Μ. Μέσκος, V

D. Slade, Hill Shadows 

Ἔνιωθα τὸν κατακλυσμό: ὁ θάνατος τῶν πραγμάτων τῶν προσώπων θάνατος

ὁ θάνατος ὁ δικός μου. Ὁ τρόπος ποὺ χάνονται ὅλα. Μικρὴ πορεία

ἀπὸ τὶς σπαραγμένες γενικότητες στὸ ρηχὸ καθημερινὸ γιαλό.

Νέοι μὲ τὸ Μάη στὰ μαλλιὰ - μὲ τὴ μνήμη τοῦ Μάη…

Κι ὁ Ἔρωτας; «Ὁ Ἔρωτας θα ‘ναι τὸ τελευταῖο πράγμα ἐδῶ».

     Ἡ φωτιὰ

τῆς Ἱστορίας ποὺ κατακαίει παρανάλωμα ἀνθοὺς πρόβατα παιδιὰ

     τοπία

καὶ οἱ ὁρίζοντες στὴ στάχτη. (Μὰ λέω ἀκόμα οἱ ρίζες ὑπάρχουν.)

Ἡ γλώσσα κομμένη μὲ τὴν ψαλίδα. Σώματα ποὺ συστρέφονται

χωρὶς κεφάλι. Μέλη ποὺ σπαράσσουν. Ἡ μνήμη στὸ κελάρι καὶ

στὶς κορυφογραμμὲς τὸ ἐρυθρόδερμο ἄλογο. Ὁ ἀέρας!

Πρόσωπα ἐλάχιστα φωτισμένα. Τὸ μισὸ στὸ φύλλο τὸ μισὸ στὸ

     νερὸ

τὸ μισὸ φυλακὴ δρόμος τὸ ἄλλο. Μουγκὸ τραγούδι χαμένο

στὰ δημοτικὰ καὶ στοὺς τὰφους. Κληρονομιὰ ζητιάνα

σὰ χρέος ἀπελπισμένο.

Αἰώνιος πάλι ὁ ἐγκλωβισμός. Τώρα στὸ ἥσυχο ποτάμι ὁ ἀγώνας

μὲ τοὺς πληβείους ποὺ σὲ κοιτοῦν στὰ μάτια: - νὰ μὴν ἀλλάξεις!

(Καὶ σήμερα δὲν γνωρίζω πότε ἡ ἔξοδος.) 

Μ. Μέσκος, Τὰ ἰσὸβια ποιήματα, «V»