλούμε τη διοίκηση της ΔΕΠΘΕ,  τηρώντας τη δημοσιογραφική δεοντολογία, να απέχει από κάθε προνομιακή προβολή των προσωπικών στρατηγικών ή πολιτικών φιλοδοξιών του κ. Μπουτάρη, που δεν παραλείπει να τις συγχέει με το θεσμικό του ρόλο ως δημάρχου της πόλης.

  Ο δήμος δεν είναι «του πρώτου ανδρός αρχή», αλλά κύτταρο άμεσης δημοκρατίας. Τα δημοτικά ΜΜΕ πρέπει να λειτουργούν ως δημόσιο βήμα ισηγορίας για όλους τους πολίτες.

Γραφείο Τύπου της δημοτικής παράταξης

 "Θεσσαλονίκη - Ανοιχτή Πόλη"

Ο χαμαιλεοντισμός της Μαρίν Λεπέν

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

  
  Στέλεχος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου επί ηγεσίας Ζαν Μαρί Λεπέν, ο Ιβ Μπλο εξανίσταται με τα καμώματα της κόρης του 85χρονου πολιτικού: «Η Μαρίν Λεπέν είναι η τελευταία μαρξίστρια στη Δύση», γράφει με αφορμή το τελευταίο βιβλίο της, για να προσθέσει: «Οι ψηφοφόροι της, που ανησυχούν για τη μετανάστευση και την ασφάλεια, θα εκπλαγούν με το χάσμα ανάμεσα στις δικές τους αγωνίες και τις αναζητήσεις της Κόκκινης Μαρίν»!
 
  Παρά την εξόφθαλμη υπερβολή τους, οι αντιδράσεις του Μπλο έχουν μια ορισμένη βάση. Στην προσπάθειά της να διευρύνει περαιτέρω την εκλογική βάση του Εθνικού Μετώπου, πέρα από το 18% που απέσπασε στις περυσινές προεδρικές εκλογές, η Μαρίν Λεπέν εμφανίζει ένα περισσότερο δημοκρατικό προσωπείο, αποστασιοποιείται από ακραίες ρατσιστικές θέσεις και καταφεύγει συστηματικά στην κοινωνική δημαγωγία, με ιδεολογικά δάνεια ακόμη και από τη μαρξιστική Αριστερά. 

   Επιδιώκοντας να γίνει αποδεκτή από τις γαλλικές ελίτ ως ισότιμος πολιτικός παίκτης, η Μαρίν Λεπέν διαφοροποιήθηκε από τον αντισημιτισμό του πατέρα της,ο οποίος είχε δηλώσει κάποτε ότι οι θάλαμοι αερίων αντιπροσωπεύουν «μια υποσημείωση της Ιστορίας». Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν δήλωσε πρόσφατα, στη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου με τον ηγέτη της ολλανδικής Ακροδεξιάς, Χερτ Βίλντερς: «Δεν έχω τίποτα εναντίον του κράτους του Ισραήλ». Ο νέος ρατσισμός της Μαρίν Λεπέν έχει όχι φυλετικό, αλλά πολιτικό περιεχόμενο και στρέφεται εναντίον όχι των Εβραίων, αλλά των μουσουλμάνων μεταναστών. Από την πλευρά του, ο Βίλντερς, με το κόμμα του οποίου το Εθνικό Μέτωπο σχημάτισε ενιαίο μπλοκ ενόψει των ευρωεκλογών, χαρακτηρίζει δημοσίως τους μουσουλμάνους «γουρούνια» και χρηματοδοτείται από το Middle East Forum, φιλοϊσραηλινό ίδρυμα που εδρεύει στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.
  Αλλά εκεί που η μεταμόρφωση του Εθνικού Μετώπου αποκτά οβιδιακές διαστάσεις, είναι στο κοινωνικό ζήτημα. Ξεφυλλίζοντας το τελευταίο βιβλίο της Μαρίν Λεπέν, έχει κανείς ώρες ώρες την αίσθηση πως διαβάζει κείμενο μαρξιστή κοινωνιολόγου. Καυτηριάζει τον «ούλτρα φιλελευθερισμό» ως «ιδεολογία μιας κυρίαρχης, παγκοσμιοποιημένης τάξης, γέννημα ενός αχαλίνωτα φιλελεύθερου καπιταλισμού, ο οποίος υπηρετεί τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας». Με εξόχως βλάσφημες, για τα πολιτικά ήθη της παραδοσιακής Δεξιάς, εκφράσεις χαρακτηρίζει το κατά Ανταμ Σμιθ «αόρατο χέρι της αγοράς» ως «το Αγιο Πνεύμα της νεοφιλελεύθερης θεολογίας». Στη βιτριολική κριτική της εναντίον της παγκοσμιοποίησης επιστρατεύει, πέραν του Ντε Γκωλ και του Ρούζβελτ, τον Οργουελ, τον Μπρεχτ και τον Μαρξ.
 
  Ο Ζαν Μαρί Λεπέν ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο ως κατεξοχήν κόμμα των ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρών επιχειρήσεων, που πιέζονται από τους φόρους και εχθρεύονται το κοινωνικό κράτος. Εθνικιστής στην εξωτερική πολιτική και ρατσιστής στο κοινωνικό πεδίο, παρέμενε κατά βάση νεοφιλελεύθερος στην οικονομική του φιλοσοφία και δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Ρόναλντ Ρέιγκαν. Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν υπερασπίζεται «ένα ισχυρό κράτος, που θα βάλει χαλινάρι στο χρηματιστικό κεφάλαιο και στην κερδοσκοπία», θα εθνικοποιήσει τις προβληματικές τράπεζες και θα αναλάβει τον «στρατηγικό σχεδιασμό» της οικονομίας, επαναφέροντας την προβληματική του Σαρλ ντε Γκωλ. Ξεπερνώντας το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας στην κριτική έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Μαρίν Λεπέν τάσσεται ευθέως υπέρ της εξόδου από το ευρώ –κατά προτίμηση, μαζί με την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και το Βέλγιο– και της προσφυγής σε μέτρα προστατευτισμού για τόνωση της ανάπτυξης.

  Τον διεμβολισμό της κοινωνικής βάσης τόσο των Γκωλικών όσο και της Αριστεράς διευκολύνουν και οι θέσεις της στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Τάσσεται υπέρ της εξόδου της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ και επιδιώκει την αποκατάσταση της γεωπολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας έναντι των ΗΠΑ. Επιπλέον, η Μαρίν Λεπέν προτείνει μια προνομιακή εταιρική σχέση της Γαλλίας με τη Ρωσία, καυτηριάζοντας τη «δαιμονοποίηση της Ρωσίας από την Ε.Ε. σύμφωνα με τις επιθυμίες των ΗΠΑ».
 

  Κάτω από το βερνίκι της κοινωνικής και πατριωτικής δημαγωγίας, όμως, ο αντιδραστικός πυρήνας του Εθνικού Μετώπου διατηρείται ακέραιος. Η Μαρίν Λεπέν παραμένει σκληροπυρηνική όσο και ο πατέρας της σε ζητήματα «νόμου και τάξης», τοποθετείται εναντίον των αμβλώσεων και πνέει τα μένεα κατά της νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων. Οσο για το μεταναστευτικό, οι θέσεις της δεν απέχουν πολύ από εκείνες της Χρυσής Αυγής – όταν, για παράδειγμα, προτείνει να δίνονται όλες οι κοινωνικές παροχές «μόνο σε Γάλλους» ή να υποχρεωθούν νομοθετικά οι επιχειρήσεις να προτιμούν Γάλλους στις προσλήψεις, όταν πρόκειται για υποψηφίους αναλόγων προσόντων.
 

  Γεγονός είναι ότι οι ιδεολογικές ακροβασίες της Μαρίν Λεπέν αποδίδουν πολιτικά, επιτρέποντας στο Εθνικό Μέτωπο να ελπίζει ότι από παρίας της γαλλικής πολιτικής ζωής θα αναδειχθεί σε ηγεμονική δύναμη στον χώρο της Δεξιάς, εκτοπίζοντας το γκωλικό κόμμα UMP που παραπαίει, και ότι η Μαρίν Λεπέν θα διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία το 2017, απέναντι στον σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ, η δημοτικότητα του οποίου κατακρημνίζεται στα Τάρταρα. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές του 2014 φέρνουν το Εθνικό Μέτωπο στην πρώτη θέση με ποσοστό 24% έναντι 22% του UMP και 19% των Σοσιαλιστών.
 

  Υπό το κράτος πανικού για την άνοδο της Ακροδεξιάς, οι Σοσιαλιστές αρχίζουν να συζητούν σενάρια για αλλαγή του εκλογικού νόμου σε αναλογική κατεύθυνση. Ωστόσο, παρόμοια τεχνάσματα είναι αμφίβολο αν καταφέρουν να αναχαιτίσουν την εντεινόμενη «λεπενοποίηση της κοινωνίας». Οπως επισημαίνει στην εφημερίδα Le Monde ο έγκυρος κοινωνιολόγος Μισέλ Βιβιορκά, μια τέτοια εξέλιξη «θα μετατρέψει την πολιτική κρίση της Αριστεράς σε ηθική κρίση... Στις επικρίσεις που ήδη αφθονούν, θα προστεθεί η ηθική κατακραυγή: Ντροπή σε όσους δεν βρίσκουν άλλον τρόπο για να κρατηθούν στην εξουσία»!
 

Ιnfo
- Marine Le Pen, «Pour que vive la France», Jacques Grancher, Paris, 2012.
- Michel Wieviorka, «Front National, entre extrémisme, populisme et démocratie», Maison des Sciences de l'homme, 2013.
- Guy Hermet, «Les populismes dans le monde», Fayard, 2001.
- Eric Dupin, «Acrobaties doctrinales au Front national», Le Monde Diplomatique, avril 2012.

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 2-12-2013

"Προβολείς Ομίχλης" στον "αντίΛΟΓΟ της Πιερίας"

  Όταν ο Μανόλης Αναγνωστάκης μιλούσε για τις αρχές που διέπουν την ποιητική του παραγωγή, έγραψε στο ποίημα Επίλογος, της συλλογής Στόχος: 

Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη [...]

  Όταν μου προτάθηκε μια μόνιμη στήλη γνώμης στη νέα εφημερίδα "αντίΛΟΓΟΣ της Πιερίας", έψαξα να βρω έναν τίτλο. Έναν τίτλο που θα ταίριαζε στο ύφος και θα περιέγραφε σε λίγες λέξεις το στόχο της στήλης. Μέσα από αυτήν λοιπόν θα εκφράζω τη γνώμη μου για επίκαιρα ζητήματα πολιτικής, ιστορίας, πολιτισμού... "Προβολείς ομίχλης" λοιπόν, γιατί θέλω να δώσω τροφή για σκέψη και όχι μόνο απαντήσεις, αφορμές για συζήτηση και όχι μονολόγους. Θα περιμένω τις γνώμες σας, τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις σας, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε τέλειοι. Ας μην ξεχνάμε ότι το προαναφερθέν ποίημα κατέληγε με τη φράση: "Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς".

  Ο "αντίΛΟΓΟΣ της Πιερίας" ξεκινά τη διαδρομή του. Αυτή την Παρασκευή -6 Δεκεμβρίου- θα κυκλοφορήσει το πρώτο φύλλο της νέας εβδομαδιαίας εφημερίδας. Καλή διαδρομή, αντικειμενική και αποκαλυπτική! Αναζητείστε την!

Φοίβος Τσικλιάς

Αχρείος και Επικίνδυνος...σαν το ληγμένο φάρμακο

του Χρήστου Γιαννούλη

  Καλών προθέσεων και καλόπιστος, μια... δυο... ε στην τρίτη ξεπερνάς την ημερομηνία λήξεως διάθεσης του προϊόντος, καλή πρόθεση.

   Η περίπτωση του Υπουργού Υγείας και της διαλεκτικής τακτικής που επιλέγει, δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται ούτε με τα τελευταία υπολείμματα ανοχής και αντοχής στο προφανές πλέον παιχνίδι αχρειότητας και επικινδυνότητας.

  Δεν θα ήθελα να προσβάλω καμία ευπαθή ομάδα συνανθρώπων μας, αναδεικνύοντας τις ομοιότητες που έχει, αλλά αρχίζει να αποτελεί  από μόνος του, μία νέα ομάδα, μία νέα τάση, ένα νέο βαρέλι δίχως πάτο.

  Τι κάνει λοιπόν συστηματικά αυτός ο άνθρωπος; Εκτός του να εξοργίζει με το στυλ του και τους πλέον ψύχραιμους και καλόπιστους παρατηρητές της δημόσιας ζωής;

  Αλλάζει την ατζέντα, χωρίς μέτρο στην γελοιοποίηση και την ευτέλεια της αφορμής, για να προστατεύσει τον πολιτικό αρχηγό που τον εμπιστεύτηκε και του ανέθεσε την πολιτική ευθύνη του τομέα της υγείας, ως αντίτιμο της πολύμηνης τηλεοπτικής στήριξης που παρείχε, αδιαφορώντας για την στοιχειώδη διαφύλαξη ακόμη και της ατομικής του αξιοπρέπειας.

  Λειτούργησε ως καμικάζι, με την διαφορά όμως ότι ενώ πήγαινε αποφασισμένος να πεθάνει στο στασίδι του Παπαδάκη και του Καμπουράκη, την τελευταία στιγμή τράβηξε το σκοινάκι της αυτόματης εκτόξευσης και βρέθηκε σε υπουργικό θώκο. Πήγαινε για να “πεθάνει” και τώρα κινδυνεύουμε να μας “πεθάνει” με  τις αστειότητες αφ ενός αλλά και τις επικίνδυνες αποφάσεις του αφετέρου.

  Το τι ακριβώς κάνει στην υγεία ο Γεωργιάδης αποτελεί αντικείμενο μελέτης, αξιολόγησης και κριτικής από όσους γνωρίζουν με ακρίβεια τις εύθραυστες ισορροπίες και τις απαιτήσεις ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος υγείας.

  Το τι ζημία προκαλεί όμως ο Γεωργιάδης στην “πολιτική” υγεία αυτού του τόπου είναι ευθύνη όλων μας να το αντιμετωπίσουμε άμεσα και δραστικά. Δεν αρκεί το συγκαταβατικό χαμόγελο, το τράβηγμα των μαλλιών μας, η αποδοχή με αρκετή δόση ανοχής “ ε καλά ρε παιδί μου ό άνθρωπος έχει πρόβλημα...” και άλλες μεγάθυμες προσεγγίσεις.

  Ο Άδωνις Γεωργιάδης εξελίσσεται στο “φίδι” που εκκολάπτεται στον κόρφο της ευτέλειας της πολιτικής μας ζωής, προσφέροντας ασπίδα προστασίας σε όσους θέλουν να δημιουργείται προπέτασμα καπνού για να σκεπάζει, τους πλειστηριασμούς, τις απολύσεις, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, των κωμικοτραγικών χειρισμών της κυβέρνησης και μίας σειράς ζητημάτων που συνθέτουν το ψηφιδωτό της κρίσης.

  Ο Γεωργιάδης...είναι Γεωργιάδης. Το έχει αποδείξει αποθεώνοντας τον Καρατζαφέρη, χλευάζοντας τον Σαμαρά, προ δίδοντας τον Καρατζαφέρη και άγιοποιώντας τώρα τον Σαμαρά

  Και επειδή δεν έχει τσίπα ή πολιτική ευθιξία, πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποτελεσματικότητα για τον πραγματικό πολιτικό ρόλο που έχει αναλάβει. Την εγκαθίδρυση της παραφροσύνης ως λογική διάσταση της δημόσιας συζήτησης.

  Αν το καταφέρει χωρίς αντίδραση, φοβάμαι ότι δεν θα βρεθεί φάρμακο, γενόσημο ή θεραπεία για την περίπτωση μας. 

πηγή: tvxs.gr

Μούγκα το ψαράκι

του Βαγγέλη Θεοδώρου

  Η πολιτική διαδρομή του Αντώνη Σαμαρά συμπληρώνει αισίως τα 35 χρόνια. Η πολιτική του καριέρα ήταν εξασφαλισμένη. Υπήρχαν όλα τα εχέγγυα. Γιός γιατρού του Κ. Καραμανλή, ανιψιός βουλευτή της ΕΡΕ, εγγονός υπουργού, απόγονος της οικογένειας Μπενάκη. Αυτά συνήθως δεν πολύ-λέγονται. Αντίθετα, κάποια άλλα στοιχεία, κυρίως ότι είναι δισέγγονος – και όχι εγγόνι – της Πηνελόπης Δέλτα, μας τα υπενθυμίζουν διαρκώς.

  Τα πράγματα πήραν νωρίς τον δρόμο τους. Εκπαίδευση στο πολιτικό περιβάλλον του Ευάγγελου Αβέρωφ, Ρέιντζερς και Κένταυροι στην ΟΝΝΕΔ, γιορτές στον Μελιγαλά- ακόμα και όταν η μεταπολιτευτική καραμανλική δεξιά απείχε. Με τούτα και με κείνα δεν ήταν δύσκολο να εκλεγεί Βουλευτής Μεσσηνίας στα 26. Αυτός και αν «βγήκε μικρός στην πιάτσα» που λέει ένας άλλος Ευάγγελος. Η αριστερά του ’89 τον «τίμησε» συμφωνώντας να είναι υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη.

  Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Υπουργός Εξωτερικών, αποστάτης του αποστάτη, ΠΟΛ.ΑΝ., πολιτική εξαφάνιση μεταξύ 1996 και 2004- χρονιά που ο Κώστας Καραμανλής τον τοποθετεί στο ευρωψηφοδέλτιο-, αρχηγός της Ν.Δ (να,ι είναι ο ίδιος που έλεγε ότι δεν θα επέστρεφε ακόμα και αν τον έκαναν αρχηγό), πρωθυπουργός του μνημονίου. Σε αυτή την διαδρομή, γεμάτη από την τακτική της κωλοτούμπας και το παρασκήνιο, ο Αντώνης Σαμαράς δεν ξέχασε την ακραία δεξιά πολιτική καταγωγή του και παρέμεινε συνεπής σε αυτόν τον ιδεολογικό χώρο. Απλά φρόντιζε να καλλιεργεί εντέχνως ένα χαμηλών τόνων προφίλ και να μη σπαταλά ενέργεια στον δημόσιο βίο. Και ένα μόνιμο χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπό του, να φανερώνει την αμηχανία και ανασφάλεια του.

  Τα θυμήθηκα όλα αυτά παρακολουθώντας – χωρίς ήχο – την ομιλία του στην Βουλή προχθές. Η γλώσσα του σώματος λέει πάντα περισσότερα. Απλωμένα χέρια στο βήμα, ειρωνικό και κουτσαβάκικο ύφος, γελάκια, το κεφάλι να γέρνει κάθε φορά που νόμιζε πως θα πει καμία εξυπνάδα και κυρίως το υφάκι του «εσύ, μικρέ, τουμπεκί ψιλοκομμένο». Κάτι μεταξύ δασκάλου και ψευτόμαγκα της δεκαετίας του ’50. Τον κοίταζες και έλεγες τώρα θα σηκώσει τα μανίκια ή θα λύσει το ζωνάρι του. Αδυνατούσες να πιστέψεις πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Κακά τα ψέματα και να τα λέμε όλα.

  Ο Αντώνης Σαμαράς δεν το ’χει. Και το ξέρει. Γι’ αυτό και κρύβεται και δεν εμφανίζεται στη Βουλή. Γι’ αυτό και έχει στρατιές συμβούλων πιο ακραίων από αυτόν. Γι’ αυτό, όπου εμφανισθεί, είναι με γραπτό κείμενο και αδυνατεί να αντιπαρατεθεί πολιτικά χωρίς αυτό. Γι’ αυτό και μεθόδευσε να μην υπάρξει debate στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Γι’ αυτό και πάει μόνο σε στημένες συνεντεύξεις. Γι’ αυτό και δεν απαντά σε ερωτήσεις των πολιτικών αρχηγών, με την ίδια συνέπεια που και αυτός δεν πολύ-κατέθετε ερωτήσεις σε πρώην πρωθυπουργούς. Παρά μόνο αν ήθελε να φιτιλιάσει τις φοβίες και την ανασφάλεια του κόσμου σχετικά με την αύξηση της εγκληματικότητας. Αν βρεθεί σε διαφορετικό περιβάλλον πολύ εύκολα θα ξεπεταχτεί από μέσα του η πατριδοκαπηλία, η ακροδεξιά ρητορική, το πολιτικό κενό και οι αδυναμίες του. Βγαίνει από μέσα του ο χωροφύλακας.

  Μετά το σούσουρο που έγινε, έκατσα αυτή τη φορά να ακούσω τις ομιλίες στη Βουλή την περασμένη Κυριακή. Μέτρησα τουλάχιστον 25 ερωτήσεις που απηύθυνε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον πρωθυπουργό. Δεν απάντησε σε καμία. Όχι μόνο γιατί δεν υπήρχαν απαντήσεις στο χαρτί που είχε μπροστά του, αλλά γιατί αυτή είναι η φύση του. Όταν ρωτάνε για την ανθρωπιστική κρίση, τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, τη φτώχεια και τα νέα μέτρα, δεν μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας να γελάει. Δεν μπορεί να λέει φράσεις προέδρου πενταμελούς «κοιτάω αλλού για να μην γελάσω». Όταν ρωτάνε για την ΕΡΤ, για τις κόκκινες γραμμές, τη διαπλοκή, δεν γίνεται ο πρωθυπουργός της χώρας να λέει «αν είστε καλά και υπάκουα παιδιά, θα έρχομαι που και που στη Βουλή να τα λέμε». Όταν ρωτάνε για το ΤΑΙΠΕΔ, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα νέα μέτρα, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν απαντά με φράσεις «θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει». Γιατί τότε δεν είναι ο γελαστός πρωθυπουργός μιας χώρας που βιώνει τον μεγαλύτερο εφιάλτη. Ούτε καν χαζοχαρούμενος πρωθυπουργός για να το διασκεδάσουμε παρέα.

  Είναι μάγκας και τσαμπουκάς πρωθυπουργός. Ηγεμόνας. Ενός κράτους έκτακτης ανάγκης. Εκεί όμως, που ξεπερνά κάθε όριο υπομονής μας η σιωπή του πρωθυπουργού, είναι στις ερωτήσεις σχετικά με τον μεγάλο πλούτο. Γιατί από τις 6.575 offshore ακινήτων που έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα έχει ολοκληρωθεί ο έλεγχος μόλις σε 34; Γιατί είναι μηδέν τα έσοδα από τη λίστα Λαγκάρντ και τις άλλες λίστες; Γιατί από τα 25.000 εμβάσματα στο εξωτερικό σε μία τριετία, ελέγχθηκαν μόνο τα 2; Γιατί από το λαθρεμπόριο καυσίμων το δημόσιο χάνει δύο δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την σιωπή που απορρέει από τις αδυναμίες του πρωθυπουργού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την σιωπή που απορρέει από το πιο επικίνδυνο κράμα. Ενός νεοφιλελεύθερου, ακροδεξιού και ικανού για τα πάντα πρωθυπουργού.

  Αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ένας νεοφιλελεύθερος και μερκελιστής, που την τάξη του και τα συμφέροντά της εκπροσωπεί και αδιαφορεί για την κοινωνία. Ακραίος δεξιός και πατριδοκάπηλος. Δεν είναι το τελευταίο του καταφύγιο. Πάντα ήταν το πρώτο και μόνο. Πολιτικά και ηθικά επικίνδυνος για τον τόπο. Η χειρότερη επιλογή στην χειρότερη συγκυρία. Ένα λάθος εντόπισα στις ερωτήσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ρώτησε τον κ. Σαμαρά αν κοιμάται ήσυχος το βράδυ. Ατυχέστατη ερώτηση, πανεύκολη απάντηση. Μια χαρά κοιμάται, σαν πουλάκι. Για τα υπόλοιπα… μούγκα το μαγκάκι. 


πηγή: periodista.gr (Oι υπογραμμίσεις είναι του συντάκτη)

«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»

  του Νίκου Μπογιόπουλου

  Και τώρα που ο «Αντώνιος» καμώνεται τον «Οκτάβιο», μετά τον «Εν δήμω της Μικράς Ασίας» καταιγισμό από «ειδήσεις για την έκβασι της ναυμαχίας, στο Άκτιον», πώς έχουν αλήθεια τα πράγματα;

  Οι απόψεις για τα μελλούμενα στην «Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.» πολλές. Αλλά: 

«Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.
Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία
εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία
μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί
αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ
δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,
γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,
κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.
Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙
ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:
ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,
κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,
κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙
εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;
σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.
Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,
βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙
πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.
Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,
κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,
ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,
νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική. –
Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.
Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.
Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.
Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;
Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός.»

  Και μέσα σε όλα αυτά - λες και δεν μας φτάνει η πολιτική ιδιοτέλεια που το ‘χει σύστημα να αναζητά άλλοθι στην «ανθρώπινη ατέλεια» κάθε φορά που το «πίσω» το βαφτίζει «μπρος» - έχουμε και τους άλλους. Που επιμένουν. Αυτοί είναι κάτι περίεργοι που όταν μιλούν για μομφή, εννοούν πως:

• Ούτε τους «Αναμορφωτές» τους θέλουν.

• Ούτε ότι θα ‘ρθει καμία «αναμόρφωση», είτε σε συνεννόηση, είτε σε διαπραγμάτευση με τους «Αναμορφωτές», πιστεύουν.
• Ούτε – παρά την βαθιά τους εκτίμηση στον Καβάφη - εννοούν να ξεχάσουν τη διδαχή του Βάρναλη: Αν δεν απελευθερωθείς από τα «ντόπια θεριά», αυτά ποτέ δεν θα πάψουν να σέρνουν στον γκρεμό την «Αποικία».

  Τέτοια λένε! Πρόκειται για κάτι «δογματικούς», για κάτι «ψωνισμένους»! Που έχουν την απαίτηση να μας πείσουν (άκουσον – άκουσον!) ότι η «Αποικία» όσο διοικείται από τους «Αντώνιους» και τους «Οκτάβιους», με ή χωρίς έξωθεν «αναμορφωτές», θα παραμένει «Αποικία». Και ότι μόνο αν διοικηθεί από το λαό της, μόνο αν η εξουσία περάσει στο λαό της, θα πάψει να είναι «Αποικία». Μιλάμε, δηλαδή, για τρέλες! Για ελαφρότητες!

  Καλά κάνει λοιπόν ο εκάστοτε «Βυζαντινός άρχων» («δεξιός» ή «αριστερός», κατά περίπτωση) που τους μέμφεται.  Αλλά καλά κάνουν κι αυτοί να απαντούν:

«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.
Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
επιμελέστατος. Και θα επιμείνω (…)
Aυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.»

Υστερόγραφο: Ο πρωθυπουργός, στην τελευταία αποστροφή του λόγου του χθες, αποτόλμησε να συσχετίσει και να «τσουβαλιάσει» όσους ψήφισαν κατά της κυβέρνησής του, με τη Χρυσή Αυγή! Δεν πρόκειται απλώς για επαναφορά της άθλιας «θεωρίας των δύο άκρων». Πρόκειται για τη μέγιστη απόδειξη ότι το κέντρο που έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την πολιτική αξιοπρέπεια, διοικείται απευθείας από τον κ. Σαμαρά. Πρόκειται για την πιο θλιβερή ομολογία του κ. Σαμαρά ότι δεν αξιώθηκε να διδαχθεί ποτέ ούτε και να κατανοήσει τίποτα από το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον».

 πηγή: enikos.gr

Η ΕΡΤ 3 συνεχίζει να εκπέμπει!

ΖΩΝΤΑΝΑ Η ΕΡΤ 3

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα στις 4.00 μμ στο κτήριο της ΕΡΤ 3 στη Λ. Στρατού. 

Θα είμαστε όλοι εκεί, να υπερασπιστούμε την ελευθερία και τη δημοκρατία! 

Να υπερασπιστούμε την ελεύθερη ΕΡΤ!

Εποχές και Συγγραφείς: Γιάννης Ρίτσος

 εάν δεν παίζει, το βίντεο υπάρχει εδώ

 Σύντομο βιογραφικό του Γιάννη Ρίτσου

  
  Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά Λακωνίας το 1909. Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921 γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στη Διάπλαση των Παίδων με το ψευδώνυμο Ιδανικόν Όραμα. Το 1925 ολοκλήρωσε και τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο και έφυγε με την αδερφή του Λούλα για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί η οικονομική καταστροφή του πατέρα του και έτσι ο Ρίτσος εργάστηκε στην Αθήνα, αρχικά ως δακτυλογράφος και στη συνέχεια ως αντιγραφέας στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 αρρώστησε από φυματίωση και επέστρεψε στη Μονεμβασιά ως το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, οπότε γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Το Γενάρη του 1927 νοσηλεύτηκε στην κλινική Παπαδημητρίου και λίγο αργότερα μπήκε στο σανατόριο Σωτηρία, όπου έμεινε τελικά για τρία χρόνια. Στη Σωτηρία γνωρίστηκε με τη Μ. Πολυδούρη και με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής του. Στο χώρο της δημοσιογραφίας εμφανίστηκε επίσης στις στήλες του Ριζοσπάστη -όπου δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή (Τρακτέρ) με το ψευδώνυμο Ι.Σοστίρ- και των Ελεύθερων Γραμμάτων (1945). 

  Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου και της κατοχής ο Ρίτσος έζησε κατάκοιτος, παρόλα αυτά συμμετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ και αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα από έρανο όταν κινδύνεψε η ζωή του από τις κακουχίες. Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών επισκεπτόταν συχνά την Καισαριανή, συναντήθηκε με τον Άρη Βελουχιώτη και συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο Μακεδονίας. Το 1948 εξορίστηκε λόγω της αριστερής δράσης του στο Κοντοπούλι της Λήμνου, τον επόμενο χρόνο στη Μακρόνησο, το 1950-1951 στον Άη Στράτη. Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και πολιτεύτηκε στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μια κόρη την Έρη. Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος αντιπροσωπείας διανοουμένων και δημοσιογράφων και το 1959 επισκέφτηκε τη Ρουμανία. Το 1962 επισκέφτηκε ξανά τη Ρουμανία όπου συναντήθηκε με το Ναζίμ Χικμέτ και κατόπιν πήγε στην Τσεχία και τη Σλοβακία, όπου ολοκλήρωσε την Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών, την Ουγγαρία και τη Λ.Δ. της Γερμανίας. Το 1964 συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ. 

  Μετά το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου το 1967 εξορίστηκε ξανά, αυτή τη φορά στη Γυάρο και τη Λέρο, το 1968 στη Σάμο, όπου τέθηκε υπό κατ’οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του για λόγους υγείας. Το 1970 επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του χρόνου που μπήκε για εγχείρηση στη Γενική Κλινική Αθηνών. Το 1973 συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μετά την πτώση της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση έζησε κυρίως στην Αθήνα και τιμήθηκε για το έργο του από την Ελλάδα και άλλες χώρες του κόσμου. Ενδεικτικά, ο Γιάννης Ρίτσος τιμήθηκε με: το Μέγα Διεθνές Βραβείο Ποίησης της Biennale του Knokk-le-zont στο Βέλγιο (1972), το Διεθνές Βραβείο Δημητρώφ στη Σόφια (1975), το Μέγα Γαλλικό Βραβείο Ποίησης Alfred de Vigny , το βραβείο Λένιν (1977), το Διεθνές Βραβείο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης (1979), το βραβείο Ποιητή Διεθνούς Ειρήνης του ΟΗΕ, το Μετάλλιο Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη (1989). Το 1986 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ. Πέθανε το Νοέμβρη του 1990 και η σορός του ενταφιάστηκε στη γενέτειρά του. 

  Θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου στάθηκε η στράτευσή της στην υπηρεσία του ανθρωπισμού, της αγάπης και της ελληνικότητας. Κατά τη διάρκεια της εξηντάχρονης πνευματικής πορείας του ο Ρίτσος πέρασε γρήγορα από το χώρο του νεορομαντισμού-νεοσυμβολισμού του μεσοπολέμου στην πολιτικά στρατευμένη υπέρ του κομμουνισμού τέχνη, στα πλαίσια της οποίας διαμόρφωσε μια γνήσια λυρική γραφή και πρόβαλε την κοσμοθεωρία του, παραμένοντας σ’ όλη τη ζωή του ένας εξαιρετικά ευαίσθητος δέκτης των συνεπειών των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων τόσο στην Ελλάδα, όσο και σ’ όλο τον κόσμο.



(πληροφορίες από το blog ritsosgiannis.blogspot.gr)

Το σκηνικό βάφεται κόκκινο

  του Φοίβου Τσικλιά

  Ζούμε μέρες δύσκολες και αινιγματικές, οι οποίες δε γνωρίζουμε που θα οδηγήσουν. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση βάφει το πολιτικό σκηνικό με αίμα, επιτρέποντας δολοφονίες, ωθώντας σε αυτοκτονίες και χρησιμοποιώντας εκτελέσεις εναντίον τον αντιπάλων της.
  
  Επέτρεψε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέσω της κωλυσιεργίας των αστυνομικών αρχών. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο μοιραίο βράδυ. Η δικαιοσύνη και οι διωκτικές αρχές στράφηκαν πολύ καθυστερημένα κατά των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας, αφήνοντας επιπλέον το έργο τους ημιτελές. Η ηγεσία της Χ.Α. αφέθηκε ελεύθερη για χρόνια ολόκληρα να δολοφονεί μετανάστες και να επιτίθεται ενάντια σε όποιον δε χωρούσε στην "Άρια" ιδεολογία της (μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, Ρομά, αριστεροί κλπ.). Η σύλληψή της με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης έμεινε ημιτελής, καθώς κορυφαία στελέχη της αφέθηκαν ελεύθερα.
  
  Η κυβέρνηση προσπαθεί να χρησιμοποιήσει προς όφελός της το τραγικό γεγονός της δολοφονίας των Φουντούλη και Καπελώνη, στοχοποιώντας τον ακροαριστερό και αναρχικό χώρο. Τα ελεγχόμενα αστικά ΜΜΕ από την πρώτη στιγμή αποφάσισαν ότι πίσω από τη δολοφονία κρύβονται τρομοκρατικές ομάδες -παλαιές ή νεοεμφανιζόμενες- που "βάζουν φωτιά στα θεμέλια της ομαλότητας". Εκτός από το αστείο περί ομαλότητας, οι κατευθυνόμενες αυτές τηλε-δίκες δίνουν τροφή στη θεωρία των δύο άκρων και ενισχύουν τη στρατιγική της έντασης. Θυμίζουν επίσης το τραγικό συμβάν της Marfin, όπου μια παρόμοια σκοτεινή και ανεξιχνίαστη ακόμα υπόθεση χρησιμοποιήθηκε από ακροδεξιούς κύκλους ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες.
  
  Η κυβέρνηση επιλέγει να χρησιμοποιήσει τη στρατιγική της έντασης. Επιθυμεί να εμφανιστεί ως η εγγυήτρια δύναμη της πολιτικής και κοινωνικής ομαλότητας, ενάντια αφενός στη νεοναζιστική βία και αφετέρου στη "βία" των κοινωνικών διεκδικήσεων. Αδυνατεί όμως να κρύψει την πραγματικότητα: το οικονομικό αδιέξοδο και την κοινωνική κατάρρευση που προκαλεί η πολιτική της. Θέλει να αποσυντονίσει, στρέφοντας τον πολιτικό διάλογο από την οικονομία στην ασφάλεια, για να ενεργοποιήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά του λαού.
  
  Βάφουν το σκηνικό με αίμα, ρίχνοντας προβοκατόρικα τις ευθύνες στην Αριστερά, για να ποινηκοποιήσουν τους κοινωνικούς αγώνες και κάθε μορφή λαϊκής κινητοποίησης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αυριανή Απεργία λαμβάνει άλλη έννοια: η μάχη ενάντια στα Μνημόνια και το Φασισμό είναι και μάχη ενάντια στο Φόβο και την κρατική τρομοκρατία. Είναι η μάχη για να ξανακερδίσουμε τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη, για να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας!



* Η εικόνα προέρχεται από την ιστοσελίδα artlessons.gr. Το έργο ονομάζεται "Ματωμένη Πόλη".
 

«Όσο μπορείς»: ταινία μικρού μήκους

    εάν δεν παίζει, το βίντεο υπάρχει και ΕΔΩ

  Μία τάξη διαπολιτισμικού σχολείου διδάσκεται Καβάφη. Ο μικρός Αμπντούλ από τη Συρία προσπαθεί, με τα σπαστά ελληνικά του, να διαβάσει φωναχτά τον στίχο "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, /τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις". Ο μικρός δυσκολεύεται να προφέρει τη λέξη "εξευτελίζεις". Με τη βοήθεια όμως της Ελληνίδας συμμαθήτριάς του, διαβάζει το ποίημα στην τάξη ενεργοποιώντας τα αλληλέγγυα συναισθήματα και των υπόλοιπων συμμαθητών του. Η μικρού μήκους ταινία "Όσο μπορείς" του Γρηγόρη Ρέντη, σε σενάριο της Σοφίας Βγενοπούλου, από το ομώνυμο ποίημα του Αλεξανδρινού, γυρισμένη στο Διαπολιτισμικό Σχολείο της Αθήνας, που παρακολούθησαν χθες το μεσημέρι όσοι βρέθηκαν στην παρουσίαση των δράσεων του Αρχείου Καβάφη, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αποτυπώνει μια πτυχή της σημερινής πρόσληψης του μεγάλου ποιητή. Η ταινία, που θα προβληθεί σε σχολεία της χώρας και σε κινηματογραφικές αίθουσες, είναι μία από της πολλές και πολλαπλών εκφάνσεων δράσεις που ετοίμασε το Αρχείο Καβάφη, το οποίο προ ολίγων μηνών περιήλθε στην κατοχή του Ιδρύματος Ωνάση, αποτρέποντας τον κίνδυνο να μεταναστεύσει αυτός ο πλούτος εκτός χώρας, στη Νέα Υόρκη.
  
  Πολλαπλή η στόχευση του Αρχείου Καβάφη, όπως την προσδιόρισε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση κ. Αντώνης Παπαδημητρίου, αποσκοπεί στην "προστασία του υλικού και την προσβασιμότητά του σε μελετητές και κοινό, στην υποστήριξη και διάδοση του έργου του ποιητή διεθνώς, στην επαφή του με τους νέους, στην εκπαίδευση των μη μυημένων με την ποίησή του και την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών". Ως "ανοιχτό αρχείο" και όχι ως "κλειστή πηγή κειμένων" επιδιώκει το Ίδρυμα Ωνάση τη λειτουργία του Αρχείου, έτσι ώστε πλήρως καταγεγραμμένο, καταλογογραφημένο και ψηφιοποιημένο θα επιτρέψει την έρευνα και θα εξασφαλίσει την πολλαπλή, πολυδύναμη και πολύμορφη χρήση του, κατά τα πρότυπα αρχείων όπως του Φουκό, του Μπένγιαμιν, της Ντίκινσον.
 
  Για τον Αναστάσιο-Ιωάννη Μεταξά, ακαδημαϊκό σύμβουλο του Αρχείου, "ο Καβάφης είναι πεδίο, όχι μόνο ποίηση" και ως εκ τούτου επιδιώκεται το "ανοιχτό αρχείο διότι είναι ανοιχτό το έργο". Παρ' ότι στο Αρχείο "είναι ευπρόσδεκτοι οι φιλόλογοι και οι ειδικοί", το Αρχείο θα επιδιώξει τη "διακλαδικότητα και τη διεπιστημονικότητα που προκύπτει από το ίδιο το έργο". Επιπλέον πρωτεύουσα σημασία, κατά τον κ. Μεταξά, δίνεται στον "σεβασμό του Καβάφη στην καθολικότητα της ύπαρξής του" και να αναδειχτεί μέσα από το έργο του "το σώμα, η σκέψη, ο στοχασμός, η εποχή του". Άλλωστε, "ο Καβάφης δεν είναι ανεξάρτητος απ' ό,τι συνέβαινε στην εποχή του. Λειτουργούσε στην περιφέρεια, αλλά έδωσε την οικουμενική διάσταση".
  
  Από το έργο και τον στοχασμό του ποιητή έως την ποπ πρόσληψή του, και από την ψηφιακή αποτύπωση των χειρογράφων του και την απόδοσή της ιδιόχειρης γραφής του σε ειδική γραμματοσειρά στα κομπιούτερ ώς τις εκδόσεις στη γραφή Μπράιγ για τους μη βλέποντες, οι δράσεις του Αρχείου, επιδιώκουν "να ιχνογραφήσουν τη σημερινή πρόσληψη αλλά και εμπλοκή του μεγάλου ποιητή στην καθημερινότητά μας" όπως επισήμανε ο project Manager Θοδωρής Χιώτης.
  
  Εκτός από την ταινία μικρού μήκους "Όσο μπορείς" και την αντίστοιχη για την έκδοση ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη σε γραφή Μπράιγ, που επίσης προβλήθηκε στην παρουσίαση, θα πραγματοποιηθούν επίσης, το διεθνές συνέδριο "'Να μένει εδώ' Το Αρχείο Καβάφη και η σημασία του" τον επόμενο Ιούνιο, το διεθνές διεπιστημονικό σεμινάριο "Ο Καβάφης στην Οξφόρδη" στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο, με ειδικές συζητήσεις σε θέματα που εκτείνονται από την κλασική φιλολογία, μέχρι τον "Ποπ Καβάφη". Στον κύκλο "Λέξεις και σκέψεις; Κύκλος 'Κ.Π. Καβάφης'" επιχειρείται η πρόσληψη και πολλαπλή χρήση της ποίησής του, στις υποενότητες "Ο Καβάφης σήμερα" (10/12), "Ο ερωτικός Καβάφης" (28/1), "Από τους Καβαφιστές στου Cavafistas" (14/4) συζήτηση του Αμερικανού πανεπιστημιακού και μεταφραστή του συνόλου του καβαφικού έργου στα αγγλικά Daniel Mendelsohn με τον Δημήτρη Παπανικολάου, λέκτορα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (21/1). Υπάρχουν επιπλέον Κύκλος Μαθημάτων "Κ.Π. Καβάφης για ενήλικες" τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, αλλά και "Ο Καβάφης Πάει Σχολείο" για παιδιά και εφήβους μέσα από κόμικς, κατασκευές και μισική χιπ χοπ (Οκτώβριος 2013-Απρίλιος 2014). Στο πλαίσιο του "Έτους Καβάφη" και σε συνεργασία με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο και θα τη φιλοξενήσει, θα εγκαινιαστεί στις 27 Νοεμβρίου η έκθεση "Ιδανικές μορφές κι αγαπημένες - Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη".


Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. 


πηγές: Άρθρο της Π. Κρημνιώτη στην "ΑΥΓΗ", 30-10-2013. 
            Αρχείο Κ.Π.Καβάφη (kavafis.gr)