Μίζες επισφάλεια και απλήρωτη εργασία - Να ποια είναι η εργολαβία

 Φοίβος Τσικλιάς - Αγγελική Μάντζιου
   
   Από το 1987 ξεκίνησε στο ΑΠΘ ο θεσμός των εργολαβιών. Οι υπάλληλοι στις υπηρεσίες φύλαξης, συντήρησης, καθαριότητας και οι διοικητικοί «ενοικιάζονται» από εταιρίες για να εκτελούν την εργασία τους. Εδώ και 25χρόνια λοιπόν δε γίνονται προσλήψεις, με αποτέλεσμα το 87% των υπαλλήλων στο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας να είναι εργολαβικοί. Μετά από τις τρομακτικές περικοπές κονδυλίων και το κούρεμα των αποθεματικών, η Πρυτανεία ανακοίνωσε το Σεπτέμβριο παύση πληρωμών προς τους εργολαβικούς. Από τότε και μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου συμπληρώθηκαν 70 ημέρες απεργίας για διεκδίκηση των δεδουλευμένων, μόνιμη και σταθερή εργασία και «έξωση» των εργολάβων. Το καθαρό κέρδος των εργολάβων ξεπερνά τα 5 εκ. ευρώ, χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν άλλες βασικές ανάγκες (με την προϋπόθεση της πρόσληψης των εργαζομένων από το ΑΠΘ). Μέσα από την κατάληψη του Κτηρίου Διοίκησης, τις παρεμβάσεις και πορείες στην πόλη κερδήθηκε η αλληλεγγύη και συμπαράσταση της κοινωνίας προς τους απεργούς. Τα μέλη της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, κυρίως οι φοιτητές στήριξαν ενεργά των αγώνα με συναυλίες αλληλεγγύης, συλλογή χρημάτων κ.α.

   H συντηρητική πλευρά του Πανεπιστημίου αντιτάχθηκε σε αυτή την προσπάθεια χειραφέτησης των εργαζομένων και του Ιδρύματος από τις εργολαβίες. Οι καθεστωτικές φοιτητικές παρατάξεις όταν δεν τάσσονταν κατά του αγώνα, τον υπονόμευαν απροκάλυπτα. Οι εκπρόσωποι του συστήματος χτύπησαν τους απεργούς με συκοφαντίες για υπεξαιρέσεις και κομματικούς διορισμούς, με δηλώσεις τρομοκράτησης στα ΜΜΕ και εκκλήσεις για «πάση θυσία εφαρμογή του νόμου». Οι εκκλήσεις τους έπιασαν τόπο. Τα ξημερώματα της Παρασκευής 30/11 τα ΜΑΤ εισέβαλλαν στο Πανεπιστήμιο και συνέλαβαν 11 υπαλλήλους, ύστερα από κλήση του εισαγγελέα από το Πρυτανικό Συμβούλιο, Κοσμήτορες Σχολών και Προέδρους Τμημάτων. Η κίνηση αυτή ικανοποίησε όχι μόνο τους παραπάνω, αλλά και την τρικομματική κυβέρνηση και τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς που -κάθε βράδυ στις 8- φώναζαν και ζητούσαν τη λήξη της «ομηρείας του ΑΠΘ». Από ό,τι φαίνεται, οι εργασιακές διαπραγματεύσεις δε θα διεξάγονται πλέον από τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, αλλά από τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς, σε τηλεοπτικά πάνελ.
   
   Mέσα στην απεργία οι μάσκες έπεσαν μέσα στο Πανεπιστήμιο. Διότι δε γίνεται να θεωρείσαι προοδευτικός και υπερασπιστής του δημόσιου πανεπιστημίου όταν κατηγορείς χυδαία εργαζομένους και ζητάς επέμβαση των ΜΑΤ και καταπάτηση του ασύλου. Είναι επίσης αδύνατο να «υποτίθεται» ότι εκπροσωπείς τα δίκαια αιτήματα των εργολαβικών υπαλλήλων και να κατεβαίνεις υποψήφιος με την ΠΑΣΚΕ στο ΕΚΘ. Δηλαδή εν μέσω απεργιακού αγώνα να κατεβαίνεις υποψήφιος με την συνδικαλιστική παράταξη του κόμματος που μας έφερε ως εδώ (και ευθύνεται για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την υποχρηματοδότηση) και να βγάζεις σκληρές ανακοινώσεις για την πρυτανεία αλλά όχι τόσο σκληρές για την κυβέρνηση.
   
   «Γιατί να λέμε βιαία τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν», έγραψε κάποτε ο Μπρεχτ. Η απεργία διαρκείας των εργολαβικών του ΑΠΘ δεν ήταν βίαιη. Βία είναι το ότι οι εργαζόμενοι καθάριζαν το πανεπιστήμιο απλήρωτοι. Βία είναι που 4 χρόνια μετά την Κούνεβα μιλάμε ακόμη για εργαζόμενους που νοικιάζονται. Βία είναι οι απολύσεις και η ανεργία. Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες για μια άλλη κοινωνία, χωρίς ταξικούς φραγμούς, με ελευθερία και δημοκρατία. Για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…

πηγή: "Παιδεία και Κοινωνία" στην "ΑΥΓΗ της Κυριακής"  13-1-2013