Τι εικόνα είναι αυτή;

της Εύας Καραγκιοζίδου*

   Είναι μια εικόνα, βραδινή η λήψη, από σταθμό τρένων. Τα τρένα τι κάνουν; Μεταφέρουν ανθρώπους. Από πού; Δεν ξέρω. Από παντού, και για κάποιο λόγο επιλέγουν συγκεκριμένο σταθμό, κατά τη διάρκεια της διαδρομής και αφήνουν το τρένο, από μόνοι τους, επειδή το θέλουν. Νιώθω πάντα θλίψη για τους σταθμούς. Είναι τόποι που προσφέρουν μονιμότητα ως χωρικές υπάρξεις, αλλά οι χρήστές τους, είναι προσωρινοί. Έρχονται και φεύγουν, κατά κάποιον τρόπο τον εγκαταλείπουν. Εκτός βεβαίως από αυτούς που δουλεύουν εκεί. Πίσω από το γκισέ για εισιτήρια, πίσω από τον πάγκο για εφημερίδες και γρανίτες, σε όλην την επιφάνεια του, οι καθαριστές, πλάι στις αποβάθρες αυτοί που σφυρίζουν και βλέπουν αν είναι όλοι μέσα και δίνουν το σινιάλο για να "φεύγουν".

   Ποιοί είναι όμως αυτοί, τώρα, ανάμεσα από τα μεταλλικά υποστυλώματα του στεγάστρου, και από την απέναντι πλεύρα, ο καθένας πάνω από ένα πλακάκι της αποβάθρας που στέκονται και περιμένουν; Μοιάζουν με κάτι ανθρώπινο, αλλά σίγουρα δεν είναι. Έχουν κράνη και έχουν ασπίδες και έχουν στολές και είναι σε παράταξη. Δεν δουλεύουν εκεί. Κάποιος μάλιστα θα έλεγε ότι σίγουρα ενοχλούν. Δεν είναι πλήθος σταθμού. Το πλήθος ως όλον και οι άνθρωποι ξεχωριστά ως μέρη του όλον, δεν υπακούουν σε εντολές. Άρα βλέπω και καταλαβαίνω πως αυτοί, με αυτήν την παράταξη, έχουν υπακούσει σε εντολή. Τόσο αυτοί, όσο και αυτός που έδωσε την έντολη, ξαναγράφω, δεν είναι άνθρωποι. Δεν είναι άνθρωποι γιατί έχουν απωλέσει αυτό που δίνει την ουσία σε κάθε άνθρωπο. Την μνήμη. Την ιστορική μνήμη.

   Ήταν στη ναζίστικη Γερμανία και στις χώρες - συμμάχους της ναζιστικής Γερμανίας, όπου μορφές που μοιάζαν με ανθρώπινες, στήναν καρτέρι στα τρένα. Ξεχωρίζαν τσουβαλιαστά, παιδιά, γυναίκες και άντρες, από άλλα παιδιά, γυναίκες και άντρες. Αριστερούς, τσιγγάνους, εβραίους, ομοφυλόφιλους. Καρφώναν αστέρια, στιβάζαν σε φορτηγά, ανοίγαν κάνουλες με αέρια, ανοίγαν φούρνους. Γνωστά σε όσους έχουμε μνήμη, που μοιάζουμε και είμαστε άνθρωποι, αριστεροί, τσιγγάνοι, οτιδήποτε..

   Τον Αυγουστό τούτο, και λίγο καιρό πριν, καρφώνουν μαχαίρια, στιβάζουν σε κλούβες, ανοίγουν στρατόπεδα, ανοίγουν στρατόπεδα. Εδω, στην Ελλάδα, κάνουν "Ξένιο Ζεύ". Στο δόγμα της ασφάλειας, η ΕΛ.ΑΣ., έπειτα από εντολές αμόρφωτων και απαίδευτων υπουργών, δρα. Και η Χ.Α. το ίδιο, μάλιστα σαφώς ενθαρρυμένη, εφόσον η εγκληματική ατζέντα της γίνεται η γνήσια, έννομη έκφραση του κράτους.

η φωτογραφία περί ης ο λόγος

   Μπροστά στην εικόνα αυτή μετρώ τις ντροπές και τις ανάγκες για αξιοπρέπεια. Βαθιά θλίψη για την προσβολή της χωρικής ύπαρξης και του ρόλου του σταθμού, που είναι, να στεγάζει την ελεύθερη κίνηση των χρηστών του. Βαθιά ντροπή και αίσθημα ανάγκης για βοήθεια στο τρένο που έχει περικυκλωθεί, χωρίς να το ξέρει. Βαθιά χτυπάει το κακό deja vu από τα μοιράσματα των "στόχων" στα σκαλιά του σταθμού Λαρίσης. Βαθιά πληγή για όσα ακολούθησαν της εικόνας.

   "Τί εικόνα είναι αυτή"; ρωτά η ίδια η εικόνα, με φωνή απελπισίας, πονώντας τα μάτια όσων την βλέπουν. Τώρα είναι εικόνα στιβάγματος ανθρώπων, 6000 σε αριθμό, σε ευθεία σύνδεση με εικόνες ασπρόμαυρες, 70 χρόνων πίσω. "Σήμερα πεθαίνει ο φασισμός" έγραφε το πλακάτ στο χώμα και άρθρα μιλούσαν για το φάντασμα του ναζισμού πάνω από την Ευρώπη. Όμως από τότε, ο φασισμός είναι ξανά και ξανά εδώ, όμως από τότε, ο ναζισμός, δεν πλανάται αλλά παρατάσεται και αποτυπώνεται σε βραδινές λήψεις. Αφού λοιπόν τον βλέπουμε και η εικόνα φωνάζει, έχουμε αγώνα. Να διαλύσουμε τον ναζισμό και να μην εγκαταλείψουμε τον σταθμό. Γιατί σε σταθμούς αγώνων στο κεφάλι μας, εμείς φυλάσσουμε την μνήμη μας.

* Η Εύα Καραγκιοζίδου είναι Αρχιτέκτων - Μέλος της νεολαίας ΣΥΝ Θεσσαλονίκης

πηγή: www.alterthess.gr