Το εξαιρετικό αυτό γλύκισμα από τη Θεσσαλονίκη αποτελείται από κρουασάν
σφολιάτας με γέμιση κρέμα μπουγάτσας. Η κ. βουλευτής φορτώνει σ' αυτήν
την "πολιτισμική αλλοτρίωση" πολλά πολιτικά δεινά, από την εκμετάλλευση
μαθητευόμενων σεφ στα 5μηνα μέχρι το επισιτιστικό πρόβλημα των
μεταναστών.
Από το εν λόγω κείμενο δε λείπει φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, το "πολιτικό μπουγατσάν": "Απ' έξω Ευρώπη, κι από μέσα κρέμα της αριστερής γιαγιάς από τας Σέρρας". Η αξιωματική αντιπολίτευση θα χορηγεί το μπουγατσάν σε ΜΚΟ, ως απάντηση στην ανθρωπιστική κρίση. Οπορτουνιστές και συστημικοί, αυτά τα συνηθίσαμε. Πρώτη φορά όμως μας αποκαλούν μπουγατσάν και Αντουαννέτες.
Απορώ με την ηγεσία του ΚΚΕ. Θεωρούν ότι η συμμαχία με τον εαυτό τους και η εμμονή στις "καθαρές γραμμές" βγάζει κάπου; Ή ότι η -ακόμη μεγαλύτερη- απομόνωση έχει οφέλη για το χώρο τους και (πάνω απ' όλα) για την κοινωνία;
Είναι απροσδιόριστο το τι φαγητό πιστεύει η ηγεσία του ΚΚΕ ότι είναι το κόμμα τους. Λόγω παλαιότητας θα μπορούσαν να είναι ροκφόρ, το οποίο όμως είναι ξενόφερτο και ευρωπαϊκό (εδώ φτύνουμε τον κόρφο μας). Θα προτιμούσαν ίσως μια γραβιέρα ωρίμανσης, ελληνικότατη, γευστικότατη, σκληρή (στη γραμμή) και καθιερωμένη στο τραπέζι και στο πολιτικό μας σύστημα.
Τα "εθνικά πιάτα" δε θα μπορούσαν να εκπροσωπήσουν εύκολα τον Περισσό. Το παστίτσιο ή ο μουσακάς δεν έχουν την απαραίτητη ομοιογένεια. Πολλά υλικά, που δεν ακολουθούν μια συγκεκριμένη ιεραρχία και εκπέμπουν πολλαπλά (πολιτικά και γευστικά) μηνύματα.
Το σουβλάκι θα ήταν μια καλή περίπτωση: λιτό πιάτο, με την κατάλληλη ταξική κατανάλωση (εργάτες, αγρότες, φοιτητές). Χωρίς αλοιφές και σως, που αποτελούν μικροαστικά κατάλοιπα. Σκέτο, με πατάτες και αλατορίγανη. Διότι η καθαρή γραμμή, σύντροφοι, δε χρειάζεται σως μουστάρδας για να γλιστράει...
πηγή: "ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ της Πιερίας", #32
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου