ΜΑΤΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ

τα πόδια μας μάτωσαν περπατώντας
σε μια πορεία του λαού μας
πάνω και μέσα σε γαλάζια και πράσινα καρφιά.
πονέσαμε και ματώσαμε,
κι ακόμα ματώνουμε,
αλλά περπατάμε
με την ελπίδα και το χαμόγελο.
οι πατούσες μας αφήνουν ματωμένα σημάδια
του παρελθόντος μας,
μιας Ελλάδας της φτώχειας
των αυτοκτονιών της λιτότητας,
αφήνουν σημάδια της χώρας μας
του λαού μας και "ημών αυτών".
πονάμε και θα πονέσουμε ακόμα,
ματώνουμε και θα ματώσουμε ακόμα,
όμως ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ, γιατί πλέον μπορούμε,
όμως ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ, γιατί πλέον μπορούμε
να αποφασίζουμε εμείς, να διαλέγουμε εμείς.
προχωράμε μπροστά λοιπόν,
και το παρελθόν ας μείνει
ένα ματωμένο σημάδι στο χώμα
μιας χώρας που προχωρούσε χωρίς το λαό της.

(λίγοι στίχοι μου ήρθαν βλέποντας αυτό το έργο, σκόρπιες σκέψεις που καταγράφηκαν εδώ...)