"Είναι φορές που τα πάρκα μετατρέπονται σε λασπωμένες, άσχημες αλάνες, οι κολόνες του ηλεκτρικού και οι πλατείες, γεμάτες διαφημιστικά πανώ, σε φρικαλεότητες από μπετόν, η πόλη, όπως και η ψυχή μου, σ' ένα χώρο εντελώς άδειο, κενό. Η βρόμα στα στενά, οι ρύποι, η άσχημη μυρωδιά από τους ανοιχτούς σκουπιδοτενεκέδες [...] οι αμέτρητοι λάκκοι στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, η αταξία, το χάος, ο συνωστισμός, που κάνουν την Ιστανμπούλ αυτό που είναι, πιο πολύ μου δίνουν την αίσθηση ότι δεν είναι η πόλη ανεπαρκής, άσχημη και λειψή, αλλά η ψυχή μου και η ζωή μου.
Βαριές
η θλίψη και η μελαγχολία περνάνε από
την πόλη σε μένα και από μένα στην πόλη,
και νιώθω ότι η πόλη κι εγώ είμαστε
ξοφλημένοι."
Αυτά
γράφει ο Τούρκος νομπελίστας συγγραφές
Ορχάν Παμούκ στο βιβλίο του Ιστανμπούλ:
Πόλη και αναμνήσεις. Πρόκειται για
ένα αυτοβιογραφικό έργο, το οποίο
περιγράφει με μελαγχολική διάθεση τις
αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν σε όλα
τα επίπεδα της τουρκικής κοινωνίας κατά
τον περασμένο αιώνα. Ο Παμούκ βλέπει
και καταγράφει τη διαμάχη του παραδοσιακού
και του μοντέρνου, στο περιβάλλον μιας
ιστορικής μεγαλούπολης.
Αυτό
που με παρακίνησε στο παραπάνω απόσπασμα
είναι η αλληλεπίδραση του συναισθήματος
θλίψης και μελαγχολίας με τον άνθρωπο
και την πόλη. Η πόλη, ο χώρος όπου ζούμε,
είναι εικόνα του εαυτού μας και των
συναισθημάτων μας. Άσχημη και παρακμάζουσα,
χαοτική και βρώμικη όταν αδιαφορούμε
γι' αυτήν, όταν τη "μισούμε".
Τι
χρειάζεται λοιπόν για να αλλάξουμε την
πόλη; Χρειάζεται να αλλάξουμε τη ζωή
μας, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το
χώρο και τους ανθρώπους γύρω μας. Τον
τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον ευατό
μας μέσα στην πόλη. Και εδώ ανοίγονται
οι δύο επιλογές μας. Νέος-άφθαρτος και
"κάθε μέρα μαζί", από τον καναπέ
και αφήνουμε τους άλλους να αποφασίσουν
για τη ζωή μας;
Ή
το δύσκολο άλλο δρόμο, της συμμετοχής
και της δράσης, της αλλαγής και της
ανατροπής; Η επιλογή είναι δική μας: ή
αλλάζουμε ή "είμαστε ξοφλημένοι".
Δημοσιεύτηκε στον "ΑΝΤΙΛΟΓΟ της Πιερίας", 9 Μαΐου 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου