Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 μια σφαίρα ήρθε να συνταράξει τα θεμέλια της "κοινωνικής γαλήνης" που καλλιεργούσε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή. Η σφαίρα χτύπησε και σκότωσε το 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, βρίσκοντας στην καρδιά όλη την ελληνική νεολαία. Οι μαθητές είδαν να σκοτώνεται ένας συνομήλικός τους χωρίς αιτία κι αφορμή, για τον τσαμπουκά ενός ειδικού φρουρού. Στο πρόσωπο του Αλέξη η ελληνική κοινωνία αναγνώρισε το γιο, τον εγγονό, το μικρό αδερφό της.
Η σφαίρα αυτή ξεχείλισε το ποτήρι της οργής. Ένα ποτήρι που γέμιζε από
τη λιτότητα και τις περικοπές αφενός και από τα σκάνδαλα και τις
σπατάλες αφετέρου. Από μια νέα γενιά που έβλεπε πως το μέλλον που της
ετοιμάζουν δεν τη χωράει και δεν της αξίζει. Από μια κοινωνία που ένιωθε
το χέρι της κυβέρνησης στην τσέπη της και το πιστόλη του ειδικού
φρουρού στον κρόταφό της.
Το κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε από το ίδιο κιόλας βράδυ της
δολοφονίας έφερε στο προσκήνιο τα προβλήματα, τα
αιτήματα και τις αγωνίες των νέων της χώρας. Το αίτημα για απόδοση
δικαιοσύνης και περισσότερες ελευθερίες ενώθηκε με το αίτημα για δημόσια
και δωρεάν παιδεία. Στις κινητοποιήσεις ενώθηκαν και οι κλάδοι των
εργαζομένων, προβάλλοντας ο καθένας παράλληλα και τα δικά του αιτήματα. Η
απάντηση της κυβέρνησης ήταν καταστολή, τρομοκρατία, συκοφάντηση.
Τα χημικά και το ξύλο δε δίνουν απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα.
Βαφτίζοντας μια ολόκληρη γενιά "κουκουλοφόρους" τη συκοφαντείς και δε
λύνεις το πρόβλημά της. Όσο τα
αιτήματα του Δεκέμβρη μένουν αναπάντητα, η μνήμη του Αλέξη
Γρηγορόπουλου θα εμπνέει τους αγώνες της γενιάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου