Τρία χρόνια με το Καστελόριζο στο νου

  Ήταν όμορφο το Καστελόριζο τη μέρα εκείνη του Απριλίου, "πάλι με την Άνοιξη". Ο ήλιος έλαμπε. Το αεράκι έφερνε αρμύρα από το πέλαγο και την ανακάτευε με τις μυρωδιές των λουλουδιών. Το κύμα κουνούσε τις βάρκες που είχαν αράξει και χτυπούσε απαλά την προβλήτα. Όλα γαλήνια και ειρηνικά!

   Και στο βάθος, ο Πρωθυπουργός ξανάβαζε την οικονομία στην τροχιά της ανάπτυξης, ανακοινώνοντας την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Η εισβολή της τρόικας στη χώρα και η άνευ όρων παράδοση στους δανειστές ανακοινώνονταν, με φόντο τα γραφικά σπίτια του Καστελόριζου. Όλα γαλήνια και ειρηνικά...

   Τρία χρόνια μετά, τρεις κυβερνήσεις μετά, τρία Μνημόνια αργότερα. Σήμερα. Με το χρέος να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, με την ανεργία και τις απολύσεις να είναι πλέον κάτι το καθημερινό, με τους ανθρώπους κάτω από το όριο της φτώχειας να αυξάνονται συνεχώς. Μας συνήθισαν στις περικοπές, στο φόβο, στην καταστολή, στην απόγνωση, στη μετανάστευση, στις αυτοκτονίες. Μας συνήθισαν στην κοινωνική βαρβαρότητα. 

   Όμως κι εμείς σιγά-σιγά συνηθίζουμε. Συνηθίζουμε να ζούμε στους αγώνες, στις κάθε είδους κινητοποιήσεις, στα συλλαλητήρια, στις διαδηλώσεις, στην αντίσταση, στη μάχη για την ανατροπή. Συνηθίζουμε στην κοινωνική αλληλεγγύη, στη στήριξη των πιο ευάλωτων κομματιών της κοινωνίας, στα Κοινωνικά Παντοπωλεία και Ιατρεία, στις δομές αλληλέγγυας οικονομίας, στο κίνημα των διοδίων και στους "Χωρίς Μεσάζοντες". Συνηθίζουμε στο χτίσιμο ενός νέου κόσμου, μιας νέας Ελλάδας, στα συντρίμια αυτής που καταστράφηκε στο Καστελόριζο το 2010.

   Όταν το Μνημόνιο έκανε τα πρώτα του βήματα, μια συμμαθήτριά μου μου είχε πει "Πιστεύω πως με το Μνημόνιο σε 2-3 χρόνια θα ξεμπερδέψουμε με το ΔΝΤ και θα ξανάχουμε ανάπτυξη". Αυτή η φράση κι αυτή η αντίληψη θα χαρασσόταν στη μνήμη μου και νόμιζα ότι θα κυριαρχούσε. Όμως σήμερα, 3 χρόνια μετά, στη μνήμη μου χαράσσονται τα χαμόγελα των ανθρώπων που -όλο αυτό το διάστημα- αγωνιζόμαστε μαζί. Που πιανόμαστε χέρι-χέρι, χαμογελάμε και ανοίγουμε νέους δρόμους στην ελπίδα...!

Φοίβος Τσικλιάς