Ισχύς σου η αγάπη ποιανού;

του Φοίβου Τσικλιά

  13 Σεπτεμβρίου απόγευμα, και ετοιμαζόμουν να πάω στην αντιφασιστική πορεία για τον Π.Φύσσα. Όπως έκλεινα τον υπολογιστή πετάγεται μπροστά μου μια φωτογραφία του ενθρονισμένου τέως, μαζί με την τέως, τους "πρίγκιπες" και τη Μαρί-Σαντάλ.

  

  Ανοίγω το σύνδεσμο και βλέπω μια δοξολογία στην -επί 15 χρόνια κλειστή- Μητρόπολη Αθηνών, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου. Στη μέση του ναού δύο θρόνοι με το εστεμμένο εθνόσημο και τους τέως να στρογγυλοκάθονται. Το άρθρο διευκρίνιζε ότι οι θρόνοι είχαν χρησιμοποιηθεί στο γάμο του ζεύγους το 1964. Σαν να μην πέρασε μια μέρα για τον ντε Γκρέτσια.

  

  Το βράδυ παρατέθηκε δείπνο από το ζεύγος και τους διαδόχους στο Μουσείο της Ακρόπολης. Παραβρέθηκαν γαλαζοαίματοι απ' όλο τον κόσμο, επιχειρηματίες και πολιτικοί. Λογικό βέβαια. Γιορτάζουν το Ιωβηλαίο τους δύο εκδιωγμένοι βασιλιάδες και τους δίνουμε το καλύτερο μουσείο της χώρας να κάνουν πάρτυ. Να μην καλέσουν και πέντε-δέκα ομοίως ξεπεσμένους φίλους να το γιορτάσουν;

 

  Την επομένη, οι εορτάζοντες και η κουστωδία μετακινήθηκαν στο Ναυτικό Όμιλο. Ήπιαν τα κοκτέηλ τους, συζήτησαν για τις νέες τάσεις στις κορώνες, και όσοι έχουν ακόμα δικό τους παλάτι κορόιδευαν όσους τους τα πήραν και τα κάνανε κοινοβούλια. Θα συζήτησαν και για πολιτική βέβαια, για την επάνοδο του Κοκού στα πράγματα και την πρόθεσή του να λειτουργήσει ως "ενωτικός παράγων για το ελληνικό έθνος". Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

  

  Σαν να μην πέρασε μια Αποστασία, μια δολοφονία Λαμπράκη, μια Χούντα, ένα βασιλικό "αντιπραξικόπημα", ένα Πολυτεχνείο, μια Κύπρος. Δεν ξέρω αν τα θυμάται αυτά ο τέως, αλλά είναι ο ηθικός αυτουργός τους. Δεν ξέρω  αν θυμάται μια Μεταπολίτευση το '74 και ένα δημοψήφισμα αυτή τη χρονιά. Η πρώτη έδιωξε τα (πολιτικά) παιδιά του, το δεύτερο αυτόν τον ίδιο. Τότε αποτέλεσε "ενωτικό παράγοντα": ένωσε ένα λαό απέναντί του!

  

  Έκλεισα με αηδία τον υπολογιστή και βγήκα στο δρόμο. Τι θα φωνάζαμε όμως δεν ήξερα. Ποιος ζει; Ο Λαμπράκης ή ο Φύσσας; Το "Θάνατος στο φασισμό σ' ολάκερη τη γη" της πορείας κάλυψε το δίλλημα, κι όλους όσους ΖΟΥΝ!

 

πηγή: "αντίΛΟΓΟΣ της Πιερίας", τ.34